Θα μπορούσαμε επίσης να βομβαρδίσουμε και την Κόλαση, και μέσα σ’ ένα μήνα οι κάτοικοι θα λέγανε: «Είμασταν πολύ καλύτερα τότε με τον Σατανά»!

Μερικοί μπερδεύονται με τα γεγονότα στη Συρία, αλλά δεν είναι και τόσο περίπλοκα. Είναι πολύ απλό, πρέπει να βομβαρδίσουμε κάποιον, κάπου εδώ ή κάπου εκεί, όπως έπρεπε να έχουμε κάνει εδώ και δυό χρόνια. Τότε ήταν που έπρεπε να έχουμε ρίξει τις βόμβες για να βοηθήσουμε τους επαναστάτες του Ισις που πολεμάγανε ενάντια στον κακό Άσαντ.

Αλλά επειδή δεν ασχοληθήκαμε τότε, πρέπει τώρα να το διορθώσουμε βομβαρδίζοντας τους επαναστάτες του Ίσις, και προστατεύοντας τον Άσαντ. Γιατί αν είχαμε βομβαρδίσει τον Άσαντ τότε που έπρεπε, θα ήταν πολύ πιο εύκολο να βομβαρδίσουμε τον Ίσις και τους συμμάχους του τώρα, αφού θα είμασταν ένας από τους συμμάχους οπότε θα μπορούσαμε να βομβαρδίσουμε τον εαυτό μας.

Και θα μπορούσαμε να το κάνουμε χωρίς να μπούμε στον κόπο να κάνουμε όλο το ταξίδι για τη Συρία, θα μπορούσαμε να μειώσουμε και τις εκπομπές διοξειδίου του άνθρακα έτσι. Επίσης, θα μπορούσαμε να ζητήσουμε από τον  Ίσις, αν τους περισσεύανε τίποτα βόμβες απ’ αυτές που τους είχαμε δώσει, «γιατί τις θέλουμε για να σας βομβαρδίσουμε, αν έχετε την καλοσύνη.»

Πρόκειται περί αλλαγής, γιατί εκείνο τον καιρό, μπορεί να το θυμάστε, ο Άσαντ ήταν τόσο ανομολόγητα κακός που έριξε αέρια στον ίδιο του το λαό. Αλλά τώρα που αποφασίσαμε να τον υποστηρίξουμε, υποθέτω ότι εκείνα τα αέρια δεν ήταν τόσο πολύ χημικά όπλα, ήταν μάλλον η Συριακή εκδοχή του Φεμπρέζε (αποσμητικό χώρου) που άφησε το Χαλέπι με μια ακαταμάχητη μυρωδιά λεμονιού.

Ο πρώην Γενικός Γραμματέας του ΟΗΕ Κόφι Ανάν προειδοποίησε να μη βομβαρδίσουμε λέγοντας, «Η Συρία δεν είναι Λιβύη, δε θα απορροφήσει την καταστροφή αλλά θα την διασπείρει έξω από τα σύνορά της». Αυτό δε φαίνεται πολύ χαρμόσυνο, αν λέει ότι τα πράγματα δεν θα πάνε απαραιτήτως τόσο ομαλά, όσο πήγαν στη Λιβύη.

Αν είσαι ιδιαίτερα λεπτολόγος, θα μπορούσες να κοιτάξεις και για άλλο παράδειγμα δυτικής επέμβασης στην περιοχή Συρίας/Ιράκ στο πρόσφατο παρελθόν, και θα δεις πόσο καλά πήγαν όλα εκεί. Αυτό που κάναμε όμως λάθος με τη Λιβύη και το Ιράκ, είναι ότι βομβαρδίσαμε μόνο τη μία πλευρά.

Είναι αυτή η ειρηνιστική συμπεριφορά που προκαλεί προβλήματα. Θα έπρεπε να έχουμε βομβαρδίσει όλες τις διαφορετικές πλευρές, για να βεβαιωθούμε ότι εξολοθρεύουμε τους σωστούς ανθρώπους.

Κάποιες φορές το έχουμε προσπαθήσει αυτό, σε κάποιο βαθμό, έτσι ώστε σε διαφορετικές χρονικές περιόδους, έχουμε εξοπλίσει τον Άσσαντ και τον Καντάφι και τον Σαντάμ και τον Μπιν Λάντεν και μετά τους βομβαρδίσαμε επειδή χρησιμοποίησαν τις βόμβες που τους πουλήσαμε. Αλλά δεν υπήρχε σωστή οργάνωση κι αυτό μπερδεύει τον κόσμο.

Αντί να υποστηρίζουμε τις αραβικές δικτατορίες επί είκοσι χρόνια, μετά να τις καταδικάζουμε επί τρία χρόνια, και μετά να τις ξαναϋποστηρίζουμε, θα μπορούσαμε να έχουμε εφαρμόσει ένα σύστημα εκ περιτροπής. Θα μπορούσαμε να τους βομβαρδίζουμε τις Τρίτες, τις Πέμπτες και τα Σάββατα, και ν’ αφήνουμε τις Κυριακές για ανοικοδόμηση από Αμερικάνικες εταιρείες για να βγάλουν και κανένα φράγκο ξαναχτίζοντας αυτά που έχουμε βομβαρδίσει, κι αυτό, για να υπάρχει και κάτι καινούργιο να βομβαρδίσουμε.

Αλλιώς βρισκόμαστε κι εμείς στη θέση που βρέθηκε κι ο Τόνυ Μπλερ. Παραπονιέται ότι δεν βομβαρδίσαμε τον Άσαντ πριν δύο χρόνια. Αλλά, το 2002, ο Μπλερ προσκάλεσε τον Άσαντ να μείνει στα Ανάκτορα του  Μπάκιγχαμ, και εξήρε τις πρωτοποριακές του απόψεις. Αν είχε χρησιμοποιήσει το σύστημα που προτείνω, θα μπορούσε να του είχε κάνει τεμενάδες την Πέμπτη, μετά να τον βομβάρδιζε στο δωμάτιό του την Παρασκευή.  Είμαι σίγουρος ότι τη Βασίλισσα δεν θα την πείραζε να κοιμάται στον καναπέ κάποιου φίλου για κάνα δυό βδομάδες, όσο καιρό οι εργάτες θα επισκεύαζαν τη ζημιά.

Από την Independent

* O Μαρκ Στηλ είναι άγγλος κωμικός, παρουσιαστής, χρονογράφος και συγγραφέας.

https://omniatv.com/blog/5614-

https://bluebig.wordpress.com/2015/10/05/