Το πιο βαθύ σκοτάδι είναι πριν την αυγή

wpid-wp-1436728556325.jpeg

Από την Παρασκευή κλαίω, και κλαίω και κλαίω, και σταματημό δεν έχει και ο τόπος δε με χωράει.

Θέλω χρόνια να σου γράψω και πάντα έσβηνα.

Τώρα δεν σβήνονται αυτά που γράφω, δεν σβήνονται αυτά που νιώθω κι ευτυχώς δεν σβήνεται αυτό που έχω γίνει.

Έχω και παιδί και ντρέπομαι, γιατί, όταν γεννήθηκε, του υποσχέθηκα πως θα είναι ελεύθερος.

Να και τώρα πάλι κλαίω που σκέφτομαι τον γιο μου.

Του υπόσχομαι ότι θα ζει ελεύθερος ό,τι και να γίνει.

Όσες κι αν χτίζουν φυλακές κι αν ο κλοιός στενεύει, ο νους μας είναι αληταριό κι όλο θα δραπετεύει.

Εγραψε:
Pitsirikos