Του έρωτα και της μοναξιάς

wpid-wp-1454713997241.jpeg

κανενός τη στενοχώρια και το φως να με φωτίσει στον καιρό
τον δροσερό σαν το νερό…

σαν το νερό σε μια πηγή κάποιου βουνού που αιμορραγεί
συμπόνια στάχτη και δροσιά πλάι σ’ ακίνητη  πρασιά.

Δε θέλω αγέρα απ’ τις κορφές ή θαλπωρή στις παρυφές
κάποιας ανάγκης που καλεί στο τελευταίο το σκαλί…

του παραδείσου που ‘ταν χτες κι είχε τις πόρτες ανοιχτές
για κάποιαν άλλη εποχή που στη σκιά της με καλεί.

Δε θέλω γάργαρα νερά υπόγεια είτε φανερά, θέλω το φως που με χτυπά
να με ζεσταίνει να πονά…

να με πονά, να με χτυπά, να μην ξεχνώ, μες στη χαρά,
πως ύπνος είναι η ζωή και όνειρο η προσμονή!

image