Αυτό που προσπαθεί να κάνει το κυβερνητικό επιτελείο, δεν είναι μόνο αδιανόητο, είναι και εκνευριστικό.

Δεν θέλουν να καταλάβουν ότι προσπαθώντας να κρατήσει κανείς δύο καρπούζια κάτω από την ίδια μασχάλη, το μόνο και απολύτως βέβαιο αποτέλεσμα, είναι ότι θα τα δει και τα δύο καρπούζια να γλιστράνε και να σκάνε για να κάνουν χάλια το πάτωμα της κουζίνας και τα πάνινα παπούτσια του.

Πάνινα παπούτσια φόρεσε και πήγε κι ο κ. πρωθυπουργός μας στον Οργανισμό Ηνωμένων Εθνών. Πάνινα, που ταιριάζουν με το ανοιχτό πουκάμισο χωρίς γραβάτα, αλλά όχι και με κουμπωμένο το περσινό κουστούμι, ενάμισι νούμερο, πια, μικρότερο από το κανονικό.

Βρέθηκε που λες, ο Αλέξης, στα άδυτα των αδύτων του καπιταλισμού, εκεί που όλοι οι ηγέτες συναγελάζονται μιλώντας τη μητρική τους γλώσσα, όσο άνετοι κι αν αισθάνονται με τις ξένες γλώσσες, πράγμα που δυστυχώς δεν είναι η περίπτωση που μας αφορά: ανάμεσα στον αλήστου μνήμης Ανδρέα και τον γιόκα του, τον ανεκδιήγητο Γιωργάκη, ο Αλέξης μπορεί, όπως λένε κάποιοι κακεντρεχείς,  να αντέγραψε επιτυχώς τον στόμφο του πρώτου, αλλά βεβαίως δεν μπορεί  να αντιγράψει τα αγγλικά του δευτέρου.

Από την αρχή αρνήθηκα να παρακολουθήσω την πρόοδο των ελληνικών ζητημάτων στο διεθνές φόρουμ των ημερών, γιατί δεν ήθελα να δω πώς θα σκάνε τα καρπούζια στο πάτωμα και πώς τα μαύρα κουκούτσια μαζί με τις κόκκινες σάρκες της καρπουζόψυχας θα κολλάνε στους τοίχους, στα ντουλάπια, στα έπιπλα, παντού. Στα πάνινα παπούτσια επίσης και στα μπατζάκια του παντελονιού, ίσως και στο λευκό πουκάμισο… Χάλια, σου λέω…

Ο Έλληνας πρωθυπουργός, ζήτησε ελάφρυνση του χρέους, στη βάση της αλληλεγγύης των εθνών. Επαίτης, δηλαδή, υποκείμενος στην καλή διάθεση των δανειστών να μεταφέρουν μέρος του ελληνικού χρέους στις πλάτες άλλων φορολογούμενων και ψηφοφόρων τους, στη Γερμανία, στη Γαλλία και αλλού. Αδυσώπητες οι λογιστικές πιστώσεις που ψάχνουν τις χρεώσεις τους. Μωρέ δε σφάξανε! Ακόμα και η Ισπανία, που θεωρείται, μετά από την αναμενόμενη πολιτική αλλαγή, δυνητικός σύμμαχος στον υποτιθέμενο πόλεμο κατά του νεοφιλελευθερισμού, ακόμα κι αυτή θα ζημιωνόταν από ένα ελληνικό κούρεμα. Γίνονται αυτά τα πράγματα? Δεν γίνονται, ούτε μπορείς να τα διεκδικήσεις αποτελεσματικά όταν είσαι αποξενωμένος από το προοδευτικό σου πρόσημο… 

Χωρίς να έχει απολέσει αυτό το πρόσημο, ο Αλέξης δεν θα πήγαινε ως επαίτης, στην καρδιά του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών, αλλά ως ικέτης: απλώς θα χρειαζόταν να επαναλάβει αυτά που παρατήρησε ο εμπειρογνώμονας, ο επιστρατευμένος από τον ίδιο τον οργανισμό. Ικέτης, επικαλούμενος τη νομιμότητα που έχει παραβιαστεί, ας ζητούσε λύση υπέρ του δικαίου των Ελλήνων που δεινοπαθούμε από την μάστιγα της ανεργίας, από την λαίλαπα της ύφεσης και από την κακομοιριά του κράτους μας και της κακοφορμισμένης πια κοινωνικής πληγής, προκειμένου να πληρώνεται ένα χρέος που είναι ειδεχθές επειδή δεν μπορεί να αποπληρωθεί και ύποπτο, γιατί δεν έχει ελεγχθεί. Αλλά αυτά τα είπαμε και τα ξαναείπαμε…
Να, τώρα, που έφτασε ο κόμπος στο χτένι και πρέπει, επιτέλους, να γίνει ο λογαριασμός -κούρεμα 100 εκατομμυρίων, λένε κάποιοι, όσα δηλαδή, πάνω-κάτω και χονδρικά φόρτωσαν στις ραγιάδικες καμπούρες μας οι Γερμανοί της Deutsche Bank και της παρέας των διεθνών τραπεζοκλεπτών πριν λίγα χρόνια- τώρα είναι που πάλι χαλάει σιγά-σιγά το πράγμα και δεν πήζει το γλυκό: να κάνεις πρώτα τις μεταρρυθμίσεις, σου λέει ο κύριος, και μετά το συζητάμε ξανά, το ζήτημα του χρέους.
Τις ίδιες “μεταρρυθμίσεις” που γίνονται πέντε χρόνια τώρα και που έχουν απορρυθμίσει εντελώς την κοινωνία μας. Μια καθημαγμένη κοινωνία που προσπαθεί να επιβιώσει με όλο και λιγότερα σχολεία, με όλο και χειρότερα νοσοκομεία, με όλο και περισσότερους συνταξιούχους που δεν έχουν χρήματα για να πληρώνουν τα φάρμακά τους, με όλο και περισσότερες γριές που, τώρα που θα σφίξουν τα κρύα, θα πεθάνουν από τις αναθυμιάσεις των αυτοσχέδιων μαγκαλιών τους μέσα στα υπό κατάσχεση σπίτια τους, με το κομμένο ρεύμα.

Το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, ασφαλώς δεν είναι κανένα άντρο τεράτων ούτε η περίφημη Δρακουλέσκου διψάει για αίμα, παρά τις φημολογίες. Λογιστές είναι οι άνθρωποι και γραφειοκράτες μπλεγμένοι σε μια ιστορία που όλος ο ντουνιάς το ξέρει από την αρχή ότι θα έχει δυσάρεστη κατάληξη. Υπάλληλοι, που έχουν μπροστά τους μια ηλεκτρονική φυλλοστόκα και παρακολουθούν τα έσοδα και τα έξοδα του κράτους μας. Όσο δεν είναι επαρκές το διάφορο για να πληρώνονται οι δόσεις, τόσο θα ζητάνε μεταρρυθμίσεις, όπερ μεθερμηνευόμενον εστί ιδρώτας, δάκρυα και αίμα για όλους εμάς. Από την άλλη μεριά, οι δικοί μας οι λεγάμενοι, έχουν βρει από καιρό την καραμέλα των περίφημων ισοδυνάμων, αλλά φαίνεται ότι λιώνει πια κι αυτή η καραμέλα, γιατί αρχίσανε κιόλας οι γκρίνιες,  εφόσον ο δημόσιος κορβανάς ούτε γεμίζει επαρκώς ούτε αποτελεσματικά.
Είναι ξεκάθαρος ο εμπαιγμός, όταν οι πρωταγωνιστές των λανθασμένων πολλαπλασιαστών ζητάνε και τα ρέστα -και μαζί περισσότερη απορρύθμιση, προτού συζητηθεί το ζήτημα των δανεικών, λες και δεν είναι αλληλένδετη η κοινωνική κρίση με το άχθος του χρέους.

Αυτή είναι η κατάσταση, αλλά όλοι καταλαβαίνουμε ότι ακόμα κι αν απομειωθεί το χρέος, εφόσον παραμείνουν όλα τα υπόλοιπα απαράλλαχτα, τίποτα δεν θα πάει μπροστά, όπως άλλωστε αποδείχτηκε περίτρανα κι από το αποτέλεσμα των περασμένων πέντε χρόνων της επιτροπείας.

Πρωτοδεύτερη φορά αριστερά, δεν γίνονται και τα δύο: και να πληρωθούν οι δανειστές εις ολόκληρον, κατά το κοινώς λεγόμενο, κι εμείς να μην πεθάνουμε στην ψάθα. Δε χωράνε και τα δυο καρπούζια κάτω από μια μασχάλη, λέμε…

Οι μεταρρυθμίσεις που χρειαζόμαστε είναι πολλές και διάφορες και κανείς δεν αντιλέγει, αλλά σίγουρα δεν είναι τέτοιες, όπως αυτές οι “μεταρρυθμίσεις” που εφαρμόζονται τόσα χρόνια, για να μας ρίξουν ακόμα πιο βαθιά στη άπατη χοάνη του ανομολόγητου χρεοστασίου.
Των παραπάνω λεχθέντων, ποιο ήταν άραγε το αποτέλεσμα αυτής της συνόδου του ΟΗΕ για την Ελλάδα, αφού το καλό μας το παιδί, ο Αλέξης ο επαίτης, γυρίζει πίσω με το μπλε του κουστούμι, χάλια από τα καρπουζόζουμα?

Η φωτοσύνθεση είναι από την OKTANA

https://raskolnick.wordpress.com/2015/10/02/beggar/