Το Παιχνίδι των Ερωτήσεων και των Απαντήσεων

Σεπτεμβρίου 18, 2015   pitsiriki1
wpid-wp-1442525952266.jpeg

Μιλώντας στην Πολιτική Γραμματεία του ΣΥΡΙΖΑ ο Αλέξης Τσίπρας εξήγησε ότι τα ερωτήματα στα οποία θα κληθούν να απαντήσουν οι πολίτες είναι τέσσερα:

Σωστό ή λάθος ότι έγινε τόσο σκληρή και τόσο πολύμηνη διαπραγμάτευση με τους πιστωτές?
Έπρεπε ή όχι να γίνει τελικά συμφωνία στο νέο τριετές πρόγραμμα για να διασφαλιστεί η χρηματοδότηση της χώρας?
Μπορούσε άλλος να πετύχει καλύτερο αποτέλεσμα με δεδομένους τους συσχετισμούς στην ευρωζώνη?
Ποιος μπορεί να καταφέρει το καλύτερο δυνατό για τη χώρα αποτέλεσμα στη διαπραγμάτευση για το χρέος στο τέλος του έτους?
Είναι προφανές από τη φύση των ερωτημάτων ότι η προσωπικότητα του πρωθυπουργού είναι το δυνατό χαρτί της καμπάνιας του Συ.Ριζ.Α., λένε οι υποστηρικτές του, αλλά οι απαντήσεις στα τέσσερα αυτά ερωτήματα είναι τόσο προφανείς όσο και αδυσώπητες:
Στο πρώτο ερώτημα, η απάντηση είναι ότι σαφώς δεν έγινε καμία διαπραγμάτευση. Μόνο σούρτα-φέρτα και θεατρινισμοί περί δημιουργικής ασάφειας, έναντι την καταστροφικής σαφήνειας των (συν)ετάιρων. Διαπραγμάτευση, όμως κάνεις όταν κηρύσσεις στάση πληρωμών, επικαλούμενος την κατάσταση έκτακτης ανάγκης της χώρας σου, που αποδεδειγμένα βιώνει μια απαράδεκτη ανθρωπιστική κρίση, απόρροια του πενταετούς προγράμματος “διάσωσης”. Δεν είναι διαπραγμάτευση να αδειάζεις στον γκρεμνό του χρέους, τα τελευταία σου αποθεματικά από τη σαθρή γέφυρα που, ακόμα χειρότερα, υφίσταται μόνο στην φαντασία σου, εφόσον το άλλο μέρος δεν τηρεί το μέρος των δικών του ταμειακών υποχρεώσεων.
Το δεύτερο ερώτημα είναι συνάρτηση του πρώτου και βέβαια όταν παραδίδεις ευρώ-ευρώ όλα τα όπλα σου στους ανυποχώρητους κι ανάλγητους δυνάστες και δανειστές, η επονείδιστη συνθηκολόγηση είναι αναπόφευκτη. Όλοι τους, γνώριζαν εξ αρχής με ποιους είχαν να κάνουν…
Στο τρίτο ερώτημα η απάντηση είναι εξίσου προφανής: Δεδομένων των συσχετισμών και της καταστροφικής στρατηγικής, αυτά που πέτυχε ο Συ.Ριζ.Α. ήταν ακριβώς εκείνα  που ήταν διατεθειμένοι να προσφέρουν οι δανειστές. Άρα μηδέν στο πηλίκον. Πάνω-κάτω τα ίδια θα συνέβαιναν και με τους ολετήρες που (νομίζαμε ότι) στείλαμε στο κάλαθο της πολιτικής ιστορίας, τον περασμένο Γενάρη, αλλά που δι’ αυτών των ανόητων πρόωρων εκλογών, επανέρχονται στο προσκήνιο με περίσσιο θράσος και περισσότερες εξουσιαστικές διαθέσεις.

Για να απαντήσουμε -ως νοήμονες πολίτες και ακομμάτιστοι ψηφοφόροι- και στο τέταρτο ερώτημα, μαζί με την πικρή διαπίστωση ότι το ελληνικό πολιτικό προσωπικό είναι συλλήβδην κατώτερο των περιστάσεων, ούτε ο λεβεντόγερος, που λέει ο λόγος, δεν θα μπορέσει να καταφέρει κάτι καλύτερο για τη χώρα και το χρέος μας, αν δεν αλλάξουμε μυαλά.

Αν θέλουμε να μιλήσουμε σοβαρά, πρώτα απ’ όλα δεν θα πρέπει να ξεχνάμε ότι εκείνο το περιβόητο κι επαπειλούμενο GRexit, ούτε προβλεπόταν ποτέ από τις συνθήκες ούτε και προβλέπεται… Άρα, αυτό μπορεί να είναι ένα από τα πολλά σχέδια του σύγχρονου δόκτορος Μένγκελε, αλλά πάντως πρόκειται για ένα σχέδιο εκτός ευρωπαϊκής νομιμότητας.

Το ζήτημα που μας ενδιαφέρει εδώ, είναι ότι όπως λένε κι οι δημο(σ)κόποι, η πλειοψηφία των Ελλήνων δεν θέλουμε, εδώ και τώρα, GRexit. Άρα, καμία τέτοια συζήτηση δεν μπορεί να διεξαχθεί από κανέναν. Ούτε κάποιο τέτοιο πρωτόκολλο είναι δυνατόν να συνυπογραφεί από ελληνικής πλευράς, η οποία έχει, άλλωστε, δικαίωμα αρνησικυρίας. Κανένα GRexit λοιπόν, έως ότου έτσι θελήσει ο ίδιος ο ελληνικός λαός -προφανώς με ένα δημοψήφισμα, τώρα που πήραμε το κολάι.

Κατά τα άλλα, οι περισσότεροι που δεν θέλουμε επιστροφή σε εθνικό νόμισμα, δεν σκεφτόμαστε έτσι επειδή πάσχουμε από κάποια άγνωστη ασθένεια που θα τη λέγαμε, ίσως, ευρωλαγνεία, αλλά διότι δεν υπάρχει σχέδιο, παρά μόνο παλιοκαιρισμένα και γενικόλογα πράγματα! Όταν, δε, φτάνουμε τη συζήτηση στο δια ταύτα, βλέποντας και κάνοντας ακούμε -κι από κει πάνε κι οι άλλοι… Τεράστια προχειρότητα…

Ένα άλλο σημαντικό ζήτημα που καθόλου δεν έχει αξιολογηθεί είναι η διεθνοποίηση του ελληνικού ζητήματος. Με το συγκινητικό #ThisIsACoup από τα πέρατα της υφηλίου, δόθηκε στην ελληνική πλευρά μια χρυσή ευκαιρία για να θέσει το ζήτημα της παραβίασης των ανθρωπιστικών δικαιωμάτων στην Ελλάδα. Μια ευκαιρία που προς το παρόν έχει πάει χαμένη. Δυστυχώς, η φωνή της Προέδρου της απελθούσας Βουλής, δεν εισακούσθηκε και οφείλεται και επ’ αυτού μια απάντηση.

Ένα τελευταίο ζήτημα για το οποίο τηρείται σιγή ασυρμάτου, είναι τι θα γίνει με τον λογιστικό έλεγχο του χρέους, τώρα που η ψυχή αυτής της προσπάθειας, πεθαίνει, με την επικείμενη απομάκρυνση της Προέδρου της Βουλής από τα δημόσια πράγματα. Ο λογιστικός έλεγχος του χρέους, όμως, δεν σχετίζεται με πρόσωπα που φεύγουν ή άλλα που έρχονται. Ο λογιστικός έλεγχος είναι πάνδημη απαίτηση και δεν είναι μόνο μια υποχρέωση που απορρέει από τις επιταγές των συνομολογημένων μνημονίων, αλλά είναι και παράγοντας κρίσιμος για το δημόσιο συμφέρον, αν όχι τόσο, πλέον, ως λογιστικός έλεγχος στις πηγές, όσο στις χρήσεις αυτών των κεφαλαίων που συνιστούν το ελληνικό δημόσιο χρέος.

Αυτά είναι τα κρίσιμα ερωτήματα στα οποία ζητάμε απαντήσεις. Από τις απαντήσεις που θα δοθούν κατά την προεκλογική περίοδο, θα εξαρτηθεί άλλωστε και η απόφασή μας για το τι θα πράξουμε μπροστά στην κάλπη.

Εφόσον δεν δοθούν επαρκείς απαντήσεις στα ερωτήματα αυτά κι αν εμείς όλοι παραμείνουμε απαθείς, αποδεικνύοντας ότι πάσχουμε από ιδιότυπο πολιτικό μιθριδατισμό, τότε τόσο το χειρότερο για όλους μας.

Αλίμονο μας, αν συνεχιστεί αυτό το χάλι, και φωτιές και λαύρες μας, αν εμείς οι ίδιοι δεν «εφεύρουμε» ένα νέο πολιτικό σύστημα που δεν θα εμπεριέχει πλέον πολιτικά σκύβαλα. Αλίμονο και τρισαλίμονο μας: ραγιάδες στους αιώνες των αιώνων θα απομείνουμε…

Ούτως ή άλλως, πάντως, παρά τις συγνώμες και τις παραιτήσεις στελεχών, ολόκληρος ο πρώην Σύ.Ριζ.Α. και χωρίς εξαιρέσεις, έχει βαριές ευθύνες για αυτήν την δεύτερη παπαδημοκρατία που ετούτες τις ώρες μυρίζει ότι μαγειρεύεται, προς μεγάλη όρεξη του δόκτορος Σούλτς!

Η σύνθεση είναι από την OKTANA

https://raskolnick.wordpress.com/2015/08/25/qa/

Posted in: ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ, ΑΡΧΙΚΗ

  • Το blog μου

  • Αρχείο

  • Κατηγορίες

  • ΠΡΩΤΟΣΕΛΙΔΑ

  • Δημοφιλή