Το βυζί της Μπαζιάνα δεν με ενδιαφέρει καθόλου. Τίποτα στη Μπαζιάνα δεν με ενδιαφέρει, ούτε με ενδιέφερε ποτέ, ούτε ξεγελάστηκα ποτέ για το αντίπαλο δέος του συστήματος που θα ήταν ο δικός της μπουμπούκος, γιατί μέσα στον καπιταλισμό απλά αλλάζει ο Μανωλιός και βάζει τα ρούχα του αλλιώς. Ούτως ή άλλως η ιστορία έχει πάρει το δρόμο της. Τουλάχιστον έτσι λένε κάποιοι, ενώ κάποιοι άλλοι πιστεύουμε πως δεν απόκλινε και ποτέ, από τη λασπουριά που έχει χαράξει για δρόμο.

Αυτό όμως που με ενδιαφέρει σε αυτό τον οχετό εκεί δίπλα στη φωτογραφία, που κάποιοι αποκαλούν κριτική, υποβαθμίζοντας σε τέτοιο βαθμό την έννοια της κριτικής, είναι ότι περικυκλώνομαι από τόσο ραγιαδοθρεμμένες δούλες που αυτοαποκαλούνται γυναίκες, ώστε να βιάζουν ψυχικά και συναισθηματικά ακόμα και τον ίδιο τους τον εαυτό -αφού σε αυτό το φύλο ανήκουν κι εκείνες- εφόσον όχι μόνο αποδέχονται με τέτοια ευκολία τα στερεότυπα για τη γυναίκα, αλλά τα αναπαράγουν με τόση βαρβαρότητα, και αίσθηση ανελευθερίας που ούτε άντρες δεν θα τολμούσαν, γιατί θα είχαν τη μύγα μην τους την πέσουν οι φεμινίστριες.

Εμείς δηλαδή δεν έχουμε Ταλιμπάν και ISIS. Έχουμε τα νεοφιλελε τσόκαρα, να μας λένε ότι στην κοινωνία του θεάματος, που η γυναίκα είναι ένα κομμάτι κρέας πιο κερδοφόρο κι απ’ τη μαζική εκμετάλλευση των ζώων, οφείλει να έχει το βυζί τσίτα, φράπα, και δεν ξερωγω τι άλλο, λες και δεν έχει δικαίωμα να βιώνει την ελευθερία της αυτοδιάθεσης χωρίς να είναι σκλάβα στην εικόνα-απαίτηση που λέει ότι το βυζί της δημιουργήθηκε για το οφθαλμόλουτρο τέρψης του άντρα, κι όχι για να είναι το εργαλείο θηλασμού και θρέψης των παιδιών της.

Γιατί φυσικά, σε μια άλλη διάσταση, πιο φιλική προς την εξοικείωση με τον εαυτό μας (που βέβαια σιγά μην επέτρεπε ο καπιταλισμός τέτοια ψυχική χειραφέτηση για να απωλέσει τους μηχανισμούς χειραγώγησής μας), το στήθος όπως και κάθε σημείο του σώματός μας, θα μπορούσε μέσα στην αρχετυπική του λειτουργία και βιολογικά και κοινωνικά να διατηρεί όλα τα γοητευτικά χαρακτηριστικά της ζωοδότριας και ζωογόνου πηγής που είναι, όσο πεσμένο κι αν είναι. Αλλά τόσο πολύ η Δύση έχει αποσχιστεί από τον ίδιο της τον εαυτό, τόσο πολύ μισεί το «είναι» της, τόσο πολύ έχει εγκλωβίσει όλα της τα πρότυπα μέσα στην ύλη και σιχαίνεται τη σκια της που πρέπει να την πετσοκόψει σε μια άλλη για να πλουτίζουν οι βιομηχανίες παντός τύπου, ώστε η ιδέα και μόνο του «πεσμένου στήθους» φαντάζει απωθητική, κι ας παίρνουν ζωή όλοι -μα όλοι- χάρη σε αυτό.

Γιατί προφανώς για την κάθε σιλικόνη με πόδια είναι μια σύνθετη ιδέα, σαν το μαθηματικό matrix του Jordan ας πούμε (γκούγκλαρέ το μωρή ηλίθια, μπας και μάθεις και κάτι πέρα απ’ τις μπανέλες και τα στράπλες), η ιδέα ότι αφότου μια γυναίκα θήλασε τα παιδιά της, η εικόνα και η εμφάνιση του στήθους της μπορεί να παραμένει αντικείμενο προσωπικής αισθητικής και διαχείρισης και όχι αντικείμενο του μάρκετινγκ του θεάματος. Και καθόλου δεν τους περνάει από τα μπικουτί που έχουν για εγκέφαλο ότι έτσι δίνουν άλλοθι στην πατριαρχία να σφίγγει τα λουριά του ελέγχου πάνω στη γυναίκα, απλά με άλλους τρόπους ανάλογα με τις γεωγραφικές συντεταγμένες (άλλες με τσαντόρ, άλλες με στητά βυζιά) και μάλιστα με την καλύτερη συμμαχία που είναι τα σκυλιά σαν κι εκείνες που γαυγίζουν μέσα στο ίδιο μας το φύλο. Ασχέτως βέβαια από το γεγονός ότι ακόμα και οι άντρες που ζητωκραυγάζουν μ’ αυτή τη γελοία τοποθέτηση περί πεσμένου βυζιού, είναι οι ίδιοι που εγκλωβίζονται μετά με τη σειρά τους μέσα σε ανάλογες εικόνες-φυλακές φρίκης και άγχους για το μέγεθος και τις επιδόσεις των δικών τους πεσμένων εργαλείων.

Αρσενικές και θηλυκές κινητές ανθρώπινες μιζέριες δηλαδή, φυλακισμένες μέσα σε άθλια βιομηχανικά καρεδάκια ύπαρξης-με-το-κιλό.

Και φυσικά σε όλο αυτό, το πρόβλημα δεν είναι μόνο η άποψη της σύγχρονης διανοήτριας που υπογράφει. Είναι και τα like, τα «μου αρέσει», των πλαστικών εγκέφαλων από κάτω, με την κριτική σκέψη του ραδικιού, που δεν καταλαβαίνουν πόσο επικίνδυνη είναι η ποινικοποίηση της «εικόνας» και ο φασισμός της απαίτησης να μοιάζεις με τα πρότυπα του συνόλου. Και ιδίως οι γυναίκες δηλαδή, για να μην τις πω βλήματα με πόδια, που πατάνε το κουμπί «μου αρέσει» σε αυτό τον απαράδεκτο συλλογισμό, χωρίς ούτε καν να τους περνάει από το μυαλό πως αυτή η λογική της στοχοποίησης της διαφορετικότητας κυοφορεί και την απόλυτη, ασφυκτική ανελευθερία.

Αλλά ξέρεις πότε θα το καταλάβεις αυτό άθλια κακομοίρα; Ξέρεις πότε θέλω να σε δω να λες «μου αρέσει»; Όταν θα βιάσουν την κόρη σου, όταν θα γυρίσει στο σπίτι ματωμένη, χτυπημένη, ξεσκισμένη, τρέμοντας και παραμιλώντας, και αυτός ο κρυπτοφασισμός -που λέει ότι η Μπαζιάνα οφείλει να’χει όρθιο το βυζί-  είναι επίσης ο ίδιος που φυλακίζοντάς σε μέσα στα στερεότυπα, θα πει με επικριτική κτητικότητα «ας πρόσεχε η κόρη σου κυρά μου, ας μη ντυνόταν έτσι». Τότε θα το καταλάβεις πόσο αναλώσιμη είσαι για την κοινωνία της εικόνας κι εσύ κι η κόρη σου, πόσο στιμμένη λεμονόκουπα που σαπίζει πατημένη στο δρόμο. Αλλά ξέρεις εγώ ούτε τότε θα πω «μου αρέσει».  Γιατί αυτό θα με έκανε ίδια με εσένα.

Για να μην μιλήσουμε για το πόσο μεγάλη ευθύνη έχει μια τέτοια αυτόβουλη αιχμαλωσία στην «εικόνα» για την ψυχική ομηρία μιας γυναίκας που χάνει το μαστό της απ’ τον καρκίνο. Γιατί όταν έχεις ζήσει όλη σου τη ζωή με το στητό βυζί σφηνωμένο στον εγκέφαλο, η κατάθλιψη που θα σε χτυπήσει δεν θα είναι μόνο υπαρξιακή, αλλά κοινωνική και προσωπική με όλη την αίσθηση ανεπάρκειας που κουβαλάει η πεποίθηση ότι αν τα βυζιά σου και τα κωλομέρια σου δε βγάζουν μάτι δεν αξίζεις μία.

Για να φτάσουμε, τέλος, και στην πολιτική σκέψη του επιχειρήματος. Πόσα κιλά στόκο κουβαλάει το βυζί σου για να φαίνεται στητό που σου μπέτωσε μέχρι και τη φαιά ουσία;  Δηλαδή το πρόβλημα σε αυτή τη φωτογραφία δεν είναι ένας μαύρος πρόεδρος  -ο πρώτος στην ιστορία των Ηνωμένων Πολιτειών- που ματαίωσε την ελπίδα της αλλαγής για εκατομμύρια Αφροαμερικανούς και άλλες μειοψηφίες, αφού στις μέρες του δολοφονήθηκαν άστεγοι, μαύροι, ξεσπιτώθηκαν φτωχοί με πρωτόγνωρη αγριότητα από την «αστυνομία εξώσεων»  και καταστάλθηκαν εξεγέρσεις μειονοτήτων με πρωτοφανή βαρβαρότητα.

Το πρόβλημα δεν είναι το πρώτη-φορά-αριστερό ηγετίδιο της Ελλάδας που κατόρθωσε να καταστρέψει την έννοια της αριστεράς παγκόσμια (άσχετο αν κάποιοι δεν πιστέψαμε ποτέ στο παραμύθι αυτό) και να πετύχει την επιστροφή σε έναν εργασιακό Μεσαίωνα με τέτοια επιτυχία που κανένας φιλιλές δεν θα μπορούσε να κάνει. Κι αν θες ντε και καλά να πεις κάτι για τη Μπαζιάνα, το πρόβλημα δεν είναι ότι στο πλαίσιο αυτής της σάπιας οικογενειοκρατίας, που λυμαίνεται αυτή τη χώρα πάνω από 200 χρόνια, τώρα «έτυχε» να διαπιστωθεί -εντελώς συμπτωματικό δηλαδή λέμε- ότι η Μπαζιάνα πληροί όλες τις προϋποθέσεις για να διδάξει στο Πανεπιστήμιο, συνεχίζοντας την ακαδημαϊκή παράδοση στο δρόμο που χάραξε η Νατάσα. Τίποτα απ’ όλα αυτά δεν είναι το πρόβλημα. Το πρόβλημα είναι το πεσμένο βυζί.

Πραγματικά λυπάμαι σα γυναίκα όχι μόνο που το φύλο μου έχει μέσα τόσα απόνερα γένους θηλυκού αλλά και που ο καπιταλισμός έχει καταφέρει να δημιουργήσει τόσα πολλά από δαύτα.

http://kollectnews.org/2015/10/05/

https://bluebig.wordpress.com/2015/10/05/