ΤΟ ΠΙΤΣΙΡΙΚΙ

Εξαργύρωσα ήλιο και ουρανό με λίγα μέτρα άνυδρης γης…ντύθηκα τα σβησμένα μου άστρα και χύθηκα σε μονοπάτια που άλλοτε ξερνούσαν λάβα και φονικό.. προγονικά φαντάσματα ο χορός σ΄αυτή τη τραγωδία κι εγώ μέσα σε χρυσούς ατμούς τα χέρια υψώνω.. ρέω δες με.. Εξιλέωση..Ανεμίζω τις αθωωμένες μου στιγμές.. ζωντανή σε μέλλοντα χρόνο.. νεκρή στο παρόν μου.. στις φλέβες μου χτυπάει των θεών μου η μοίρα.. ότι αγγίζω αγάπη το βαφτίζω.. ότι μ΄αγγίζει πόνος γίνεται..Κι είναι αυτό το γιατί που μου διαφεύγει .. αυτό το γιατί που στοιχειώνει το χαμό … της φυγής μου την εξορία…Απατηλές ψευδαισθήσεις κι ένα τσούρμο πλιατσικολόγοι ξενιστές λεηλατούν τις μνήμες μου και σέρνουν στα σκλαβοπαζαρα ,του θανάτου μου το λάφυρο … Κι όμως αστράφτω ακόμα απο το αντιφέγγισμα των καμμένων μου οραμάτων.. τυφλή φωνή σε στόμα μάντη…παλμός διθύραμβης κραυγής … και μια ανυπόταχτη ελευθερία στα κύτταρα κουβαλώ… Μια μικρή πατρίδα.. Μια μικρή Ελλάδα που ξεχειλίζει φως…
Δες με … Ρέω… (Μ.Ρ.) https://www.facebook.com/mania.pappa.1?fref=nf