Μια Ουκρανή στην παραλία

wpid-wp-1442553571602.jpeg

Σήμερα πήγα για μπάνιο. Εντάξει, κι εχθές πήγα για μπάνιο αλλά κάπως πρέπει να ξεκινήσω το κείμενο. Αφού κολύμπησα πέντε χιλιόμετρα, έκατσα κάτω από το αρμυρίκι και διάβασα το «Γιατί ο Μαρξ είχε δίκιο» του Τέρι Ίγκλετον.

Εγώ το ξέρω ότι ο Μαρξ είχε δίκιο αλλά, όταν είμαι μέσα στην ομορφιά των νησιών μας, στις παραλίες με την χρυσή άμμο και τα γαλαζοπράσινα νερά -με χιλιάδες καλλονές γύρω μου-, αρχίζω να αμφιβάλλω κάπως για τον Μαρξ και να πιστεύω λίγο στον Θεό.

Οπότε διαβάζω τον Ίγκλετον που λέει ότι ο Μαρξ είχε δίκιο, για να έρχομαι στα ίσα μου.

Αφού διάβασα καμιά πενηνταριά σελίδες -τις οποίες έχω ξαναδιαβάσει πολλές φορές-, περπάτησα στην άμμο, γιατί μπορεί με το κολύμπι να έχω κάνει πλατάρες αλλά κάπως πρέπει να σφίξουν και οι μπουτάρες.

Εκεί που περπατούσα στην ακροθαλασσιά, βλέπω με έκπληξη μια γυναίκα να ορμάει πάνω μου.

Εντάξει, είμαι και θεογκόμενος αλλά συνήθως συγκρατιούνται οι γυναίκες που με βλέπουν ή το πολύ να κάνουν κάνα επιφώνημα θαυμασμού και να με κοιτάνε με ανοιχτό το στόμα· κάποιες μου δίνουν και χρήματα για να με αγγίξουν.

Η γυναίκα κολλάει πάνω μου -κυριολεκτικά- με πιάνει από τους ώμους, με γυρνάει προς το σημείο από το οποίο φυσούσε, κάθεται πίσω μου και προσπαθεί να βάλει το παντελόνι της.

Δεν υπερβάλλω, ούτε αστειεύομαι. Έτσι ακριβώς έγινε.

Επειδή φυσούσε πολύ σήμερα, δεν μπορούσε να βάλει το παντελόνι της από τον δυνατό αέρα, οπότε με έκανε τοίχο.

Βέβαια, είμαι και σαν τοίχος. Ελέφαντας κρύβεται πίσω μου, όχι γυναίκα.

Εννοείται πως όσοι βλέπουν την σκηνή γελάνε. Ένα νεαρό ζευγάρι πιο πέρα έχει πέσει με τα μούτρα μέσα στην άμμο και χτυπιέται.

Γελάω κι εγώ, τι να κάνω;

Η γυναίκα βάζει το κόκκινο παντελόνι και μου λέει «σπασίμπα».

«Παζάλουστα» της λέω κι εγώ.

Τι ήταν να το πω; Με πλακώνει σε κάτι ρώσικα που δεν καταλαβαίνω Χριστό.

Όταν σταματάει να μιλάει, της λέω «Πριάτναβα απιτσίτα», που σημαίνει «καλή όρεξη» στα ρώσικα και είναι από τις λίγες ρώσικες λέξεις που ξέρω.

Γελάει, καταλαβαίνει πως δεν ξέρω ρώσικα, της λέω ένα «ντασβιντάνια» και συνεχίζω να περπατάω στην αμμουδιά, σφυρίζοντας τον ύμνο της Σοβιετικής Ένωσης. Την ακούω που γελάει πίσω μου.

Λίγο μετά, καθώς γυρνάω, την πετυχαίνω σε κάτι ωραίες πέτρες που έχει πιο κάτω.

Δεν μιλάει αγγλικά, δεν μιλάω ρώσικα, αλλά συνεννοούμαστε.

Είναι από την Ουκρανία και έχει έρθει για διακοπές με τον γιο της και την φίλη του. Ήταν το ζευγάρι που χτυπιόταν από τα γέλια στην άμμο.

Δύσκολα τα πράγματα στην Ουκρανία αλλά η τύπισσα είναι ο πιο γελαστός άνθρωπος που έχω δει στη ζωή μου.

Μου τα λέει όλα εκεί, τι γίνεται στην Ουκρανία, άλλα καταλαβαίνω, άλλα όχι, αλλά, αν δυο άνθρωποι θέλουν να μιλήσουν, θα μιλήσουν, ακόμα κι αν τους κόψεις την γλώσσα.

Κάποια στιγμή, εγώ πρέπει να φύγω -γιατί πρέπει να πάω και στο γυμναστήριο-, οπότε της ρίχνω ένα χειροφίλημα, κοκκινίζει, της λέω πως όλα θα πάνε καλά στην Ουκρανία, με αγκαλιάζει, την αγκαλιάζω και αποχαιρετιόμαστε.

Μου έφτιαξε την διάθεση αυτή η τύπισσα από την Ουκρανία. Οπότε, είπα να φτιάξω και την δική σας.

(Η φωτογραφία είναι από τη Ζάκυνθο, τον περασμένο μήνα. Στην παραλία που κάναμε μπάνιο, ήταν δυο κυρίες από τη Ρωσία. Κάπως μεγαλούτσικες. Ήταν οι δυο τους. Μάλλον τους είχαν θάψει τους άντρες τους -θα τα τίναξαν από τις πολλές βότκες- και έκαναν διακοπές παρέα. Αυτές οι δυο κυρίες κουτσομπόλευαν όλο τον κόσμο στην παραλία. «Πώς είναι αυτή έτσι;», «Ωραίος άνδρας αυτός» και τέτοια. Βέβαια, δεν ήξεραν πως στην παρέα μας ήταν και μια γνώστρια της ρωσικής γλώσσας, η οποία μας μετέφραζε όλα όσα έλεγαν. Περάσαμε τέλεια με αυτές τις κυρίες. Το τι έλεγαν δεν περιγράφεται. Αυτή με τον σκούφο θα ήθελα να την έχω δικιά μου. Αφού τις φωτογράφησα σε άπειρες πόζες, ζήτησα από δυο κορίτσια της παρέας -καλλίπυγα και τα δυο- να κάτσουν μπροστά τους, αφενός για να βγάλω αυτή τη φωτογραφία που μου αρέσει πολύ, και αφετέρου για να δούμε τι σχόλια θα κάνουν. Εντάξει, δεν έκαναν σχόλια. Μάλλον θα μελαγχόλησαν.)

http://pitsirikos.net/2015/09/