ΤΟ ΠΙΤΣΙΡΙΚΙ

Στα Ελληνικά Πανεπιστήμια, με τα συστήματα των εισαγωγικών μπαίνουν σε άσχετες σχολές, παιδιά με διαφορετικά ενδιαφέροντα. Προσωπικά θυμάμαι απ τα φοιτητικά μου χρόνια (σ.σ: ναι, ναι, με την ανακάλυψη της γνώσης!), στις Θεολογικές Σχολές να βρίσκονται από τα πλέον προοδευτικά, αεικίνητα και όλο αμφισβήτηση μυαλά του καιρού μου (σ.σ: ναι, ναι, λίγο μετά την Ιουρασική περίοδο). Και προσφάτως που πέρναγα απ τα κτήρια τους στην Πανεπιστημιούπολη εδώ, του Καποδιστριακού, όλο συνθήματα της ΑΝΤΙΦΑ έβλεπε. Πλην όμως κι αν είναι δυνατόν, 18 και 20 άντε 25 χρονών νέοι άνθρωποι να έχουν τέτοια στεγανά μεσαιωνικά στη ανθρωπιά, στην επαφή με το θείο, στην επικοινωνία, όπως αυτά που διαβάζουμε στην ανακοίνωση του Φοιτητικού Συλλόγου του Οσίου Πορφυρού της Θεολογικής Σχολής του ΑΠΘ, όπου «ικετεύτουν με δάκρυα στα μάτια» για να μην πάει ο Πάπας στην Λέσβο.

Ούτε λίγο, ούτε πολύ, οι νέοι αυτοί άνθρωποι που μελετούν την Θεολογία στην ιστορία της ανθρωπότητας γράφουν:

«Με αφορμή την επίσκεψη του αιρετικού πάπα Ρώμης στην υπερευλογημένη μας Ελλάδα (σ.σ: μπαρδόν; Με τέτοια πείνα, ευλογία ή μαύρη κατάρα έχουμε;), μια επίσκεψη που ικετεύουμε με δάκρυα (σ.σ: άμα δε φτάσετε στο θρήνο, ουδείς θα σας αφουγκραστεί κύριοι), να ακυρωθεί διότι αλλιώς οι συνέπειες θα είναι ολέθριες, καλεσμένος μάλιστα του ιδίου του Μακαριωτάτου, ήρθε στο νου μας ένας άλλος αρχιεπίσκοπος, ο οποίος μάλιστα εκοιμήθη την 10 Απριλίου 1998, ο Μακαριώτατος Σεραφείμ Τίκας.   Θεωρήσαμε χρέος μας εις μνημόσυνον αιώνιον να αναφέρουμε κάποια γεγονότα, τα οποία έχουν να μας πουν πολλά και σήμερα. Αρχικά όπως όλοι γνωρίζουμε ο Σεραφείμ ήταν πάντα κατά του αιρετικού πάπα (σ.σ: ο κόσμος αλλαξε, ο 21ος αιώνας είναι εδώ, αλλά οι φοιτητές μας αναπολούν τους αναθεματισμούς του κυρίως πολιτικούς και εξουσίας Σχίσματος του 1054), τον οποίο κυριολεκτικά απεχθανόταν (σ.σ: μια απ τις χριστιανικότερες των διαθέσεων η απέχθεια άλλωστε!), λόγω των αιρετικών δοξασιών του.

Στο περιοδικό Παρακαταθήκη [Μάρτιος, Απρίλιος 2014], σε σχετικό άρθρο στη σελ.23, με τίτλο «Θα τρίζουν τα κόκκαλα του αρχιεπισκόπου Σεραφείμ» (σ.σ: ο Μακαριώτατος σίγουρα ούτε θα τρίξει, αλλά ούτε πλευρό θα αλλάξει και σίγουρα δεν θα ασχοληθεί με μικρότητες) γράφει στη σελ.95 «που είσαι αρχιεπίσκοπε Σεραφείμ, να επαναφέρεις στην τάξη τους καλαμαράδες της εκκλησιαστικής διπλωματίας, με την ορθόδοξη χωριάτικη ντομπροσύνη σου, όπως το είχες κάνει και τότε, που πελαγοδρομούσαν οι φραγκοσπουδασμένοι καθηγητάδες σε ένα θεολογικό συνέδριο στην Αθήνα. Τους ρώτησες κουνώντας το χέρι ‘‘πείτε μου, είναι ο πάπας εκκλησία;’’ τσιμουδιά οι καθηγητάδες, αλλά χάλασε ο κόσμος από τα χαρούμενα χειροκροτήματα (σ.σ: σε νηπιαγωγείο ήταν και χτυπούσα χαρωπά τα δυο τους χέρια;).

Και φώναξαν ‘‘όχι’’, με μια φωνή όλοι οι φοιτηταί (σ.σ: α! σχεδόν νηπαγωγείο!). Και ένα ακόμη περιστατικό που αναφέρει η εξαίρετη κυρία Σωτηρία Νούση στο βιβλίο της «Μακαριστος αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος Σεραφείμ Τίκας. «Κατά την διάρκεια μιας συζήτησής τους», αναφέρει η κ. Νούση, «τον παίρνουν τηλέφωνο από τα γραφεία της Αρχιεπισκοπής και του λένε: «ο εκπρόσωπος του πάπα βρίσκεται στην Αθήνα και σας παρακαλεί να τον δεχθείτε να μιλήσετε. Τότε άστραψε και βρόντηξε. Νευριασμένος του λέγει, «αφού ξέρεις ότι δεν θέλω να τους βλέπω αυτούς, δεν αντέχω βρε παιδί μου» (σ.σ: διαλλακτική η δικιά μας πλευρά ε;). Μακαρι, ειλικρινά το ευχόμαστε, να τον μιμούνταν και ο σημερινός Αρχιεπίσκοπος, αλλά μάλλον δεν το θέλει (σ.σ: ευτυχώς δηλαδή ο άνθρωπος!). 

Λυπούμαστε βαθύτατα, ο Θεός να τον φωτίσει (σ.σ: επίσης). Πριν φτάσουμε στο τέλος, αξίζει να αναφέρουμε ένα απόσπασμα ενός άρθρου του σεβαστού μας πατρός Γεωργίου Μεταλληνού, το οποίο είχε δημοσιευθεί εις τον Ορθόδοξον Τύπον, αρ.φ.1735 στις 16-5-2008, με τίτλο «Πώς έζησα τον μακαριστόν αρχιεπίσκοπον Σεραφείμ». Εκεί λοιπόν ο πατέρας Γεώργιος αναφέρεται στις τηλεοπτικές συνεντεύξεις που έδινε υπέρ της Ορθοδοξίας μας και κατά του πάπα. Και συνεχίζει ο ίδιος, «κάθε φορά που συναντούσα τον αείμνηστο αρχιεπίσκοπο Σεραφείμ, χαμογελώντας μου έλεγε, παπα-Γιώργη, σε άκουσα στην τηλεόραση. Μπραβο. Συνεχισε να τα λες ελεύθερα και χωρίς φόβο. Εγώ ως Αρχιεπίσκοπος δεν μπορώ να τα πω. Να τα λες εσύ».

Και συνεχίζει ο πατέρας Γεώργιος «όλες οι παρουσίες μου ήξερα ότι είχαν την επιδοκιμασία και την ενίσχυση του αρχιεπισκόπου μου. Ποτέ δεν φανταζόμουν ότι κάποτε θα αντιμετώπιζα εμπόδια, λόγω του ενσκήψαντος κατόπιν φιλοπαπικού και οικουμενιστικού πνεύματος.   Νομίζουμε, κατακλείοντας (σ.σ: ας καταλείσουμε όμως, κάποτε γιατί μακρηγορείτε κύριοι φοιτηταί), ότι τα παραπάνω περιστατικά, φανερώνουν πολλά. Δεν αρνούμαστε με κανέναν τρόπο ότι ο μακαριστός Σεραφείμ έκανε μεγάλα λάθη, όπως διώξεις αγίων Ιερέων π.χ. του μακαριστού, ταπεινού και αγιασμένου πατέρα Μάρκου Μανώλη, όμως μετανόησε και αυτό είναι αλήθεια και μάλιστα εξομολογούμενος στον αγαπημένο μας προστάτη, άγιο Πορφύριο τον Καυσοκαλυβίτη (σ.σ: ο άγιος έκαψε την καλύβα του; Σίγουρα δεν είναι τρολιά η επιστολή ε;), ο οποίος τον φώτισε να καταλάβει τα λάθη του, να κλάψει για αυτά και με λίγα λόγια τον ετοίμασε για την ουράνια Βασιλεία, στην οποία βρίσκεται, σύμφωνα με τον αείμνηστο άγιο επίσκοπο Αντώνιο Σιατίστης. Ας έχουμε λοιπόν την ευχή του και ας ικετεύσουμε όλοι μαζί, ο νυν Αρχιεπίσκοπος να τον μιμηθεί και να μετανοήσει. Αμήν. Αμήν. Αμήν (σ.σ: μωρέ παΐδι μου κάνα Αμήν δεν είπαμε!).   Μετά βαθυτάτου σεβασμού (σ.σ: όχι παρομοίως). 

Φοιτητές της Θεολογικής Σχολής του ΑΠΘ (Φοιτητικός Σύλλογος του οσίου Πορφυρού)»

Η επιστολή είναι ασύντακτη, χωρίς σημεία στίξης, με γραμματικά λάθη, με χρήση καθαρευουσιάνικη επίπεδου σολοικισμών της Δέσποινας Στυλανιοπούλου, που τους έκανε επίτηδες στις ελληνικές ταινίες! Το λυπηρό όμως, είναι ότι υπάρχουν άνθρωποι σήμερα και μάλιστα στους κόλπους των Πανεπιστήμιων που ο φανατισμός, η ημιμάθεια, η εμπάθεια, η οπισθοδρόμηση χαρακτηρίζουν την ύπαρξη τους. Και μόνο καλό στην Ορθοδοξία και στην Εκκλησία μας δεν κάνουν… Και φτάνει γιατί βαρέθηκα και λέξεις σπαταλάω…

http://kourdistoportocali.com/read-this/kp-575/