ΤΟ ΠΙΤΣΙΡΙΚΙ

Γεννήθηκα μια άνοιξη.Κι από τότε πέρασα πολλούς χειμώνες ωριμάζοντας.Κι είδαν πολλά τα μάτια μου κι ακούσανε πολλά τα αυτιά μου.Και τα χέρια μου κι οι ώμοι μου,ακόμη σηκώνουν τα βάρη του κόσμου ετούτου,της κτίσης όλης.

Το μυαλό μου βρίσκεται εγκλωβισμένο ανάμεσα στο μεταίχμιο ενός ονείρου και του ζωντανού εφιάλτη.Μα ούτε στιγμή δεν πρέπει να βαστήξω. Μια στάλα πίκρας κάθε τόσο και λιγάκι κι ύστερα πάλι στον αγώνα.Πέτρα η καρδιά,ατσάλι η ψυχή.

Να καταπίνει όλη την τρέλα και την αδικία, σαν χοάνη ενός κόσμου που σε στύβει και σε πετά στα αζήτητα των πολιτειών.

Και συ να θες να ουρλιάξεις και να μην σε ακούει κανείς.Η καταραμένη Βαβυλώνα όσο πολύβουη κι αν είναι άλλο τόσο μέσα της κρύβει μια παγερή σιωπή,μια εκλεπτυσμένη κανονικότητα και μια υποκριτική ευγένεια που εκ των προτέρων σου σκοτώνει οποιαδήποτε αντίθετη βούληση.

Και έγινε η ζωή μας τόσο προβλέψιμη.Που τώρα πια φαίνεται κανονικό το παλαβό,και το διαφορετικό τιμωρείται αυστηρά από μια κοινωνία που δεν συγχωρεί κανένα εξωπραγματικό λάθος.

Η καθημερινότητα ορίζεται από τις ίδιες επαναλαμβανόμενες κινήσεις.Και οι άνθρωποι δεν ξεχωρίζουν πλέον από τις μηχανές και τα ρολόγια.Η μόνη διαφορά είναι πως η καρδιά συνεχίζει να πονά,να πληγώνεται χωρίς κανείς να μπορεί να δώσει εξήγηση.Μονάχα να αποδεχόμαστε αυτό που είναι,χωρίς να μιλάμε.

Μα μιλάμε μέσα μας,και τα νοητικά γρανάζια δουλεύουν.Ξέρω πως προσπαθούν να μας κάνουν να μή σκεφτόμαστε.Η ελεύθερη σκέψη είναι το πρώτο βήμα.Κι ας πιέζει ο χρόνος…

Μέρα- νύχτα,ανατολή-δύση.Και τα χρόνια περνούν.Το σώμα εξασθενεί και το μυαλό κουράζεται.Κι ύστερα μόνο χώμα. Ποιός θα θυμάται άραγε τα βήματά μας στα λασπωμένα χώματα,τον ιδρώτα που πότισε τη γη και ως πότε θ’αντηχούν τα χτυπήματα των σφυριών στις επαύλεις και στα μπουντρούμια;

Αποστειρωμένες εικόνες αμέτρητων γενεών,από τα πέρατα του κόσμου.Κυνηγάμε όλοι το ίδιο όνειρο.Κοιμόμαστε και ξυπνάμε άραγε όλοι μας στον ίδιο εφιάλτη;

Kρατάμε ο καθένας από μια υπόσχεση.Για ένα καινούριο κόσμο που πρέπει αλλά ποτέ δεν ξημερώνει.Και το όνειρο ξεθωριάζει μέρα με τη μέρα,χρόνο με το χρόνο.Ώσπου μια στιγμή δεν θα είναι παρά μια μακρινή ανάμνηση μιας φλεγόμενης καρδιάς που κρατούσε μέσα της την υπόσχεση,το λόγο ενός πληγωμένου κόσμου που μάτωσε και πέθανε για κάτι ξένο και άσχημο.

Για να παραμείνει ζωντανό το όνειρο,δεν φτάνει να ελπίζουμε.Μα πρέπει να σκοτώνουμε ό,τι μας σκοτώνει.Το δεύτερο βήμα.Πρέπει να αρνηθούμε τον αργό θάνατο,το καθημερινό δηλητήριο που μας επιβάλλουν.

Η επιβαλλόμενη κυριαρχία βρίσκεται πολύ πιο κοντά απ’όσο φανταζόμαστε.Όσοι ακόμη αισθάνονται και θέλουν να γεννηθεί το αύριο,πρέπει να θέσουν σε λειτουργία τους δείκτες του ρολογιού.

Το ρολόι του κόσμου σταματά και ξεκινά.Έτσι κυλάει η ιστορία.Ο νικητής στην μάχη από την αρχή του χρόνου,είναι πάντα αυτός που μπορεί και γυρνά τους δείκτες…

Αυτός που κοιτά και στέκει φοβισμένος,μπροστά στο τρομερό γύρισμα του χρόνου και του χώρου,αυτός που μένει απαθής στην κανονισμένη μοίρα του,πρώτα σκοτώνει ο ίδιος το δικό του όνειρο κι ύστερα ανασταίνει τον εφιάλτη που πρέπει να πεθάνει και ποτέ δεν πεθαίνει.

Γεννήθηκα μια άνοιξη.Σε κάθε γύρισμα του χρόνου και του χώρου,εκεί που οι μνήμες ανακατώνονται,εκεί όπου ακόμη ακούγονται από τα βάθη των αιώνων οι κραυγές και οι αγωνίες των εκατομμυρίων,κρατώ σφιχτά στην υψωμένη μου γροθιά,την φλογισμένη μου καρδιά,την υπόσχεση που έδωσαν πριν από εμένα,και που θα δώσουν αυτοί που θ’ακολουθήσουν μετά από εμένα τον δρόμο της μάχης ενάντια στον θάνατο,αυτοί που τολμούν να ονειρευτούν το αύριο.

Πείτε στον κόσμο πως είμαστε ακόμη ζωντανοί.Πως το όνειρο δεν πέθανε.Κι ακόμη και τώρα που όλα φαίνονται τόσο δύσκολα,τώρα είναι η στιγμή που πρέπει να γυρίσουμε τον τροχό της ιστορίας.Εμείς που τόσο καιρό ακούμε τους αχόρταγους,να τους κάνουμε να μας ακούσουν αυτοί.

Μαύρη Λίστα