Μια ακόμα επέτειος πέρασε. Λόγια παχιά, παρελάσεις, τιμή στους νεκρούς και πήδημα άγριο στους ζωντανούς. Τα ίδια λόγια ξανά και ξανά. Πόσο σπουδαίοι ήταν αυτοί οι νεκροί –οι απόντες– και πόσο ασήμαντοι όλοι εμείς οι παρόντες. Φυσικά, τίποτα από αυτά δεν ισχύει.

Το πρόβλημα της χώρας βρίσκεται στην στιγμή της γέννησής της –ίσως και νωρίτερα– τότε που δημιουργήθηκε ως προτεκτοράτο των Άγγλων και έκτοτε λειτούργησε και εξακολουθεί να λειτουργεί ως τέτοιο, αλλάζοντας κατά καιρούς αφεντάδες.

Μονάχα οι ντόπιοι που επιτελούν τον ρόλο του επιστάτη στο φέουδο παραμένουν –δύο αιώνες τώρα– λίγο πολύ οι ίδιοι.

Όταν τα κανόνια του συμμαχικού στόλου έκαψαν τις φρεγάτες του Ιμπραήμ στον κόλπο του Ναυαρίνου, σηκώθηκε σκόνη πολλή πάνω από την ρημαγμένη επικράτεια του σουλτάνου στην νότια Βαλκανική.

Ακόμα κουβαλάμε πάνω μας κι ακόμα αγωνιζόμαστε να απαλλαγούμε από αυτήν την σκόνη.

Αν κάτι χωρίζει τους απόντες νεκρούς από τους παρόντες ζωντανούς, είναι η αγιοσύνη της θυσίας για κάποιο υπέρτατο και συλλογικό καλό.

Αυτό φυσικά δεν είναι κάποιο καθολικό χαρακτηριστικό της σύγχρονης Ελληνικής ιστορίας, όμως υπάρχει το φωτεινό παράδειγμα της Εθνικής Αντίστασης που κουβάλησε για λίγο στην ψυχή της κάτι από τον πόθο των ηρώων του ’21 για την Ελευθερία και των αρχαίων προγόνων για την δημοκρατία και την ισονομία.

Κράτησε όμως λίγο και μετά έσβησε.

Πνίγηκε κι αυτό το εγχείρημα στην ίδια την σκόνη που σήκωσαν τα ξένα κανόνια για άλλη μια φορά, θυμίζοντας τον λόγο ύπαρξης και την θέση της χώρας στο παγκόσμιο status guo.

Κοινό λοιπόν χαρακτηριστικό ζωντανών και νεκρών, απόντων και παρόντων, η ήττα.

Μια ήττα που στοιχειώνει τα όνειρα εκείνων που ακόμα μπορούν να ονειρευτούν.

Μια ήττα που κουβαλάς μαζί σου στην φυλακή ή στην εξορία.

Ίσως, γιατί ο επιούσιος λαός δεν έχασε μονάχα την ελευθερία και την αξιοπρέπειά του αλλά κάτι περισσότερο και σίγουρα πιο καθοριστικό.

Έχουμε χάσει σημαντικά στοιχεία μιας ταυτότητας, έχουμε χάσει κρίσιμα κομμάτια μιας συλλογικής μνήμης που διαρκώς εκλείπει και ατονεί.

Αδυνατούμε να αυτοπροσδιοριστούμε σε έναν κόσμο που μεταβάλλεται διαρκώς καταπίνοντας κάθε τι το διαφορετικό και μοναδικό.

Η Ελληνική κοινωνία σήμερα αδυνατεί να περιγράψει καθαρά και να δει την προβολή του εαυτού της στο μέλλον.

Είναι μια κοινωνία σταθερά προσανατολισμένη στο μακρινό και θολό παρελθόν, μια κοινωνία βυθισμένη μες την σκόνη.

Χωρίς ευθύνη για το παρόν, χωρίς όραμα για το αύριο.

Αν δεν συμβεί κάτι σπουδαίο και συνάμα τρομερό που να μας αναγκάσει να δώσουμε έναν καινούργιο ορισμό του συλλογικού εαυτού μας, η μοίρα της χώρας και του λαού της θα διαβαστεί μέσα από τον μεγεθυντικό φακό της Ιστορίας.

Και είναι προσδιορισμένη.

Είτε η σκόνη, είτε εμείς.

Φιλιά πολλά από την Εσπερία

Ηλίας

(Αγαπητέ Ηλία, έχεις πολύ μεγάλη αγάπη για την Ελλάδα. Φαντάσου να υπήρχε κιόλας. Η Ελλάδα είναι μια ουτοπία. «Δώστε μου μια ταυτότητα να θυμηθώ ποιος είμαι» έγραψε ο Νίκος Γκάτσος που είχε εντοπίσει το πρόβλημα ταυτότητας των Ελλήνων. Ηλία, σκέφτομαι πως, αντί να παλεύουμε για δεκαετίες να βρούμε μια ταυτότητα, μήπως θα ήταν καλύτερα να προσπαθήσουμε να γίνουμε άνθρωποι. Κι άμα γίνουμε άνθρωποι, μπορεί να γίνουμε κάποτε και Έλληνες. Γιατί το ανάποδο -από Έλληνες σε άνθρωποι- δεν δουλεύει. Πάντως, Ηλία, το όποιο συλλογικό υπήρχε στην Ελλάδα έχει πάει πια στον διάολο. Κάθε Έλληνας και μια ξεχωριστή χώρα. Γι” αυτό υπάρχει η ανάγκη επετείων όπως του 1940. Μπας και βρούμε κάτι να μας ενώνει. Έστω και ένα ψέμα. Σκέφτομαι πως θα μπορούσαμε να παρακαλέσουμε τη φίλη Ιταλία να μας επιτεθεί λίγο -στα ψεύτικα-, για να ενωθούμε. Και μετά να κάνουμε έναν Εμφύλιο. Πάντως, στα διακόσια χρόνια από την δημιουργία του νεοελληνικού κράτους, ένα μεγάλο ποσοστό Ελλήνων έχει αρχίσει πια να συνειδητοποιεί πως η χώρα μας ήταν και είναι προτεκτοράτο. Στα τετρακόσια χρόνια, μπορεί να αποφασίσουμε να κάνουμε κάτι για αυτό. Να είσαι καλά, Ηλία.)

http://pitsirikos.net/2015/10/