ΤΟ ΠΙΤΣΙΡΙΚΙ

Η μετριότητα του πολιτικού συστήματος έχει επιτρέψει κατά καιρούς να «βγαίνουν μπροστά» διάφοροι «μικροί παίκτες». Συγκεντρώνουν κάποια στιγμή τα φώτα πάνω τους αλλά τελικά καίγονται. Θυμηθείτε τις «μέρες Καρατζαφέρη» ή τις «μέρες Κουβέλη». Επίδοξοι ρυθμιστές του πολιτικού παιχνιδιού που δεν τα κατάφεραν τελικά κι έτσι εξανεμίστηκαν. Μέχρι πριν μερικές βδομάδες ζούσαμε τις «μέρες Λεβέντη». Τώρα πάει για απόσυρση και αυτός. Από χθες ζούμε τις «μέρες Καμμένου».

Η σχέση μου με τον Καμμένο είναι αυτή που μπορεί να περιγραφεί ως «αγαπάμε να μισιόμαστε». Παρ’ όλα αυτά είμαι από αυτούς που έχουν αναγνωρίσει πως έχει επιδείξει μια αξιοθαύμαστη πολιτική αντοχή. Κάθε φορά που τον εμφάνιζαν «τελειωμένο», έκανε τη ρελάνς κι έβγαινε …….

μπροστά. Είναι βέβαιο πως όλο το τελευταίο διάστημα ένιωθε άβολα βλέποντας την απαίτηση της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας προς τον Τσίπρα να απαλλαγεί από τον κυβερνητικό εταίρο του, προκειμένου να τον θέσει κάτι από τις προστατευτικές «φτερούγες» της.

Η εμπειρία μου στην πολιτική με έχει διδάξει πως για ένα πραγματικό πολιτικό αποτέλεσμα το μίγμα είναι 50% στρατηγική και 50% τύχη, την οποία όμως πρέπει να είσαι πάντα έτοιμος να την πιάσεις από τα μαλιά. Η τύχη χαμογέλασε στον Καμμένο.

Ο Καμμένος μπορεί να ψήφισε «μνημόνιο», παρ’ όλα αυτά κατάφερε να ανανεώσει την εντολή του εκλογικού σώματος για να παραμείνει «δεξί χέρι» του Τσίπρα. Κι αυτό ακριβώς κάνει ο Καμμένος σήμερα. Τιμά στο ακέραιο την εντολή που έχει, δηλαδή να βγαίνει «από τα δεξιά» στον κυβερνητικό συνεταίρο του, όταν διαπιστώνει πως οι ιδεολογικές εμμονές της «διεθνιστικής αριστεράς» δημιουργούν προβληματικές καταστάσεις για τα εθνικά συμφέροντα της χώρας.

Μην κρυβόμαστε πίσω από το δάκτυλό μας. Για ένα μεγάλο μέρος της Αριστεράς (και όχι μόνον) η έννοια του έθνους θεωρείται ξεπερασμένη μέσα στην παγκοσμιοποίηση. Ούτε σύμβολα, ούτε ονόματα, ούτε ιστορικές αναφορές έχουν καμιά σημασία γι αυτούς που δίνουν προτεραιότητα στην ταξική σύγκρουση.

Η δήλωση του Μουζάλα δεν ήταν ούτε σαρδάμ ούτε λάθος. Ο άνθρωπος αυτός που πράγματι έχει εργαστεί σκληρά και φιλότιμα λέει απλά αυτό που πιστεύει. Κι ο Καμμένος, όμως, ο οποίος επίσης τα’χει δώσει όλα για την αντιμετώπιση του προβλήματος, είδε αυτό που έρχεται. Από τη στιγμή που το ΝΑΤΟ ενεπλάκη στη διαχείριση του προσφυγικού, είναι μαθηματικά βέβαιο πως τα Σκόπια θα επιχειρήσουν να επωφεληθούν πολιτικά διαπραγματευόμενα την ένταξή τους στη «Συμμαχία» με το όνομα «Μακεδονία». Ο Καμμένος με αυτή την αντίδρασή του θυμίζει πως η εθνική θέση για το θέμα αυτό είναι το βέτο του Κώστα Καραμανλή στη Σύνοδο του ΝΑΤΟ στο Βουκουρέστι. Και αυτή η εθνική θέση δεν έχει αλλάξει.

Πώς θα πάει αύριο έλληνας πρωθυπουργός σε σύνοδο του ΝΑΤΟ να θέσει βέτο, όταν οι υπουργοί του αποκαλούν τα Σκόπια «Μακεδονία»; Θα βάλουν να παίζουν τα βίντεο για να τον ξεφτιλίσουν. Αυτό προλαβαίνει σήμερα ο Καμμένος και τιμά την εντολή που έχει πάρει από τους ψηφοφόρους του με υποδειγματική πολιτική εντιμότητα. Τί θα γίνει; Ό,τι κι αν γίνει ο Καμμένος κατοχυρώνει τη θέση του «ρυθμιστή». Θα είναι μέρες; Θα είναι βδομάδες; Μήνες; Θα εξαρτηθεί από τις επιλογές που θα κάνει.

Ρυθμιστής σημαίνει διαμορφώνω τις εξελίξεις, ανεξάρτητα από τις αντιδράσεις των άλλων. Αν ο Τσίπρας απολύσει τον Μουζάλα, τότε ο Καμμένος ισχυροποιείται πολιτικά και κυβερνητικά, διευρύνοντας και την απεύθυνσή του. Αν φύγει «ηρωικά» από την κυβέρνηση ο Καμμένος, ανοίγοντας ταυτόχρονα το δρόμο σε μια κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΠΑΣΟΚ – ΠΟΤΑΜΙ, είναι βέβαιο πως θα λάβει ενεργά μέρος στην αναδιάταξη της κεντροδεξιάς (ενόψει και του συνεδρίου της ΝΔ) εμφανίζοντας μάλιστα τον εαυτό του – χωρίς να απέχει και πολύ από την πραγματικότητα – ως τον πλέον αυθεντικό εκφραστή του «καραμανλισμού».

Απόντος από το πολιτικό προσκήνιο και παρασκήνιο του Κώστα Καραμανλή, ο «καραμανλισμός» παίρνει «μεταφυσικές διαστάσεις» και γίνεται ιδεολογία. Και μάλιστα μια ιδεολογία που αναζητεί πλέον τον πολιτικό εκφραστή της καθώς συνιστά «μήλον της έριδος». Ο μεν Κυριάκος Μητσοτάκης ενδιαφέρεται αυτονόητα για την ενότητα της ΝΔ, ο δε Τσίπρας γνωρίζει καλά πως ένα μεγάλο κοινωνικό ακροατήριο καραμανλικής προέλευσης μέσω του διδύμου «Παυλόπουλου – Παπαγγελόπουλου» στηρίζει ή έστω ανέχεται τον ΣΥΡΙΖΑ με περισσότερη ευκολία σε σχέση με τη ΝΔ του Μητσοτάκη. Την ίδια στιγμή, έχοντας ζητήσει άφεση αμαρτιών για τις «Σαλώμες» του παρελθόντος, ξαναμπαίνει κι ο Καρατζαφέρης στο χορό με ανοιχτή συγκέντρωση στον κατ’ εξοχήν «καραμανλικό» χώρο της Θεσσαλονίκης, το Βελίδειο. Ταυτόχρονα πυκνώνουν τα «δείπνα» στις «γιάφκες» των «καραμανλικών» που νιώθουν… ορφανοί.

Όλα αυτά λοιπόν ο Καμμένος τα έχει δει και τα ξέρει. Οπότε μόλις του χαμογέλασε η τύχη, έριξε τη σωστή στιγμή τη «ζαριά» που είτε έρθουν «μονά», είτε «ζυγά», αυτός κερδίζει το ρόλο του ρυθμιστή στο πολιτικό παιχνίδι.

https://ohifront.wordpress.com/2016/03/18/