Το παρακάτω κείμενο έχει λίγη λογική και αρκετή παράνοια. Μπερδεύει καταστάσεις ρουτίνας με υποθετικά σενάρια. Αυτή είναι και η μαγεία του διαδικτύου. Ο κάθε τρελαμένος μπορεί να λέει ότι θέλει. Είναι ακριβώς όπως η ψευτοδημοκρατία που ζούμε. Οτι και να πούμε στο τέλος οι ακροατές, όπως οι πολίτες θα πιστέψουν και θα ασπαστούν αυτό που είναι πιο.. ήσυχο, βολικό, ασφαλές. Σσσσστ…. οι πλατείες ερημώνουν, και τα πανώ πετιούνται στα σκουπίδια. Η πόρνη ιστορία έγραψε ότι ξοφλήσαμε και ω….είχε δίκιο !

Ας σχηματίσουμε για μια στιγμή στο μυαλό μας μια μεγάλη εταιρεία.  Η οποία λειτουργεί με ένα πολύ συγκεκριμένο σενάριο . Τόσο συγκεκριμένο όσο ο σχεδιασμός μιας μηχανής που βρήκες το τρόπο από τη μια να βάζεις σκατά και από την άλλη να βγάζει χρήμα. Υπάρχουν τα μεγάλα αφεντικά που τους ΑΝΗΚΕΙ το μαγαζί , τα τσιράκια τους που είναι από κάτω και λέγονται γενικοί  του κάτι , κάτω από αυτούς τα υποτσιράκια και κάτω από αυτούς οι δούλοι.  Οι γενικοί με τα τσιράκια φτιάχνουν ΠΛΑΝΑ πως θα κονομήσει πιο πολύ το αφεντικό. Τα πλάνα ετοιμάζονται νυχθημερόν από τους δούλους κι όποιος τα πιάσει τσιμπάει κι ένα δωράκι ανάλογα με τη θέση του. Οι δούλοι μπορεί να πάρουν κανα χιλιάρικο. Τα αφεντικά τους ένα πενηντοχίλιαρο – κατοστάρικο (ανάλογα με το μέγεθος της κρεατομηχανής) και τα αφεντικά των αφεντικών φτάνουν το πεντακοσάρικο ή και το μύριο.

Σ΄αυτή τη διαδικασία ο κανόνας είναι ενας. Οι στόχοι σου, η σκέψη σου,η ζωή σου είναι ταγμένη στο να φέρνεις κέρδος με οποιοδήποτε τρόπο ή na πηγαίνεις στο διάολο χωρίς πολλές κουβέντες. Για να γλυκαίνει το χάπι σ΄αυτή την απόλυτη ξεφτίλα, υπάρχουν διάφορα γκατζετάκια που δίνουν στα ρομποτοποιημένα δουλάκια να χτυπάνε τα χεράκια χαρούμενα. Λαπ τοπ, κινητά, αυτοκίνητα εταιρικά, σεμινάρια κατάρτισης στο εξωτερικό ή εσωτερικό, γεύματα σε κάτι χλιδάτα εστιατόρια, κουπόνια σίτησης, βενζίνη, (όλα ανάλογα σε ποιο level είσαι γιατί αν είσαι πολύ χαμηγά και μάλιστα τώρα που σφίξανε οι κ@λοι παιρνεις απλά ..το μακρύτερο).

Σ’αυτό το μαγαζί  το κυρίαρχο συναίσθημα είναι ο φόβος. Ο φόβος μη τυχόν και χάσεις μια θέση που σ΄εχουν κάνει να πιστέψεις πως είναι πολύ σπουδαία και μόνο οι τυχεροί την έχουν. Το να προωθείς ένα κ@λόχαρτο ας πούμε , μια σερβιέτα, και να βρεις όσο περισσότερους επίσης λοβοτομημένους καταναλωτές που θα τους τραβήξεις με κολπάκια για ηλίθιους και εθισμένους στη σαβούρα αγοραστές, θεωρείται κάτι το τόσο σημαντικό που μπαίνει πάνω από εργασιακά, οικογενειακά, ανθρώπινα δικαιώματα. Υπογράφουν συμβάσεις που το μόνο που δε λένε είναι πως η εταιρεία an χρειαστεί μπορεί και να με γ@μίσει ανάποδα και το σημαντικότερο είναι πως θεωρούν τους ευαυτούς τους κάτι περισσότερο από σκλαβάκια ενός αφεντικού που τους βλέπει απλά σαν μια μύγα στο φρέντο του.

Δουλεύουν χωρίς ωράριο, χωρίς υπερωρίες, ονομάζουν τη δουλεία απασχόληση, επωμίζονται τις αποτυχίες και τρώνε ξεφτύλισμα κάθε στιγμή από οποιοδήποτε τυχάρπαστο χαρτογιακά που τους βλέπει σαν υπηρετικό προσωπικό που θα αυξήσει ή θα μειώσει τα bonus του και τίποτα περισσότερο. Επικρατεί το χαφιεδιλίκι, το γλύψιμο κάργα. Προσόντα που σε ένα κόσμο με μια σταγόνα λογικής μέσα στο κεφάλι θα θεωρόντουσαν ελαττώματα, στις κιμαδομηχανές αυτού του μαγαζιού,  θεωρούνται αποδοτικότητα και αφοσίωση. Αφοσιωμένοι δούλοι αποδίδουν τα μέγιστα και παίρνουν τη καραμελίτσα τους. Οποιος αμφισβητεί το στάτους, ή κουνηθεί «περίεργα» έχει φύγει νύχτα.

Αυτό που είναι εντυπωσιακό σ΄αυτό το ζηλευτό περιβάλλον είναι πόση πολλή αμορφωσιά μπορούν να έχουν τόσα πτυχία μαζί. Επιδερμισμός μέχρι αηδίας, τυπικά μοντέλα αποχαυνωμένων μαριονετών του συστήματος, εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων που αν βρεθούν μέσα σ΄αυτό το γρανάζι πολύ απλά υποφέρουν και σκάνε στο τέλος. Ατομα VICTIMS – ΘΥΜΑΤΑ του οτιδήποτε. Της μόδας, της δίαιτας, του γυμναστηρίου, των προϊόντων που οι ίδιοι προωθούν, των χλιδάτων κινητών, των χλιδάτων αυτοκινήτων, των μάστερ σεφ και των χάπατων ειδώλων που προωθεί το star system των πολυεθνικών. Γκουρού του μάρκετινγκ, της διαφίμησης, των πωλήσεων που μοιάζουν με τρελλαμένους ευαγγελιστές που είδαν το θεό του χρήματος και τους μίλησε….

Πάρτε τώρα όλα αυτά και κάντε τα …. κράτος.  Κολλήστε π.χ. κοντά στο όνομα Ελλάδα το Α.Ε. Σκεφθείτε πως ιδιοκτήτες μας , μέτοχοι της ΑΕ είναι οι συμμμορίες των τοκογλύφων που έχουν ρίξει στην εταιρεία το αέναο χρέος μας. Σκεφθείτε τα διάφορα γιουγκρουπ σαν εταιρικά meeting τις τράπεζες σαν τον αιμοδότη της «οικογένειας» των βρυκολάκων, τις κυβερνήσεις σαν τα μανατζεράκια που ιδρώνουν να βγουν τα πλάνα σωστά για να τσιμπήσουν τα μπόνους τους και εμάς τους υπόλοιπους τα δουλικά που δουλεύουν χωρίς κανένα δικαίωμα με μόνη υποχρέωση να βγουν τα πλάνα, να μαζέψουμε χρήμα πολύ χρήμα στο τραπεζικό λογαριασμό του ιδιοκτήτη, και σε περίπτωση που είμαστε φύρα ή δεν έχουμε όση ΑΦΟΣΙΩΣΗ και ΑΠΟΔΟΤΙΚΟΤΗΤΑ χρειάζεται για να πιάσουμε το στόχο είμαστε ανύπαρκτοι και δεν ενδιαφέρει κανέναν αν θα ζήσουμε ή θα πεθάνουμε.

Μου προκαλεί πραγματικό οίκτο όταν βλέπω ακόμα ανθρώπους να πιστεύουν, να ελπίζουν πως τα όρνια θα δείξουν έλεος στα πτώματα. Είναι το ίδιο με το λοβοτομημένο μανατζεράκι που πιστεύει πως τα μεγάλα αφεντικά  δίνουν έστω και μια δεκάρα γι΄αυτό περα από το γεγονός πως ζυγίζουν το τομάρι του πόσα πιάνει στο κορβανά του μαγαζιού τους.

Κάποτε πολύ παλιά υπήρχαν αφέντες που καρφωνόντουσαν έντονα. Ηξερες πως είναι ο δουλέμπορος σου, πως θα σε τσακίσει όπου σε βρει. Αυτό έδινε ευκαιρίες στους σκλάβους να επαναστατούν με κάθε τρόπο. Σήμερα δεν υπάρχουν αφεντικά και δούλοι. Υπάρχουν διευθυντές και υπάλληλοι που δεν εργάζονται αλλά απασχολούνται με κάτι. Λες και η δουλεία είναι πλέξιμο, κέντημα ή συλλογή γραμματοσήμων. Δεν υπάρχει κράτος και πολίτες. Υπάρχει ανώνυμη εταιρεία με επώνυμες κυβερνήσεις και ΥΠΑΛΛΗΛΟΙ του συστήματος. Ολοι δουλεύουμε με συνέπεια και αφοσίωση για ότι σκ@τά μας επιβάλλουν. Αγοράζουμε ότι σκ@ατά μας υποδείξουν και ονειρευόμαστε ότι θα δούμε στο χαζοκούτι το βράδυ πριν κοιμηθούμε. Χαιρόμαστε όταν εξασφαλίζουμε την ελεημοσύνη του συστήματος και νοιώθουμε μηδενικά όταν θα μας αποβάλλει σαν περιττό έξοδο.

Η ζωή η ίδια που θεωρούμε «επιτυχημένη» είναι μια φωτοκόπια των διαφημιστικών σποτ και των προτάσεων που υποβάλλουν ηλίθιες τηλεπερσόνες. Η ζωή που θεωρούμε «αποτυχημένη» είναι ότι δεν εγκρίνεται από το συμβούλιο των μετόχων του ομίλου που ανήκουμε ΟΛΟΙ είτε το ζητήσαμε είτε όχι. Λίπασμα στις μηχανές. Αυτό είμαστε. Λϊπασμα στις μηχανές. Κι ανάλογα με το παραμύθιασμα που κουβαλάει ο καθένας, φαντασιώνεται πως είναι κυρίαρχος της ζωής του, καλός πατέρας, καλή μάνα, καλός φίλος ή καλός συνεργάτης, καλός πολίτης ή καλός επιστήμονας.

Και που τελειώνει η τραγωδία και μπορεί να γεννηθείς ξανά? Απλό, όταν πάρεις το καπελάκι σου και φύγεις . Μα ξέρεις… μετά μπορεί να απολυθείς και τι θα απογίνεις. Αν σ΄αυτή την ερώτηση μπορείς να απαντήσεις, ΘΑ ΤΑ ΚΑΤΑΦΕΡΩ ΚΑΙ ΔΕΝ ΜΕ ΕΝΔΙΑΦΕΡΕΙ ΟΠΟΙΟ ΚΟΣΤΟΣ, έσπασες το γρανάζι, αν πεις καταστράφηκα η ζωή μου δεν υπάρχει χωρίς αυτούς, ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΕΛΠΙΔΑ ΚΑΜΙΑ. Δεν γίνεται να αποκτήσεις την ελευθερία σου ΧΩΡΙΣ ΚΟΣΤΟΣ. Δεν γίνεται να είσαι χορτάτος, να έχεις τα γκατζετάκια σου, να έχεις εξασφαλισμένα τα παιδάκια σου, να κάνεις καλή εντύπωση και να είσαι ΕΚΤΟΣ. Η αποχώρηση από το βόλεμα και την ασφάλεια του μαντριού είναι ένα πράγμα πολύ επικίνδυνο και θέλει μεγάλες αντοχές, επινοητικότητα, φαντασία, πείσμα, όρεξη για επικίνδυνες περιπέτειες. Πόσοι είνια διατεθειμένοι να το ρισκάρουν. Υπάρχει φυσικά και η απάντηση, ναι τα γουστάρω όλα αυτά. Μ΄αρέσει η ζωή μου έτσι. Θέλω στα όνειρά μου να βλέπω το καινούργιο κινητό που θα αγοράσω, θέλω να φτιάξω κοιλιακούς σαν το τάδε μοντέλο, θέλω να ζω σε χλιδάτη συνοικία, να οδηγώ ένα ωραίο αμάξι, θέλω να ανήκω σ΄ενα μαντρί που πριν με σφάξει να μου παρέχει ωραίο χορτάρι να μασουλάω.

Σου έχω νέα όμως σ΄αυτη τη περίπτωση. Αυτά ήταν. Τώρα δεν είναι. Τώρα θα ανήκεις αλλά δεν θα έχεις. Θα βλέπεις αυτά που είσαι εθισμένος αλλά θα τα αγγίζεις σαν cyber τσόντα. Ημασταν κάποτε εθισμένοι και ικανοποιημένοι. Τώρα θα μας μείνουν μόνο τα βίτσια πεινασμένα να μην ξέρουμε που να τα καταχωνιάσουμε. Σιγά σιγά θα πληθαίνουν οι εκρήξεις βίας και τα ψυχοφάρμακα. Θα πληθαίνει η απόμόνωση με τους μικρούς σατανάδες που έχουμε μέσα μας. Κλεισμένοι μαζί τους σ΄ενα δωμάτιο με απλήρωτο τον ενφια και το δάνειο στην αγαπημένη μας τράπεζα θα είμαστε το ίδιο δουλάκια αλλά με φάτε μάτια ψάρια κατάσταση…

Είναι πολύ κοντά μας η τελική φάση. Οπότε ας καθίσουμε στο καναπέ υπάκουοι να περιμένουμε το ταβάνι πότε θα γκρεμιστεί.. Είναι κι αυτό μια λύση. Από την άλλη μπορούμε να επιστρέψουμε το μήλο, συγνώμη το αγγούρι ήθελα να πω, στον όποιο θεό μας το πλάσαρε,  και να πούμε non serviam. Αντέχουμε τη γέενα του πυρός?  Μπες τώρα κι εσύ ο τρελλαμένος και αποκάλεσε με » παιδί του εξω από δω»  να μου φτιάξεις τη μέρα… Ελα κι εσύ το περήφανο στέλεχος να αποδείξεις πως οι πτωχοί το πνεύματι δεν κατανοούν το υψιστο λειτούργημα που εκτελείς.  Ελα κι εσύ που έχεις τις τσέπες γεμάτες κι έχεις φτιάξει τη βιλίτσα σου στην εξοχή κι αγοράζεις βιολογικό κρέας με 40 ευρουδάκια το κιλό να μου παραστήσεις τον απελευθερωμένο από τα αστικά δεσμά. Ελα κι εσύ ο γκουρού της γιόγκα που στο μινιμαλ λαμπερό σπίτι σου αν μπει μια σκόνη θα αυτοκτονήσει από μοναξιά να πάμε να κοιμηθούμε δίπλα σ΄ενα πρεζόνι που έχει ξαπλώσει πάνω στα ξερατά του να του μάθουμε να κάνει διαλογισμό. Ελα κι εσύ διανοούμενε των  επιμορφωτικών σεμιναρίων να δεις πως είναι να επιβιώνεις χωρίς δουλιεά, χωρίς φαί, χωρίς ελπίδα να λερωθείς λιγάκι με τη μούχλα που βγάζει ο τοίχος και τη κοιλιά που γουργουρίζει τις νύχτες.

Γέενα του πυρός αυτή η γη. Κι οποιος αντέχει ας λερώσει τα χέρια του με το σκατό που εκτοξεύεται από τις φοβισμένες ψυχές. Οποιος αντέξει ας σηκώσει στους ώμους του τη ντροπή… Εδώ είναι μνημονίου τόπος. Οποιος μπαίνει αφήνει στο χαλάκι της εισόδου τις ελπίδες του και καθώς περνάει τα επτά στάδια του μαρτυρίου, έχει και κάτι γελοίους να του λένε πως υπάρχει φως στην άκρη από το τούνελ. Εδώ είναι γη πυρός, με ανθρώπους που τα έχουν γράψει όλα κανονικά και αρκούνται στα αποφάγια της ζωής θεωρώντας υποχρεώση τους την επιβίωση της κόλασης.  Ανθρωποι που νοιώθουν υποχρεωμένοι να υπακοούουν και να αποδίδουν τα μέγιστα στο budget της ΑΕ λες και ο λόγος της δημιουργίας τους πάνω σ΄αυτή τη γη είναι να ζητάνε την άδεια για να υπάρχουν…

Η κατάσταση είναι μη αναστρέψιμη.  Οπότε ο καθένας ας λάβει τα μέτρα του για το επίπεδο που θα κατοικήσει. Προς το παρόν η πλειοψηφία από ότι βλέπω κουβαλάει σαν καλομαθημένα σκυλάκια από κοντά τα αμαρτήματα και τα βγάζει βόλτα γύρω από τα καζάνια περήφανα. Αντε να δούμε με πόιο τρόπο θα ξυπνήσουμε απότομα και θα αντικρύσουμε επι τέλους την άβυσσο που χάσκει από κάτω. Ναι θα μας κοιτάξει και θα μας κλείσει το μάτι. Θα καταλάβουμε πως τόσο καιρό η μπουκάλα ήταν τρύπια και το γκομενάκι ταπωμένο. Και θα έχουμε να αποφασίσουμε, αν λέμε ναι  ή αν λέμε όχι. Τα ναι θα πέτάξουν τη κουρτίνα από το πορτραίτο του Ντόριαν και θα φανεί η πραγματική τους φάτσα, τα όχι θα γίνουν μια έκρηξη τόσο δυνατή,  που αυτές οι φωτίτσες θα μοιάζουν κεριά που σιγοσβήνουν.

Κράτησε πολλούς αιώνες το καλαμπούρι και δεν έχει πια γούστο. Ξενερώσαμε. Οσοι μπορέσουμε, θα φροντίσουμε να στείλουμε το σκηνοθέτη στα αζήτητα και θα φτιάξουμε ένα άλλο τέλος στο χιλιοπαιγμένο σενάριο. Κι αν δεν το καταφέρουμε τουλάχιστον τα ίχνη από τα κομμένα φτερά, θα δείχνουν πως κάπότε τολμήσαμε να πετάξουμε σε ελεύθερο πεδίο.

http://synithisypoptos.gr/blog/οσοι-ερχεστε-εδω-αφηστε-εξω-καθε-ελπιδα