Σε δίδυμο-φωτιά, δεν θα ήτο υπερβολή να το αποκαλέσουμε “φονικό” για τους πολιτικούς του αντιπάλους εξελίσσεται το δίδυμο Παυλόπουλου-Τσίπρα.

Μάλιστα ο πρωθυπουργός ανανέωσε προφορικά την θητεία του Προκόπη για 4 ακόμη χρόνια λέγοντάς του ότι θα βρίσκεται στην Προεδρία της Δημοκρατίας όταν μετά από 5 χρόνια θα έλθει η ανάπτυξη.

Ο Παυλόπουλος έσπευσε να δηλώσει πιο αισιόδοξος-είπε στον Τσίπρα ότι η χώρα θα βγει από την κρίση μέσα στο 2016 κι όλα αυτά στην διάρκεια των πρωτοχρονιάτικων φιλοφρονήσεων που αντάλλαξαν οι δύο άνδρες.

Το δίδυμο Προκόπη-Τσίπρα φέρει την υπογραφή του Κώστα Καραμανλή ο οποίος στην πραγματικότητα είναι ο σκιώδης πρωθυπουργός-χωρίς να είναι αναγκασμένος να υποστεί τη φθορά της πρωθυπουργίας.

Ο Καραμανλής μέσα από το δίδυμο Παυλόπουλου-Τσίπρα έχει τον κρατικό μηχανισμό στην διάθεσή του ενώ φιλοδοξεί σε 8 μέρες από σήμερα-το βράδι της Κυριακής 10 Ιανουαρίου-να τοποθετήσει έναν ακόμη δικό του άνθρωπο στο ηγετικό πολιτικό σχήμα της χώρας: Toν Βαγγέλη Μειμαράκη.

Ο μόνος τρόπος να προκληθεί ρήγμα στην παντοδυναμία των καραμανλικών είναι να κερδίσει τις εκλογές στη ΝΔ ο Κυριάκος Μητσοτάκης αλλά αυτό δείχνει πολύ δύσκολο μια και οι καραμανλικοί ελέγχουν και τον μηχανισμό της ΝΔ εάν δει κανείς με πόση άνεση καθάρισαν σαν αυγό τον Τζιτζικώστα.

Στόχος των Τσίπρα-Καραμανλή-Μειμαράκη-Καμμένου είναι να γίνουν οι απόλυτοι κυρίαρχοι της πολιτικής ζωής-πανίσχυροι εξουσιαστές. Πιο ισχυροί ακόμη και από τον ευαίσθητο και ανθρωπιστή Κιμ Γιονγκ Ουν.

Για να πετύχουν τον σκοπό τους θα φυτέψουν στον κρατικό μηχανισμό χιλιάδες φανατικούς μουτζαχεντίν των ΣΥΡΙΖΑ και των ΑΝΕΛ. Το κομματικό κράτος του ΠΑΣΟΚ θα ωχριά μπροστά στο κράτος ΣΥΡΙΖΑΑΝΕΛ και Καραμανλικών. Οποιος αντιστέκεται στην εξουσία θα πηγαίνει άκλαυτος με την μέθοδο που καθάριζε τους πολιτικούς του αντιπάλους ο Τζούλιο Αντρεότι.

Ο Αντρεότι μάλιστα πέθανε σε ηλικία 94 χρόνων πράγμα που σημαίνει ότι εάν υπάρχει ανώτερη δύναμη αυτή δείχνει ιδαίτερη αδυναμία στους κακούς της ιστορίας και στους Μακιαβέλι-ο Αντρεότι ήταν ένας από αυτούς.

Εάν ο Κυριάκος δεν καταφέρει να εκλεγεί στην ηγεσία της ΝΔ στην πραγματικότητα οι Τσίπρας και Παυλόπουλος δεν θα έχουν αντίπαλο. Κι αυτή τη φορά, όπως σωστά παρατηρεί η Die Welt, η Μέρκελ δεν θα μπορεί με τίποτε να ασκήσει πίεση στην κυβέρνηση μια και πολύ έξυπνα και πανούργα οι δικοί μας έχουν γεμίσει την Ευρώπη με πάσης φύσεως μετανάστες: Ταλαίπωρους οικογενειάρχες που πληρώνουν ένα σκασμό λεφτά σε Τούρκους και Ελληνες διακινητές αλλά και τζιχαντιστές και πάσης φύσεως μακελάρηδες του ISIS.

H ελληνική κυβέρνηση τους εφοδιάζει με τα σχετικά έγγραφα και τους αμολάει κατά χιλιάδες στην Ευρώπη. Μέσα από την Αλβανία, τα Σκόπια, την Σερβία, την Βουλγαρία. Με κάθε τρόπο οι δικοί μας σπρώχνουν βόρεια τα εκατομμύρια των μεταναστών που πατάνε σε ελληνικό έδαφος.

Οι Παυλόπουλος, Τσίπρας, Καμμένος, Μειμαράκης και Καραμανλής μόνο έναν αντίπαλο έχουν: Tο να στερέψει εντελώς το χρήμα και να ξεχυθούν οι ελληναραίοι στους δρόμους. Για την ώρα δεν συμβαίνει κάτι τέτοιο. Ξενοδόχος της Αρκαδίας έλεγε σε φίλο δημοσιογράφο ότι πρώτη φορά είδε τόσα 500εύρα στο ξενοδοχείο. Ολοι οι χειμερινοί προορισμοί ήταν τίγκα στην διάρκεια των γιορτών.

Οσο υπάρχει χρήμα οι “5” θα είναι ανίκητοι στην εξουσία.

Και είναι γεγονός ότι ο Τσίπρας δεν έχει ανάγκη την Ενωση Κεντρώων. Εκτός από τον Μειμαράκη και τους νεοδημοκράτες που δίνουν ρέστα για να πάρουν υπουργείο (όπως ο Στυλιανίδης) ο πρωθυπουργός έχει καβάτζα 4-5 βουλευτές από ΠΑΣΟΚ και ΠΟΤΑΜΙ.

Άρα εξακολουθεί να είναι παντοδύναμος.

Στο μεταξύ οι ντόπιοι βαρόνοι των ΜΜΕ έχουν πάρει διαβεβαίωση ότι δεν θα τους ακουμπήσει η κυβέρνηση. Ηδη για έναν από δαύτους δόθηκε εντολή να σταματήσει ο ασφαλιστικός έλεγχος στις επιχειρήσεις του.

Οι “5” θα τα βρούν και με τους ντόπιους μαφιόζους για τους οποίους η Δικαιοσύνη, κάνει και θα εξακολουθήσει να κάνει, τα στραβά μάτια.

Και πράγματι οι Παυλόπουλος, Τσίπρας, Καμμένος, Μειμαράκης και Καραμανλής είναι αποφασισμένοι να μάς πάνε ακόμη και στην δραχμή- ώστε να μπορούν να μοιράζουν πληθωριστικό χρήμα- το οποίο θα στηρίζει το καθεστώς τους.

Αυτά είναι τα πρωτοχρονιάτικα όνειρά τους.

Τώρα εάν θα τους βγει το σχέδιο εξαρτάται όπως είπαμε από το πόση φτώχια θα αντέξει ο λαός που δεν φημίζεται και για την οξυδέρκειά του.

Οι νεοέλληνες είναι η δυσφήμιση του Αριστοτέλη και του Πλάτωνα.

Τους ταίζουν και κουτόχορτο οι μηντιάρχες οπότε ο ατσούμπαλος λαός βρίσκεται σε διαρκή αποχάυνωση.

Ποιος άλλωστε θέλει να μπει μπροστά για να σώσει έναν λαό ηλιθίων;

Ουδείς!

Γι΄αυτό είναι πολύ πιθανό το καθεστώς των Τσίπρα-Παυλόπουλου-Καμμένου-Μειμαράκη και Καραμανλή να κυβερνάει απερίσπαστο, και με δημοκρατικές ευαισθησίες Κιμ Γιονγκ Ουν, για πολλά πολλά χρόνια…

H EΞΟΥΣΙΑ ΚΟΥΡΑΖΕΙ ΟΣΟΥΣ ΔΕΝ ΤΗΝ ΕΧΟΥΝ

Ο ομότιμος καθηγητής του ΑΠΘ κος Θάνος Κακουριώτης θα γράψει ένα πολύ ενδιαφέρον άρθρο στην Ελευθεροτυπία με αφορμή τον θάνατο της Γριάς Αλεπούς.

Ο θάνατος του Τζούλιο Αντρεότι, επτά φορές πρωθυπουργού, του επονομαζόμενου -μεταξύ των άλλων προσωνυμίων- «γριά αλεπού» αλλά και «Βελζεβούλ», ο οποίος διαμόρφωσε την ιταλική πολιτική ζωή για μισό αιώνα και έφυγε πλήρης ημερών σε ηλικία 94 ετών, δεν μπορεί να περάσει ασχολίαστος.

Μια τόσο μακρά, ταραχώδης και άκρως αμφιλεγόμενη θητεία στην πολιτική ενός ευγενούς, θεοσεβούμενου καθολικού, εν πολλαίς, όμως, αμαρτίαις γηράσαντος αλλά κατέχοντος το προαπαιτούμενο για την κοινωνική ανέλιξή του «πιστοποιητικό αντικομμουνιστή».

Του το είχε απονείμει -με την απόλυτη έγκριση του Βατικανού- ο «σωτήρας της Ιταλίας» από τον κομμουνισμό αλλά και τους τότε συνοδοιπόρους του, το Σοσιαλιστικό Κόμμα Ιταλίας (PCI), του Πιέτρο Νένι, ο και ιδρυτής του Χριστιανοδημοκρατικού Κόμματος (DC) Αλτσιντε ντε Γκάσπερι, «θριαμβευτής των εθνικών εκλογών» της Ιταλίας του έτους 1948, όταν οι ΗΠΑ δραστηριοποιήθηκαν στο υστερικόν έπακρον -πανικοβλημένες από το ενδεχόμενο μιας παραπέρα κομμουνιστικής επέκτασης στην Ευρώπη- κατά παράβαση της Συμφωνίας της Γιάλτας, οπότε εγκαινίασαν την «πολιτική της ανάσχεσης», μοιραία παρερμηνεύοντάς την.

Ο Αντρεότι αναμείχθηκε στην πολιτική όταν γνωρίστηκε με τον ντε Γκάσπερι, που εντυπωσιάστηκε από την εξυπνάδα, την ευρυμάθεια, την ευελιξία αλλά και την ψυχραιμία του. Στα 25 του εκλέχθηκε μέλος του Εθνικού Συμβουλίου του νεοσύστατου Χριστιανοδημοκρατικού Κόμματος Ιταλίας, ενώ ένα χρόνο μετά εκλέχθηκε βουλευτής στο Παλέρμο και στα 34 διορίστηκε υπουργός. Με μία άρτια οργάνωση δημιούργησε τον άξονα Παλέρμου-Ρώμης, όπου κατάφερε για μία και πλέον εικοσαετία να επιτύχει το ακατόρθωτο: να επιπλέει πατώντας σε δύο βάρκες. Αφ’ ενός σ’ αυτήν του επίσημου, αλλά βαθιά διεφθαρμένου ιταλικού κράτους, που τον ανέβασε αριστίνδην στα πιο ψηλά αξιώματα -πλην αυτού του προέδρου της Ιταλικής Δημοκρατίας· στις προεδρικές εκλογές του 1999 έλαβε μόνο 10 ψήφους- και αφ’ ετέρου αυτήν της Κόζα Νόστρα στο Παλέρμο, που αποτελούσε μία οιονεί «Δημοκρατία Κοινωνικών Αποβρασμάτων» της Σικελίας, εν γνώσει και μάλιστα με τις ευλογίες του πρωθυπουργού ή υπουργού (αναλόγως) κ. Αντρεότι.

Χρησιμοποίησε ως εφαλτήριο τον αντικομμουνισμό για να φθάσει όσο ψηλότερα μπορούσε, ακόμα και να εκλεγεί ισόβιος γερουσιαστής. Ομως, όταν τη δεκαετία του ’70 αντιμετώπισε δυσχέρειες στο σχηματισμό κυβέρνησης συνασπισμού, όντας πραγματιστής, δεν δίστασε να ζητήσει ψήφο ανοχής από το PCI, το οποίο συνέδραμε έτσι και αυτό στην υπερψήφιση μέτρων σκληρής λιτότητας τα οποία επέβαλε στο λαό ο Αντρεότι, όταν το δημόσιο χρέος ανέβηκε σε δυσθεώρητα ύψη. Η Θάτσερ είχε σχολιάσει: «Ο κ. Αντρεότι τρέφει θετική αποστροφή προς τις ηθικές αρχές».

Οι υπόγειες σχέσεις του με τη Μαφία και ο φημολογούμενος ευλαβής ασπασμός του με την «κεφαλή όλων των κεφαλών» (capo di tutti i capi) Σαλβατόρε Ριίνα κάποτε διακόπηκαν εξ αντικειμένου, σηματοδοτώντας το τέλος «μιας όμορφης φιλίας» Το χειρότερο, όμως, ήταν οι «pentiti», οι ανανήψαντες μαφιόζοι και μετέπειτα χαφιέδες της αστυνομίας, που αποκάλυψαν πολλά για τον Αντρεότι και τις δοσοληψίες του με τη Μαφία, αλλά και την ευθύνη του για το θάνατο του δημοσιογράφου Μίνο Πεκορέλι, του ανθρώπου που γνώριζε πολλά από αξιόπιστες πηγές, αλλά κυρίως επειδή είχε την αλληλογραφία του Αλντο Μόρο, ο οποίος κατηγορούσε ανοιχτά τον Αντρεότι για την άρνησή του να διαπραγματευθεί με τις «Ερυθρές Ταξιαρχίες» για την απελευθέρωσή του (ανταλλαγή φυλακισμένων). Ο Αντρεότι άκουγε τις κατηγορίες σιωπηλά, σχολιάζοντας ειρωνικά: «Θα μου καταλόγιζαν ευθύνες για τους πολέμους με τους Καρχηδόνιους, αλλά είμαι πολύ νέος!». Πέρασε από πολλές δίκες και κάποτε καταδικάστηκε σε 24 χρόνια φυλάκιση. Πάντα όμως απαλλασσόταν είτε λόγω αμφιβολιών είτε λόγω παραγραφής…

Ο Αντρεότι παντρεύτηκε το 1946 μόνο μία φορά, όμως ο φλογερός και… παιχνιδιάρικος έρωτάς του υπήρξε η εξουσία. «Η εξουσία κουράζει όσους δεν την έχουν», ήταν μία από τις ρήσεις του. «Εχετε χορέψει ποτέ, κ. Αντρεότι;», τον ρώτησε κάποια κυρία. «Ολη μου τη ζωή, κυρία», απάντησε. Δεν χρησιμοποίησε όμως το μεγάλο του έρωτα (και διά βίου συγχορεύτριά του) προς ίδιον πλουτισμό, διάγοντας υποδειγματικά ασκητικό βίο και εκκλησιαζόμενος καθημερινά.

Ουσιαστικά η ζωή του Αντρεότι αποτελεί επιτομή της ταραχώδους Ιστορίας της 1ης Ιταλικής Δημοκρατίας, όπως αυτή διαμορφώθηκε με κυρίαρχα στοιχεία και πρώτες ύλες τον αντικομμουνισμό που επέβαλαν οι ΗΠΑ, τη διαφθορά, τη γραφειοκρατία και προπάντων την πολιτική ίντριγκα, όπου διέπρεψε ο Αντρεότι, ο οποίος σε προχωρημένη ηλικία στερήθηκε των αναγκαίων ασυλιακών δομών που παρέχουν στον ανήμπορο άνθρωπο προστασία από τη φοβερή αγωνία του χάους, της πολιτικής μοναξιάς και του φόβου για τον επερχόμενο θάνατο. Ισως τον βασάνισαν οι τύψεις για το θάνατο του Μόρο αλλά και του Πεκορέλι. «Ο τελικός κριτής για αυτόν θα είναι η Ιστορία», σχολίασε ο πρόεδρος Ναπολιτάνο. Εύστοχη απάντηση, όταν αποφεύγουμε να εκφραστούμε ανοιχτά για κάποιο σημαντικό, πλην αμφιλεγόμενο πρόσωπο, όπως υπήρξε ανέκαθεν ο εκλιπών Τζούλιο Αντρεότι.

http://kourdistoportocali.com/news-desk/misiti-pente-den-echoun-antipalo/