μέσα στο μαύρο πέπλο της να τυλιχτώ Της μέρας τα παράλογα να ξεθωριάσω και την αλήθεια της ψυχής να ξεγελάσω.
Μες στο σκοτάδι να χαθώ , μακριά απ τα πάντα να βρεθώ
Κάπου που το φεγγάρι θ αγκαλιάζω , στων αστεριών τη λάμψη να κουρνιάζω Ισως να λες πως είμαι αλλοπαρμένη , μπορεί και να σου μοιάζω ερωτευμένη Μα τίποτα απ τα δυο δεν ειν αλήθεια , απλώς μέσα στη νύχτα σβήνω τη συνήθεια Αυτό που όλη μέρα μοιάζει λογικό, αυτό που όλοι μας το ξέρουμε το ζούμε μα που μας σπρώχνει σαν ποτάμι ορμητικό , στη δίνη του να μπούμε να χαθούμε Γι αυτό και κάθε νύχτα προσπαθώ , σε όνειρα να φύγω να πετάξω να μπω μέσα στον άλλο μου εαυτό και την πραγματικότητα να ξεπεράσω Μόλις η «νύφη» νύχτα άψογα ντυθεί , στο μαύρο αραχνούφαντο φουστάνι τρέχω να την προφτάσω , μη χαθεί και να της κλέψω τα στολίδια μ ένα χάδι Χάδι του νου και βλέμμα της ψυχής , άγγιγμα σκέψης και γλυκές επιθυμίες Θα είμαι πάνω σε ένα αόρατο χαλί , χίλιες και μία νύχτες – προσδοκίες .