Κοιτάω τους ανθρώπους ακουμπισμένους στην κουπαστή του πλοίου να βλέπουν το νησί να απομακρύνεται. Τα μάτια τους στάζουν μελαγχολία και νοσταλγία. Ήδη.

Τι να σκέφτονται αυτοί οι άνθρωποι; Ό,τι σκέφτεσαι κι εσύ.

Ανέμελες ανθρώπινες στιγμές, γέλια, παιχνίδια, αγκαλιές, έρωτες.

Και τώρα επιστρέφουν στην κανονική τους ζωή.

Μα αυτή θα έπρεπε να είναι η κανονική ζωή. Για όλους.

Χτες το απόγευμα, όταν ξέσπασε η βροχή, η παραλία άδειασε αμέσως. Δεν είχε και πολύ κόσμο.

Δεν έφυγα. Ντύθηκα, έβαλα την μεγάλη πετσέτα πάνω από το κεφάλι μου -για να καλύπτει το σώμα μου και το σακίδιό μου-, και άκουγα το Always on my mind και το Love is a losing game ξανά και ξανά.

Η βροχή σταμάτησε. Στην μεγάλη παραλία στα δεξιά μου, εμφανίστηκε μια κοπέλα. Πολύ λευκή, μάλλον από κάποια βόρεια χώρα. Έβγαλε όλα τα ρούχα της και μπήκε γυμνή στην θάλασσα.

Έκανα κι εγώ το ίδιο. Την είδα να μου κάνει μέσα από την θάλασσα το σήμα της νίκης. Το έκανα κι εγώ.

Η βροχή ξεκίνησε ξανά. Ψιλόβροχο.

Ντύθηκα και περπάτησα μέχρι την διπλανή τουριστική παραλία. Για να προφυλαχθώ από την βροχή, έκατσα σε μια ξαπλώστρα κάτω από την μία από τις τρεις ομπρέλες που είχαν απομείνει.

Μερικά μέτρα πιο πέρα ήταν ένας ψαράς που είχε στήσει δέκα καλάμια στην παραλία που μέχρι πριν από λίγες ημέρες ήταν γεμάτη από τουρίστες.

Ένας μοτσοσικλετιστής εμφανίστηκε και διέσχισε γκαζωμένος όλη την παραλία στην άκρη της θάλασσας. Η μηχανή του άφησε το αποτύπωμά της δίπλα στις πατημασιές των ανθρώπων.

Μετά ερημιά και ησυχία.

Το μόνο που άκουγα ήταν η θάλασσα και αυτά τα εκατοντάδες μικρά πουλιά που εμφανίζονται το φθινόπωρο και δεν ξέρω πώς τα λένε.

Παρατήρησα πως στην άμμο είχαν αρχίσει να φυτρώνουν διάφορα φυτά. Αλλαγή εποχής.

Ήπια έναν καφέ σε ένα εστιατόριο πίσω από την παραλία που ήταν άδειο. Ο σερβιτόρος μου μίλησε αγγλικά. Για να βολτάρει στην παραλία με την βροχή τέτοια εποχή, ξένος θα είναι.

Το βράδυ κατέβηκα στο λιμάνι και έβγαλα εισιτήριο για τον Πειραιά.

Καθώς επέστρεφα στο σπίτι, σκέφτηκα να γυρίσω πίσω και να το ακυρώσω. Να φύγω τρεις μέρες μετά.

Αλλά όχι, πρέπει να επιστρέψω.

Στην κανονική μου ζωή.

http://pitsirikos.net/2015/10/