Κάποια στιγμή, πρέπει να συνειδητοποιήσουμε όλοι, πως πουθενά στον κόσμο, σε καμιά χώρα, σε καμιά γωνιά του πλανήτη, δεν είμαστε όλοι Ίδιοι!!!
Διαφέρουμε κύριοι… Διαφέρουμε, όχι μόνο ως προς τα χαρακτηριστικά μας, γονιδιακά ή επίκτητα, και την ομορφάδα μας, αλλά και ως προς τη θέση μας στην παραγωγή και την κοινωνία, ως προς τη θεώρηση των εξελίξεων και της ζωής μας…
Ακόμη και πριν τις εκλογές, θεωρούσα δεδομένο, όπως πιστεύω και τούτη την ώρα που τα πράγματα χρονικά τρέχουν με πολλαπλάσια ταχύτητα, πως ο Τσίπριζας έχει συμφωνήσει με τον έναν ή τον άλλο τρόπο.
Καταρχάς, ο Αλέξης προεκλογικά και για ενάμιση χρόνο, πρέπει να ταξίδεψε και να έδωσε εξετάσεις και διαπιστευτήρια όσο κανείς άλλος επερχόμενος πρωθυπουργός. Είναι τουλάχιστον αστείο, να ακούγεται ακόμη και σήμερα, πως «έχουμε μείνει έκπληκτοι από την αδιαλλαξία των δανειστών και δεν περιμέναμε αυτές τις κινήσεις». Όλα ήταν γνωστά εκ των προτέρων, και οι διαθέσεις και οι στοχεύσεις και ο προσανατολισμός τους!
Έπειτα, κανείς στην Ιστορία των τελευταίων χιλιάδων ετών δεν επαναστάτησε διαπραγματευόμενος. Μην ανησυχείτε, Ελληνάρες μου, κανείς δε θα σας οδηγήσει στο χάος. Ο πανικός των τελευταίων ετών θα συνεχίσει να υφίσταται, θα συνεχίσετε να τον βιώνετε στην καθημερινότητά σας και στο πετσί σας.
Το θέμα είναι γιατί εμφανίζεστε χεσμένοι;
Είστε τόσο βολεμένοι και περνάτε ακόμη και σήμερα γουστόζικα; Μπορώ να καταλάβω τα αφεντικά, που κατέχουν μέσα παραγωγής στα χέρια τους, που διατηρούν ιδιοκτησιακό, διευθυντικό και διαχειριστικό ρόλο στην παραγωγική διαδικασία, να επιθυμούν διακαώς τη μια ή την άλλη επιλογή, ώστε να διατηρήσουν τα κέρδη και την περιουσία τους.
Μπορώ να καταλάβω όλους τους κολαούζους, μικροαστούς και μη, των παραπάνω ή τους υπηρέτες ενός σάπιου δημόσιου συστήματος και κράτους, η θέση των οποίων είναι συνυφασμένη και συνδεδεμένη με τη μοίρα των καρχαριών.
Αδυνατώ να καταλάβω την τρικυμιά όλων των υπολοίπων.
Άνεργοι, με καμία θέση στην παραγωγή και μηδενικό εισόδημα…
Συνταξιούχοι, με διαρκώς μειούμενο εισόδημα και προνοιακή συρρίκνωση… Υπάλληλοι και εργάτες, δίχως το παραμικρό μέσο παραγωγής στα χέρια τους, που αποτελούν αναλώσιμο κρίκο στην παραγωγική διαδικασία…
Τι φοβάστε μωρέ;
Προσωπικά, θα ήθελα εξαρχής μια «αριστερή» κυβέρνηση να δηλώσει ότι δεν διαπραγματεύεται και δεν ακολουθεί τις χρεοκοπημένες τακτικές του παρελθόντος.
Να κηρύξει στάση πληρωμών από την πρώτη μέρα εκλογής της και να στήσει μια παραγωγική χώρα από το μηδέν.
Τρόφιμα μπορούμε να παράγουμε; Μπορούμε!
Μεταλλεύματα μπορούμε να παράγουμε; Μπορούμε!
Όπλα μπορούμε να κατασκευάσουμε; Μπορούμε!
Πετρέλαιο και καύσιμη ύλη γενικώς υπάρχει στη χώρα; Υπάρχει!
Φαρμακοβιομηχανία εγχώρια υπάρχει; Υπάρχει!
Ναι θα πεινάσουμε…
Ναι θα βασανιστούμε…
Για πόσο;
Γι όσο διάστημα δεν θα προχωράμε μπροστά γρήγορα και δυναμικά!
Το ερώτημα στο δημοψήφισμα θα έπρεπε να είναι: Τι επιλέγετε; Το δρόμο που ακολουθούμε δεκαετίες τώρα και εξαθλιώνει τη χώρα για τα επόμενα 50 χρόνια ή την παροδική πείνα και στοιχειώδη επιβίωση με στόχο ένα νέο και δίκαιο παραγωγικό και κοινωνικό μοντέλο;
Μπορείς να εμπιστευτείς πατριώτη τους «φίλους» σου στην Ευρώπη και να ελπίζεις σε ένα καλύτερο αύριο με όρους Ανεξαρτησίας και Λαϊκής Κυριαρχίας; Η απάντηση είναι ξεκάθαρη…Όχι!
Με τις υπογραφές που έχουν πέσει τις προηγούμενες δεκαετίες, ήδη έχει αποφασιστεί κεντρικός ευρωπαϊκός σχεδιασμός, σύμφωνα με τον οποία η «ενοποίηση» έρχεται σε 2 χρόνια να εξαλείψει τα όποια ψήγματα κυρίαρχης εθνικής πολιτικής, δημιουργώντας «υπερδιαχειριστές» και «υπερυπουργούς», καταργώντας την όποια αυτονομία έχει απομείνει.
Μπορείς να αναμένεις τον Έπαρχο λοιπόν, σαν σωστή Τουριστική Επαρχία στην οποία έχεις μετατραπεί.
Όσο συνεχίζετε όλοι οι παραπάνω να ψάχνετε για διαχειριστές της ζωής σας, δεν υπάρχει ελπίδα, όχι μόνο για εσάς, αλλά ούτε για τα παιδιά, τα εγγόνια και τα δισέγγονά σας!
