Κάποτε κλαίνε και οι θεοί

Φεβρουαρίου 07, 2016   pitsiriki1
wpid-wp-1454879447487.jpeg

θάλασσα ανεξερεύνητη απόψε η μοναξιά μου κομμάτια σκόρπια ντύθηκαν οι τρυφερές μας αναμνήσεις.. πάνω στο τζάμι απ’ το παράθυρο δεν είναι η βροχή που βλέπεις τις σταγόνες  είναι τα όνειρα που σβήσανε και κλαίνε. γράφω λέξεις της καρδιάς εικόνες της άδειας μου ψυχής  κι όταν χάνονται οι θύμησες στη μαύρη θάλασσα της λήθης
χρώματα δανείζομαι απ το ουράνιο τόξο να γεμίσω τα μάτια φως και τη καρδιά ελπίδα.. και στα λεπτά που πέρασαν κι όσα σου γράφω απόψε
της απουσίας κλείνω τις ρωγμές με τ’ όνειρο σου.. η ανάμνησή σου μυστική χαρά, δύναμη όταν χάνομαι
κι αναπνοή βαθειά όταν τελειώνει τ’ οξυγόνο.. κι όσο πολύχρωμα μπορώ ζωγραφίζω τις στιγμές μας
πολύτιμη μου νοσταλγία που δε φοβήθηκες τον πόνο..

image

Posted in: ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ, ΑΡΧΙΚΗ, Το blog μου
  • ΤΟ ΠΙΤΣΙΡΙΚΙ ΕΙΝΑΙ ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟ ΚΑΙ ΒΑΣΙΖΕΤΑΙ ΜΟΝΟ ΣΤΟΥΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΕΣ ΤΟΥ. ΥΠΟΣΤΗΡΙΞΤΕ ΤΙΣ ΔΙΑΦΗΜΙΣΕΙΣ ΤΗΣ GOOGE ΠΑΤΩΝΤΑΣ ΣΤΙΣ ΔΙΑΦΗΜΙΣΤΙΚΕΣ ΕΙΚΟΝΕΣ ΤΗΣ ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΑΣ. ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ..

  • ΠΙΟ ΔΗΜΟΦΙΛΗ

  • Αρχείο

  • Κατηγορίες

  • ΠΡΩΤΟΣΕΛΙΔΑ