ΤΟ ΠΙΤΣΙΡΙΚΙ

Φορώντας το κοραλλένιο κολιέ χορεύουν το χορό της βροχής
ξυπόλητες νεράιδες.μόνο στη φαντασία.. ήχοι ρυθμικοί στο μαγεμένο σπήλαιο γέλια μακρινά της παιδικής αθωότητας. Αστραπές χαρακώνουν πάλι.. Στ’ ανοιχτά το πέλαγος πανσέδες του φθινοπώρου ντύνεται ο ορίζοντας κι όλα εκείνα που δε γίνανε χαρές, βαριές ψιχάλες σε λίγο δάκρυα.
Τα βήματα των ξεχασμένων είναι αυτά που ακούς στοιχειώνει λένε ο θάνατος
τις έρημες αυλές και τα κλειστά παραθυρόφυλλα. Κυκλωμένη η ψυχή
διπλωμένες φτερούγες δρόμοι καινούριοι ανοίγονται στη μοναξιά
οι άγγελοι κοιμούνται τόσο ειρηνικά κι” ανυποψίαστα αλήθεια τι θα αξίζει μετά από όλα αυτά. Αύριο χορεύοντας
στις απαλές αιώνιες διαδρομές
ξενιτεμένη θα ξανάρθει, η σκέψη
και στα αψηλάφητα σκοτάδια η χίμαιρα βασίλισσα του πόνου θα χλευάζει για τη φάρσα αυτή, που πιστέψαμε ζωή.
Είδα να συντρίβεται η οργή βουβά και απορημένα μάτια νικημένες οι επιθυμίες αβεβαιότητες και συνειρμοί αμφιβολίας την τελευταία στιγμή
ευχές… λόγια… πονήματα μάταια
κι η μνήμη πρόσφορο να μοιράζεται
στο μέγα τούτο μυστήριο της αθέατης σύναξης. Έχει πολλά περάσματα ο Αχέροντας γλυκοφιλώντας το χαμό
με ρημαγμένη εκείνη τη χαρούμενη αισιόδοξη διάθεση και μια αμήχανη σιωπή ανέλπιδα παρατηρείς του φεγγαριού τη χάση….