Η ελληνική κυβέρνηση και η χαχόλικη μικροαστική καμαρίλα που την πλαισιώνει, με αξιώσεις αριστερής διαχείρισης ενός χρεοκοπημένου και παραδοσιακά μεγαλομανούς ευρωαστικού παρακολουθήματος, κυριολεκτικά «εμφιαλώθηκε» μετά τη συμφωνία Ε.Ε.-Τουρκίας για το προσφυγικό. Ο πάτος του μπουκαλιού στα σύνορα Τουρκίας-Συρίας. Στο βάθος της ενεργειακής μήτρας όπου διαγκωνίζονται για τον έλεγχο και την παράκαμψη των πετρελαϊκών ροών σχεδόν όλοι οι στρατοί του πολιτισμένου βάρβαρου κόσμου.

Ο φελλός στα ελληνοσκοπιανά σύνορα, πώμα που εκτείνεται από τη μεγαλύτερη αμερικάνικη βάση Bond Steal στο Κόσοβο ως τα σύνορα των φιλοδοξιών μιας Μεγάλης Αλβανίας.

Περιεχόμενό της, μισό εκατομμύριο πρόσφυγες, τρομοκρατημένοι πληθυσμοί και οικονομικοί μετανάστες, θύματα γεωπολιτικών ανακατατάξεων της παγκόσμιας αγοράς. Κι αντάμα δυο τρία εκατομμύρια Έλληνες. Λαός που πληρώνει με καμιά εκατοστή μετοχές συστημικής τράπεζας το ημερήσιο εισιτήριο αστικών διαδρομών, χρωστώντας στο άπειρο και την τράπεζα που έσωσε για λογαριασμό των δημίων του, και το αντίτιμο της διαδρομής.

Από τη σφραγισμένη μπουκάλα, σε συνθήκες ασφυξίας και οριακής κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας, ο μικρός τιμονιέρης εκτοξεύει τα τουήτ-μορς της εποχής, σηματοδοτώντας με την τράκα στο λεβέντικο τσιγάρο, το τέλος των επικοινωνιακών αποθεμάτων του. Τα πυρομαχικά assets τύπου «το βαρουφακίζειν εστί χρεοκοπείν» τέλεψαν ανεπιστρεπτί, από την ώρα που η φαύλη μηντιοκρατία κερνάει αβέρτα πίτσες πλέον τον αρχηγό των κεντρώων, καθώς αυτός επαίρεται πως λαφυραγωγεί τα προγράμματά τους. Τώρα αν στα πρόθυρα νευρικής κρίσης ο Αλέξης περιμένει να ελέγξει το Αιγαίο με τις τέσσερις αεροπλανικές μπακατέλες που κοστίζουν μισό δισεκατομμύριο σε λίφτινγκ, ψάχνοντας το ισοδύναμο στα επιδόματα αναπηρίας και τον ΕΝΦΙΑ στις στάνες, τότε μπορεί τωόντι να υλοποιήσει την τριμερή Αλέξης – Άνγκελα – Αχμέτ, σ΄ ένα νησί, όπως είπε. Η εξέδρα θα είναι πορτοκαλί. Από εκατοντάδες χιλιάδες σωσίβια πνιγμένων και μισοπνιγμένων φτιαγμένη.

Άλλωστε μια Ευρώπη που χριστουγεννιάζεται χαζεύοντας ορδές μαυροντυμένων στρατοχωροφυλάκων, κι απολαμβάνει την ασφάλεια του θεσμοθετημένου διακρατικού εκφασισμού της, έχει σύνορα στη θάλασσα; Αμ δεν έχει κατά τις ftontexιάζουσες παραμέτρους, κατά το περιβόητο κείμενο της Κωνσταντινούπολης και τα προαναγνωρισμένα «ζωτικά συμφέροντα» της Τουρκίας στο Αιγαίο. Όταν η αστική τάξη της Τουρκίας αποφάσισε να αναβαθμιστεί έναντι των ευρωπαϊκών ταξικών ομουσίων της, πάτησε το κουμπί κι έγινε νατοϊκός Αχιλλέας, που περιφέρει το πτώμα του Ρώσου πιλότου ώσπου να μοιάζουν οι γκρίζοι λύκοι με αδικημένους Τρώες…

Η εμφιάλωση δεν είναι εικόνα χιλίων λέξεων. Μία φτάνει για λεζάντα. Ήττα. Υποχώρηση των ελληνικών ζωτικών συμφερόντων στο Αιγαίο και μαρασμός του χρυσοπράσινου φύλλου του ριγμένου στο πέλαγος των ΑΟΖ και των θαλασσίων οικοπέδων. Ο λαός παγιδεύτηκε στους ιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς της περιοχής και σπρώχτηκε κοντύτερα στο φυτίλι της ανάφλεξης. Οι πρόσφυγες, και με ελληνική αριστερή υπογραφή, θα μπουν στο μηχάνημα διαλογής των «καυτών σημείων», όπου και θα διαχωρίζονται σε χρήσιμο φθηνό δουλικό εργατικό δυναμικό ή φύρα προς επαναπατρισμό.

Οι Έλληνες εργαζόμενοι τώρα θα περιμένουν δεκαετίες να επαναπατριστούν τα ελληνικά κεφάλαια από το Ερμπίλ, τα αρχαία Άρβηλα, εκεί όπου μεταξύ Μοσούλης και Κιρκούκ στήνεται το διεθνοκουρδικό Ντουμπάι των αρπαχτικών παγκόσμιων μονοπωλίων, προικοδοτημένων με δεκαετή φορολογική απαλλαγή. Εκεί αλλά κι εδώ, η ελληνική αστική τάξη κερδάει απ΄ τα περισσεύματα των κολοσσών. Οπότε μπορεί να επισείει μέσα στη φιάλη, τον φόβο της πολτοποίησης των λαϊκών στρωμάτων από ένα ενδεχόμενο Μπατακλάν στο Γκάζι π.χ. ή τα νευράκια του Τούρκου Ίκαρου. Ζαρωμένη κι ήσυχη η εργατική τάξη θα κοιμάται και θα ξυπνάει πάντα έτοιμη να υπερασπιστεί ιερές κι όσιες περικοπές μισθών, συντάξεων, φαρμάκων. Περήφανη που ο Αντένα εξάγει το τέως λάιφστάιλ της στα Βαλκάνια σαν τηλεοπτική εκδοχή του μεταμοντέρνου άσματος του νεκρού αδελφού… Η μετανάστευση των νέων είναι αιμορραγία. Η επένδυση στην κόλαση του Ισλαμικού Κράτους είναι ελληνικό δαιμόνιο και μαγκιά.

Το εμφιαλωμένο κρασί είναι στην αγορά ακριβότερο του οίνου χύμα. Άμα όμως το παίξεις τζίνι, που το κλείσαν οι ανατολίτες στο μπουκαλολύχναρο και περιμένεις να σ΄ απελευθερώσει ο εμφιαλωτής έναντι τριών ευχών, τότε πουλάς την αιχμαλωσία για συναίνεση, τον ανελοπαΐσιο ως καινοτόμο επιχείρηση με κιόσκι στην πλατεία Κοτζιά, και το je suis syriza ως επανάσταση και… αξιολογείσαι!

Της Λιάνας Κανέλλη
Liberal.gr