ΤΟ ΠΙΤΣΙΡΙΚΙ

Mε τα γκάζια στη τσίτα ο Παντελίδης ήταν έτοιμος-αν δεν το είχε κάνει ήδη-να αφήσει τον Ρέμο, τον Πλούταρχο και τους λοιπούς της ίδιας συνομοταξίας να τρώνε τη σκόνη του.

Ο Παντελίδης μόνος με την τρέλα του, χωρίς μανατζαρέους, χωρίς χαριτωμένα σπουργιτάκια-αγορίτσια της δημοσιογραφίας του lifestyle, χωρίς τα λεγόμενα κυκλώματα, χωρίς ενοικιαζόμενες συνοδούς, χωρίς (ως την στιγμή που έφυγε) με την προσωπική του ζωή καρφωμένη σε φτηνά πρωτοσέλιδα.

Ο Παντελίδης ήταν μια απειλή για όλους τους υπόλοιπους του ίδιου ρεπερτορίου. Απειλή εννοούμε ότι θα τους έκοβε χρήμα που προορίζονταν για τους ίδιους, θα τους έκοβε μεροκάμματα εκατοντάδων χιλιάδων ευρώ.

Mόνος του έκανε αναδιανομή του τζίρου της νύχτας από τους επαγγελματίες του μαγαζιού, ως τα παιδιά της προστασίας και όλο το υπόλοιπο κύκλωμα. Ασε που κάθε φτασμένος καλλιτέχνης από δάυτους έχει προσωπικά έξοδα κοντά στα 300.000 το μήνα. Ο Παντελίδης ήταν μια απειλή.

Ανεξέλεγκτη- ως την στιγμή που έφυγε.

Το πιο γερό χαρτί του το γεγονός ότι έγραφε μόνος του τα τραγούδια του-ήταν ο λιγότερο “εξαρτημένος” από το εγχώριο κοκοβουκολικό συστηματάκι.

Ο θάνατος του Παντελίδη θα μπορούσε να είναι κατά κάποιο τρόπο προδιαγεγραμμένος, εάν σκεφτείς ότι το συστηματάκι προσπαθούσε σιγά-σιγά να τον μπάσει στην ίδια διαδικασία φθοράς και παρακμής που ζούνε όλα σχεδόν τα λαικά παιδιά που κρέμονται κάθε βδομάδα στα περίπτερα.

killbill

http://kourdistoportocali.com/news-desk/kp-165/