Ο ταχυδρόμος έφερε στην πόρτα μου έναν φάκελο σεσημασμένο. Γεμάτος ήταν τύχη. Τι κρίμα να καταχωρισθεί στα ανεπίδοτα… Ζητείται σελίδα αειπάρθενου ημερολογίου…Τα εύρετρα πληρώνονται εφάπαξ! Κι ας φεύγω.. δεν είναι που δε σ” αγάπησα. Είναι που τρύπησαν οι στίχοι και στάζουν μοναξιά. Πορτοκαλί η απουσία σου. Γκρι η φυγή σου.
Άργησες … Θολός ο καθρέφτης, κι εγώ αχνή απουσία. Μια απορία σαλεύει μέσα μου. Ψυχή μου, πότε θα στεγνώσεις;
Πάγωσε η γη. Πρέπει να μάθω να ανάβω φωτιά, για να μην κοκαλώσει η ψυχή μου…Κατάσαρκα σε φοράω  κι εσύ με νύχια και με δόντια  παλεύεις να με γδύσεις.  Δε νιώθεις τη φυγή σου; Ρωγμές στο φαίνεσθαι Κραυγές στο είναι..Ματώνουν τα χείλια από δίψα για αίμα..Χωρίς ανάσα, άνισα πετάω μακριά γλυκό αντίτιμο της προδοσίας..Για επιδόρπιο δεν έμεινε τίποτα. Ούτε αίμα στις φλέβες.. Πουλί είμαι. Δεν έχω λαλιά. Ένας λυγμός βάφει τα φτερά μου.
Μ’ έχεις βάλει σημάδι και κάθε νύχτα με σκοτώνεις. Μα θα ‘ρθει η ώρα,  θα με χρωματίσεις μ’ όνειρα Στη γη των Μακάρων μακριά θα πετάξουμε…Οι νύχτες μαζί σου…Οι νύχτες χωρίς εσένα… Κρύπτη η ψυχή μου. Υγρά, μέταλλα, πόθοι…Και λέξεις. Άφατες μύχιες σκέψεις…Σκούζουν, ουρλιάζουν, ανταριάζουν, ξερνάνε συμφώνα και αφωνίες. Οι σιωπηλές κραυγές, δεκατρία ερωτικά κρατούμενα χυμένα στο χαρτί ποίηση λογίζονται μόνο για τους τρελούς.
Ρημαγμένοι ποιητάδες, ζωντανοί, νεκροί κι εγώ μαζί σας….

εγραψε το πιτσιρικι