ΤΟ ΠΙΤΣΙΡΙΚΙ

Μάτια γλυκά χείλη βαμμένα στη χαρά χαμόγελο κτισμένο στην καρδιά..
Με των φιλιών σου τη σκιά τον πόνο πάλεψα με χρώματα και φως
τη μοναξιά ζωγράφισα την έντυσα χαρά.. Μη φανταστείς θα σου μιλώ
κι ας μην μ ακούς εγω τη καρδιά θα σε κρατώ.. Φόρα την καλή σου φορεσιά, διάλεξε την περπατησιά σου και αμόλα την καλούμπα της ψυχής σου. Εγώ θα καρτερώ εδώ.. Παντα οταν ημουν διπλα σου κοίταζα το έδαφος λες και περίμενα να γεννήσει μια απάντηση. Μια οποιαδήποτε απάντηση με την ελπίδα πως θα ήταν και η κατάλληλη…Ξεφυλλίζοντας τις σκέψεις μου
πάλι σταμάτησα σε μία αυτή που κλέβει όλες τις λέξεις μου η όμορφή μου αμαρτία.. Στα μάτια μου την περιγράφω σαν αυγουστιάτικο φεγγάρι που χει δοθεί σ έναν ζωγράφο και νοιώθει τη δική του χάρη.. Ένα μπουκέτο λουλούδια που πήραμε για να παρηγορήσουμε τον εαυτό μας για την σκληρότητα του κόσμου.. Από αυτά τα φρέσκα με τις δροσοσταλίδες.. μηπως και η ελπίδα να δει έστω τα γραμμένα..τωρα ο χρόνος εχει παγώσει σε εκείνο το βλέμμα…Ελα εδω να δεις ο ποσειδώνας έφτιαξε μια λίμνη προς τιμήν σου να κολυμπάς αμέριμνη στου ερωτα το λίκνο…οι ραψωδοί σού τραγουδούν, σ’ υμνούνε κι οι γοργόνες.. Σβήσε τα μάτια μου- μπορώ να σε κοιτάζω.. αδειαζε μου το φεγγάρι το γαλάζιο του στα λευκά σεντόνια και στα γιασεμιά τού παραθύρου μου. αδειαζε μου και ξαναγέμισε παλίρροιες πόθου κι έρωτα για σενα, τοτε που οι γοργόνες λαχταρούσαν τα λικνίσματα μας, στις κορυφές του γαλάζιου, με την πύρινη μορφή μιας άπλετης ηδονής, στην τελετή του έρωτα, που τον κάνει ανίκητο σύμμαχό σου, ατιθάσευτο εχθρό μου, στις ώρες που περισσεύουν μέχρι να σε ξαναδώ…..

εγραψε το πιτσιρικι