Φράχτες, παλούκια και καραμπίνες

wpid-wp-1446211862650.jpeg

Κάθε εθνική επέτειος είναι μια ημέρα ντροπής για το ανθρώπινο είδος. Και οι μέρες της ντροπής είναι πολλές για το ανθρώπινο είδος.

Μέσα στο βόθρο των εθνικών συμβόλων κάθε έθνος ζει το μελιχρό του σκοτάδι. Την αλλόκοτη λαχτάρα για μια ψυχόρμητη σύνδεση με το παρελθόν.

Μούμιες του άρρητου και αινιγματικού παρελθόντος βάζουν τα νυφικά τους και μας υποδέχονται στην εκκλησία της μνησικακίας.

Στο βάθρο της αυθάδειας και της σκευωρίας κατά της ζωής. Στο θεατρινίστικο πένθος που το διακωμωδούμε σπαραχτικά μέσα στις καθαγιασμένες εκδηλώσεις.

Οι μνήμες και τα μνημόσυνα σκόρπια μέσα στην αυτοσχέδια αφθαρσία της πολεμοκάπηλης ρητορείας. Με όλα τα αφόρητα παροράματα του κάλπικου ηρωισμού. Της αστείρευτης μεγαλοστομίας ανθρώπων που σήμερα διακονούν μεθοδικά το ξεπάστρεμα πληθυσμών.

Την προσαρμογή σε μια ζωή στοιχισμένη στη λαιμαργία της τάξης που διαχειρίζεται την ανθρωποβοσκή. Που η επαναστατική της σκέψη έχει εγκατασταθεί στο παχύ της έντερο. Που η επανάληψη και ο μαϊμουδίστικος διδακτισμός έχει γίνει έξη. Και η παπαγαλία κάθε εθνικόφρονης μπούρδας καθεστώς.

Σήμερα τα ευρωπαϊκά έθνη υψώνουν φράχτες και ηλεκτροφόρα σύρματα. Στον Έβρο οι φράχτες κάνανε δουλειά. Απεδείχθησαν αποτελεσματικοί. Τα βγάλαν τα λεφτά τους.

Και βεβαίως οι μιαροί λαθρομετανάστες τώρα μπουκάρουν απ’ το Αιγαίο. Όμως εκεί δεν μπορούμε να φράξουμε τη θάλασσα. Εκεί ψαρεύουμε πεθαμένους για να τους δείχνουμε στα δελτία.

Ανάμεσα απ’ τις εθνικιστικές μας φανφάρες και τις συμπαθητικές αριστερές φατσούλες που γλείφουν το σκατό του παπά και του εφοπλιστή για το καλό του λαού και του έθνους, σκοτωμένα βρέφη φωτογραφίζονται για τα εξώφυλλά της Αυγής λίγο πριν γίνει χρυσή για πάντα.

Λίγο πριν παραδώσουμε και το πιο ελάχιστο τεμάχιο ανθρωπιάς για να σώσουμε το τομάρι μας. Γιατί αυτό επιτάσσει ο σαδιστικός εθνοκεντρισμός μας. Να διαπραγματευόμαστε την ύπαρξή μας με το μεγάλο κτήνος που βγάζει άκοπα λεφτά απ’ την τραγωδία.

Καμιά πρωτοβουλία για να σταματήσει ο πόλεμος. Καμιά διαδήλωση για την ειρήνη. Απέραντη υποκριτική ελεημοσύνη και λεφτά. Λεφτά. Λεφτά. Μόνο λεφτά. Και όπλα. Για να φυλάμε τα λεφτά και τα παιδιά μας. Τα παιδιά μας που τα μαθαίνουμε να φέρνουν νέα λεφτά. Πολλά λεφτά.

https://dromos.wordpress.com/2015/10/30/