ΤΟ ΠΙΤΣΙΡΙΚΙ

Πριν ξεκινήσω να γράφω, θα παρακαλέσω όσους αναγνώστες έχουν τον χρόνο, να δουν το παρακάτω βίντεο. Περιέχει διαλόγους μεταξύ του Ανδρέα Παπανδρέου και του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη από τη συζήτηση στη Βουλή κατά τη διάρκεια της πρότασης δυσπιστίας που είχε καταθέσει η ΝΔ εναντίον της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ το 1988! Θα ανακαλύψουν ενδιαφέρουσες ομοιότητες με το σήμερα σε θέματα που αφορούν την «κρίση», την «έξοδο από την κρίση», τις «συντεχνίες», την «ευρωπαϊκή προοπτική», τις «επενδύσεις» και άλλα πολλά. Πάντως μην εκπλαγείτε όταν δείτε ποιος καταγγέλλει τις «συντεχνίες» του Δημοσίου και ποιος υπερασπίζεται τις «συνδικαλιστικές διεκδικήσεις». Έτσι είναι αυτά τα πράγματα. Έρχονται από κει που δεν τα περιμένεις. Οι ρόλοι αλλάζουν πότε – πότε, τα πρόσωπα αλλάζουν, το σενάριο όμως μένει πάντα το ίδιο!

Τώρα που το σκέφτομαι, ο κ. Φλαμπουράρης θα μπορούσε άνετα να παίξει σήμερα το ρόλο του Ευάγγελου Γιαννόπουλου, αλλά αυτό είναι άσχετο. Σχετικό είναι ότι, άλλοτε εξαιτίας της αφέλειάς μας, άλλοτε εξαιτίας της ηλιθιότητάς μας, της ευπιστίας μας ή της επείγουσας αναζήτησης μιας ελπίδας που θα μας σώσει από τους εκάστοτε νυν, γινόμαστε συμμέτοχοι της διατήρησης αυτής της αστείας «διαμάχης» μεταξύ της χαζονεοπλουτίστικης δεξιίλας και της τραγικής απατεωνίστικης πασοκοτραγίλας. Είμαστε κι εμείς συνένοχοι, έστω και ως κομπάρσοι σε αυτό το σενάριο.

Ξέρετε, η παγκόσμια φαρμακοβιομηχανία δεν θέλει τους ανθρώπους ούτε υγιείς, ούτε νεκρούς. Τους θέλει μονίμως ασθενείς. Από κάτι να πάσχουν. Ψυχικής ή οργανικής αιτιολογίας. Από φανταστική νόσο ή πραγματική. Μόνον έτσι θα κερδίζει η φαρμακοβιομηχανία αμύθητα ποσά και θα παραμένει απαραίτητη. Με τον ίδιο τρόπο, ο καπιταλισμός στην όποια έκφανσή του και με την όποια ονομασία του, τραπεζοκρατία, οικονομοκρατία και όπως αλλιώς θέλετε τον λέτε, δεν θέλει τους λαούς ούτε ελεύθερους και χορτάτους, ούτε νεκρούς από την πείνα. Τους θέλει στα όρια της ανέχειας και της εξαθλίωσης. Άλλους λίγο πάνω από το όριο και άλλους λίγο πιο κάτω. Ώστε να μπορεί να απειλεί αυτούς που είναι πιο πάνω με την κατάσταση όσων είναι πιο κάτω και εκείνους που ζουν κάτω από το όριο να τους υπόσχεται ως ελπίδα και όνειρο την κατάσταση εκείνων που ζουν λίγο πιο πάνω από το όριο, αλλά ταυτόχρονα και να μπορεί να τους κρατάει ήσυχους με την παροχή κάποιων επιδομάτων, κάποιων κουπονιών σίτισης ή με κάποια ενίσχυση για το νοίκι. Όλοι μαζί ζούμε στο κελί του φόβου για το τί θα μας ξημερώσει αύριο, όμως που και που οι δεσμοφύλακες μάς βγάζουν για προαυλισμό στον περιφραγμένο και απολύτως φυλασσόμενο από τα ΜΜΕ υπαίθριο χώρο των εκλογών ώστε να παίρνουμε μια τζούρα «συμμετοχής στις εξελίξεις».

Σε αυτό το πλαίσιο θα παιχτεί και ο προεκλογικός αγώνας που έχουμε μπροστά μας. Δεν υπάρχει χώρος για ιδεολογία σε αυτή την υπόθεση. Το διακύβευμα θα είναι ξεκάθαρο: «Ψηφίστε αυτόν που μπορεί να διαχειριστεί καλύτερα το τρίτο μνημόνιο μαζί με τις επιπτώσεις από τα ρέστα των προηγούμενων δύο». Δηλαδή ποιος θα μπορέσει να «δώσει τη μάχη για να ελαχιστοποιηθούν οι αρνητικές συνέπειες της συμφωνίας με γνώμονα τα συμφέροντα των πολλών», όπως πολύ ξεκάθαρα ανέφερε ο κ. Τσίπρας στο διάγγελμά του. Όμως αυτή τη συμφωνία την έφερε ο κ. Τσίπρας. Ο οποίος τώρα υπόσχεται ότι θα φροντίσει να δώσει ελπίδα σε αυτούς που θα συμπληρώσουν τα εκατομμύρια των Ελλήνων που ζουν ήδη κάτω από το όριο της φτώχειας και τη μπότα των τραπεζών, τις οποίες παρεμπιπτόντως σπεύδει να σώσει μεγαλοπρεπώς.

Μόνο που, ο οδηγός του αυτοκινήτου που σημαδεύει σκυλιά στο δρόμο, τα χτυπάει και ύστερα τα περιθάλπει για να τα κάνει καλά, δεν είναι φιλόζωος. Σχιζοφρενής είναι. Με τον ίδιο τρόπο, ένας πρωθυπουργός που μαζί με την υπογραφή του σε ένα μνημόνιο βάζει την υπογραφή του και σε μέτρα που θα φέρουν κι άλλα λουκέτα, κι άλλη ύφεση, κι άλλες αυτοκτονίες, κι άλλες απολύσεις, κι άλλους εξαθλιωμένους, κι άλλους απεγνωσμένους δεν μπορεί να θεωρείται αριστερός επειδή υπόσχεται να φροντίσει τα θύματα της υπογραφής του με κάποια ψίχουλα επιδομάτων επιπέδου και διαδικασιών ζητιανιάς.

Βέβαια, ο κάθε άνθρωπος έχει το δικαίωμα του αυτοπροσδιορισμού. Έτσι και ο κ. Τσίπρας μπορεί να αυτοπροσδιορίζεται ως αριστερός, ριζοσπάστης, επαναστάτης. Το ζήτημα όμως για εμάς είναι οι υπογραφές που βάζει, οι συμφωνίες του και τα άλλοθι που χρησιμοποιεί για να μη λειτουργεί ως αριστερός. Νομίζω ότι αρκετά τον έκλαψε ως «αριστερό» τον κ. Τσίπρα η Αριστερά. Νομίζω ότι ήρθε η ώρα να σταματήσει να εκπλήσσεται από την καθόλου αριστερή πολιτική του. Αρκετά εκδηλώσαμε τη θλίψη μας σχετικά με τον κ. Τσίπρα, τις ελπίδες που χάθηκαν, την Αριστερά που δεν ήρθε. Φτάνει πια! Καταντά κλαψομούνιασμα όλο αυτό. «Αυτή τη συμφωνία είμαστε υποχρεωμένοι να τη τηρήσουμε» δήλωσε ο κ. Τσίπρας και τοποθετήθηκε. Στις εκλογές αυτές μας καλούν να ψηφίσουμε ποιον θεωρούμε καλύτερο διαχειριστή του τρίτου μνημονίου. Τους νεοφιλελεύθερους της ΝΔ ή τους νεοφιλελεύθερους του ΣΥΡΙΖΑ; Καλούμαστε να ψηφίσουμε αν το νεοφιλελεύθερο «Ποτάμι» θα πρέπει να πάρει τέτοιο ποσοστό ψήφων ώστε να αναδειχθεί σε ύψιστο εγγυητή υλοποίησης των μέτρων του τρίτου μνημονίου. Αυτά είναι τα ερωτήματα στα οποία καλούμαστε να απαντήσουμε κατά τον επόμενο προαυλισμό μας στον υπαίθριο και καλά φυλαγμένο χώρο των εκλογών.

Όσο για την άλλη Αριστερά, εκείνη του κ. Λαφαζάνη η οποία καταγγέλθηκε(!!!) από τον κ. Τσίπρα για «ιδεολογική συνέπεια», λυπάμαι που δεν μου εμπνέει καμία εμπιστοσύνη. Λένε, μέσω του κ. Λαπαβίτσα, ότι έχουν πλήρες σχέδιο για έξοδο από την ευρωζώνη αλλά θα μας το αποκαλύψουν όταν έρθει η ώρα. Κοινότυπο, αλλά αυτά μας τα είπαν και άλλοι. Ας το αφήσουμε για αργότερα, ίσως για κάποια στιγμή που θα ξέρουν τι ακριβώς θέλουν και ετοιμάσουν ένα πραγματικό σχέδιο. Ο μεγαλύτερος φόβος μου είναι ότι κάθε αποτυχία μιας πραγματικής αλλά ανέτοιμης Αριστεράς συντηρητικοποιεί την κοινωνία και την κάνει πιο επιφυλακτική. Δεν είμαστε για τέτοια.

Γι’ αυτούς τους λόγους και μη θέλοντας να συμμετέχω στην περαιτέρω γελοιοποίηση έστω και αυτού που εννοούν «δημοκρατία» και «δημοκρατικές διαδικασίες», θα επιστρέψω στο μόνο που εμπιστεύομαι, στην αποχή. Ναι, ξέρω, η αποχή είναι ανεύθυνη στάση, είναι ανώριμη στάση κτλ, κτλ. Πρώτον, τη θεωρώ πολύ αξιοπρεπέστερη στάση από το να ψηφίζει το 61,31% των ψηφοφόρων «ΟΧΙ» και να κερδίζει το 38,69 του «ΝΑΙ». Δεύτερον, τη θεωρώ πολύ πιο έντιμη στάση από το να ψηφίζει η πλειοψηφία τον αντιμνημονιακό ΣΥΡΙΖΑ, να κερδίζει ο μνημονιακός ΣΥΡΙΖΑ και να συγκυβερνά με τη μνημονιακή ΝΔ που καταψηφίστηκε, το μνημονιακό ΠΑΣΟΚ, το μνημονιακό «Ποτάμι» και τους μνημονιακούς ΑΝΕΛ. Τρίτον, η αποχή δύναται να γεννήσει ενοχές όταν αυτός που απέχει θα καθίσει το βράδυ σπίτι του τρώγοντας πίτσες και βλέποντας τα αποτελέσματα. Προσωπικά, θα ξαναπιστέψω στις εκλογές και θα πάω να ψηφίσω όταν κάλπες γίνουν οι δρόμοι με φωτιές που θα καίγεται το παλιό. Δεν πρόκειται να ξαναμπώ σε δίλλημα αν θα πρέπει να στηρίξω τους πολιτικούς και φυσικούς απογόνους του Αντρέα Παπανδρέου και του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη. Κάποια στιγμή θα πρέπει να ξεκολλήσουμε και να παίξουμε ρόλο εκτός σεναρίου.

http://kartesios.com/?p=194296