Οταν ο Στουρνάρας ευχαριστεί το … ΚΚΕ

Δεκεμβρίου 24, 2015 pitsiriki1

ΠΕΡΙΕΡΓΗ Η ΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΠΕΡΙΣΣΟΥ ΣΤΗΝ ΥΠΟΘΕΣΗ SIEMENS
Άμωμος και άσπιλος βγήκε ο διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδας (τρόπος του λέγειν) Γιάννης Στουρνάρας από την ακρόαση της Επιτροπής Θεσμών και Διαφάνειας της Βουλής για τον εξωδικαστικό συμβιβασμό που υπέγραψε τον Αύγουστο του 2012, ως υπουργός Οικονομικών, γύρω από το πολύκροτο σκάνδαλο Siemens. Έναν συμβιβασμό που κόστισε στο ελληνικό δημόσιο τουλάχιστον δύο δισ ευρώ, όπως αποφάνθηκε με πόρισμά της η ίδια η Βουλή.

     style="display:inline-block;width:250px;height:250px"
     data-ad-client="ca-pub-9897597435333950"
     data-ad-slot="5336220628">

Ο κ. Στουρνάρας δεν έκρυψε την ικανοποίησή του για τη στροφή 180 μοιρών της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ, η οποία ορθώς του καταλόγιζε βαρύτατες ευθύνες όταν βρισκόταν στην αντιπολίτευση, αλλά και στο πρώτο εξάμηνο της διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ. Την περίοδο, δηλαδή, που ο διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδας λειτουργούσε ως βασικό στήριγμα των δανειστών στο πολιτικό θρίλερ της διαπραγμάτευσης και στη μεγάλη μάχη του δημοψηφίσματος. Επισήμανε με έμφαση ότι η συμφωνία που ο ίδιος υπέγραψε με τη Siemens “εφαρμόζεται και ορθώς εφαρμόζεται” και από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, γεγονός που τον απαλλάσσει ντε φάκτο από τις κατηγορίες για απιστία.
Ουδεμία έκπληξη προξενεί και η έκφραση ευγνωμοσύνης του κ. Στουρνάρα προς τον Ευάγγελο Βενιζέλο. “Ευχαριστώ τον Ευ. Βενιζέλο, στην ουσία είπε όσα θα έπρεπε να πω και εγώ και δεν θα τα επαναλάβω”, αρκέστηκε να σημειώσει ο κύριος υπερ-τραπεζίτης. Αντιθέτως, μεγάλη έκπληξη προκαλεί το εγκώμιο που έπλεξε στο… ΚΚΕ! Ο Γιάννης Στουρνάρας “ευχαρίστησε” τον εκπρόσωπο του ΚΚΕ στην Επιτροπή Θεσμών και Διαφάνειας, Θανάση Παφίλη, ο οποίος λίγο νωρίτερα του είχε δώσει πλήρη άφεση αμαρτιών, δηλώνοντας: “Σοβαρά πολιτικά ζητήματα δεν λύνονται με νομικίστικα κόλπα. Ο Γιάννης Στουρνάρας ήταν υποχρεωμένος να υπογράψει και όσα λέγονται δεν ευσταθούν”.
Δυσκολεύεται να κατανοήσει κανείς τους λόγους που ώθησαν το ΚΚΕ να υιοθετήσει μια τέτοια στάση, που συγκρούεται με το δημόσιο αίσθημα. Υποθέτουμε ότι η “γενναιοψυχία” του ΚΚΕ απέναντι στον Γιάννη Στουρνάρα απορρέει από την πάγια λογική του, που λέει “καπιταλισμό έχουμε, άρα τα σκάνδαλα – όπως και τα Μνημόνια, και τα κοινοβουλευτικά πραξικοπήματα και ό,τι άλλο βιώνουμε τα τελευταία χρόνια – είναι απλώς παρεπόμενα”. Μια λογική που καταδικάζει την Αριστερά να μην παρεμβαίνει στα καυτά προβλήματα της συγκυρίας προς όφελος των λαϊκών συμφερόντων, παραπέμποντας τα πάντα στη μεγάλη μέρα που, ως δια μαγείας, θα ανατραπεί ένας αφηρημένος “καπιταλισμός”. Λες και ο υπαρκτός καπιταλισμός, που βιώνουν οι εργαζόμενοι, δεν είναι – μεταξύ άλλων – ο Στουρνάρας, η Siemens, τα μνημόνια, η τρόικα και οι πειθήνιες κυβερνήσεις τους.
Η πολιτική μυωπία της ηγεσίας του ΚΚΕ γίνεται αποκαρδιωτική στην περίπτωση της υπόθεσης Στουρνάρα. Ενός αξιωματούχου που φέρει βαρύτατες, προσωπικές ευθύνες για τα θαλασσοδάνεια που μετέτρεψαν τις τράπεζες σε ζόμπι, για το φόρτωμα των χρεών τους στους ώμους των φορολογουμένων και των ασφαλιστικών τους ταμείων, όπως και για πελώρια σκάνδαλα της Αγροτικής και του Ταχυδρομικού Ταμιευτηρίου – με αντιπρόεδρο της τότε κυβέρνησης τον Ευάγγελο Βενιζέλο.
Πολύ περισσότερο που σήμερα βρισκόμαστε σε μια συγκυρία όπου ο Έλληνας υπερ-τραπεζίτης προωθείται και αυτοπροβάλλεται ως ιδανικός υποψήφιος για το μελλοντικό ρόλο του οικουμενικού πρωθυπουργού σε κυβέρνηση τεχνοκρατών. Όπου ο Γιάννης Στουρνάρας προωθεί μαζί με τους Αλέξη Τσίπρα και Γιάννη Δραγασάκη, στο περίφημο γεύμα της 24ης Νοεμβρίου, το νέο μέγα σκάνδαλο της ανακεφαλαιoποίησης-εκχώρησης των τραπεζών στο διεθνές τοκογλυφικό κεφάλαιο. Και όπου ένας άλλος πολιτικός που ενεπλάκη στην υπόθεση Siemens, ο Κυριάκος Μητσοτάκης, διεκδικεί την ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας.
Σε μια τέτοια συγκυρία, η μαχόμενη Αριστερά έχει τη δυνατότητα και οφείλει να αναδείξει σε όλες τις διαστάσεις της την υπόθεση Siemens-Στουρνάρα και τις ευθύνες όλων των παλαιομνημονιακών και νεομνημονιακών κομμάτων για το κουκούλωμά της. Δυστυχώς, το ΚΚΕ επέλεξε για άλλη μια φορά να κινηθεί στην άγονη γραμμή της Αριστεράς των μεγάλων, αλλά άσφαιρων φράσεων, που καταλήγει να εισπράττει επαίνους από τους εχθρούς της για την αφλογιστία της. Άδοξη κατάληξη – και διδακτική για πολλούς…