ΤΟ ΠΙΤΣΙΡΙΚΙ

Καμιά φορά γυρίζεις πίσω την ταινία της ζωή σου για να δεις σε ποιο σημείο θα μπορούσε ακόμη να είχε πάρει διαφορετική κατεύθυνση.

Αλλά καμιά φορά δεν υπάρχει τίποτα να γυρίσεις πίσω -ο ίδιος δεν το ξέρεις ακόμη, αλλά τώρα γυρίζει μόνο μπροστά. Θα ήθελες να ακινητοποιήσεις την εικόνα. Εδώ, λες στον εαυτό σου. Αν εδώ είχα πει κάτι άλλο, αν είχα κάνει κάτι άλλο.

Έχεις έναν λεκέ στο παντελόνι σου. Το αγαπημένο σου παντελόνι. Πλένεις το παντελόνι δέκα φορές σερί στους ενενήντα βαθμούς. Σαπουνίζεις και καθαρίζεις και τρίβεις. Χρησιμοποιείς τα μεγάλα μέσα. Λευκαντικά. Μεταλλικά σφουγγαράκια. Αλλά ο λεκές δεν φεύγει. Αν το παρακάνεις με το πλύσιμο και το τρίψιμο, το πολύ πολύ ο λεκές να αντικατασταθεί από κάτι άλλο. Ένα σημείο όπου το ύφασμα είναι πιο λεπτό και πιο ανοιχτόχρωμο. Αυτό το ξεθωριασμένο σημείο είναι η ανάμνηση. Η ανάμνηση από εκείνο τον λεκέ.

Τώρα μπορείς να κάνεις δύο πράγματα. Μπορείς να πετάξεις το παντελόνι ή μπορείς να τριγυρίζεις την υπόλοιπη ζωή σου με την ανάμνηση του λεκέ. Αλλά το ξεθωριασμένο σημείο δεν σου θυμίζει μόνο τον λεκέ. Σου θυμίζει και την εποχή που το παντελόνι σου ήταν ακόμη καθαρό.

Αν γυρίσεις την ταινία αρκετά πίσω, τελικά το καθαρό παντελόνι θα ξαναμπεί στην εικόνα. Στο μεταξύ ξέρεις ότι δεν θα παραμείνει καθαρό.

Απόσπασμα του Herman Koch, «Εξοχικό με πισίνα», (μτφρ. Ινώ βαν Ντάικ-Μπαλτά -εκδ. Μεταίχμιο)

www.doctv.gr]

https://bluebig.wordpress.com/2016/03/09/