ΤΟ ΠΙΤΣΙΡΙΚΙ

Σε χρώμα πορφυρό. Στο χρώμα της σκέψης που μου μεταλαμπάδευσες από τότε κιόλα που ήμουν μικρό παιδί κοντά σου. Φωτογραφίζω τον πατέρα μου λίγα χρόνια πριν από τον θάνατό του. Θυμάμαι το πότε, αλλά όχι πώς, τραβήχτηκε αυτή η φωτογραφία. Έχω αφιερώσει αρκετά κείμενα στην σχέση μου με τον πατέρα. Μία σχέση που ήταν καθοριστική για την ζωή μου, επειδή η παρουσία του πάντα λειτούργησε σαν καταλύτης πάνω της.
Η απουσία της βαραίνει το νου μου σήμερα, θολώνει το βλέμμα, για αυτό και τον μνημονεύω … Πατέρα μου, σου γράφω σήμερα αυτό το γράμμα με την ελπίδα εκεί που είσαι να το λάβεις .. Όσο σε είχα εδώ υπήρξαν ίσως φορές στην επαναστατημένη νιότη μου που ήρθαμε σε κόντρες ατέλειωτες… Για όσες φορές σε κόντραρα, για όσες δεν σου μίλησα εγώ πρώτος , για όσες δεν βρήκα το θάρρος – ή και τον χρόνο – να προσπαθήσω να σε καταλάβω και να σε ακούσω , ζητώ εκ των υστέρων συγνώμη. Δεν το έκανα για να σε πικράνω αλλά εσύ με καταλαβαίνεις νομίζω! Νιότη πατέρα , νιότη και χαρακτήρας ακέραιος μεν αλλά και ολίγον τι απόλυτος σαν και εσένα!
Άλλες φορές συνέλαβα τον εαυτό μου να του μιλάει θυμωμένα, άλλες πικραμένα και άλλες τρυφερά. Τις πρώτες τις έχω όλες ξεχάσει ..Μόνο τις τελευταίες κρατώ από τη θύμησή σου γιατί σε αγαπούσα ( αλλά και σε σεβόμουν και κατά βάθος σε άκουγα μέσα μου όσο και αν δεν το παραδεχόμουν ανοιχτά τότε ) σε κάθε μια περίπτωση από όλες αυτές!
Παραφράζω ένα ποίημα μεστό της φίλης μου ποιήτριας Γιόλας Αργυροπούλου και στο χαρίζω σήμερα γραμμένο εδώ πέρα αντί να το λαξεύσω στο κρύο άσπρο μάρμαρο που σε σκεπάζει . Παραφράζω όχι γιατί στέρεψε της πένας μου το μελάνι ή για δεν βρίσκω λόγια δικά μου αλλά γιατί οι λέξεις μιας γυναίκας ( τις αγαπούσες άλλωστε) είναι πιο ζεστές σε αυτές τις περιπτώσεις. Η ομορφιά της ποίησης νομίζω τιμά το πρόσωπο σου και η έκφρασή της θα ζεστάνει την ψυχή σου πιότερο μέρα σαν σήμερα που έφυγες από κοντά μας. Μέρα που έφυγες σαν Άρχοντας όπως άλλωστε έζησες ζωή ολάκαιρη … «ζωή ατόφια « με πόνους, χαρές, γλέντια, φιλίες, αξίες αγάπη, παιδιά και δόσιμο , μονάχα. …
Στις απέραντες θάλασσες των γκριζογάλανων ματιών σου θα ταξιδεύει για πάντα η θύμησή μου.
Φως που δεν βασίλεψε, τα μάτια σου.
Κι ούτε – ποτέ – θα βασιλέψει.
Φάρος, τα μάτια σου. Φάρος κι ακοίμητος φρουρός. Φάρος και φύλακας – άγγελος της ζωής μου.
“Κανένας πατέρας δεν αγάπησε το παιδί του όσο εγώ αγάπησα εσένα…”.
Και μόνον αυτά τα λόγια σου αν θυμηθώ, μπορώ να ξαναγεννηθώ,
να ξαναγίνω το αγόρι εκείνο που λάτρεψες, εκείνο που, όσα χρόνια κι αν είχαν περάσει, για σένα παρέμενε πάντοτε ο “μονάκριβος” σου,
το “Πιτσιρίκι” σου, εκείνο που μια ολόκληρη ζωή αποκαλούσες με καμάρι “Γιέ μου”… ή «Κατσιμπάκο »
Στις απέραντες θάλασσες των γκριζογάλανων ματιών σου θα ταξιδεύει για πάντα η θύμησή μου.
“Θα μονομαχήσω μ’ όποιον σε αδικήσει
…και θα τον σκοτώσω” μου ’λεγες χαμογελώντας. Μου ’λεγες κι άλλα κι άλλα κι άλλα. Λόγια – αλήθειες.
Λόγια – κραυγές μοναδικής ζωής .
Λόγια – ψιθύρους άφατης τρυφερότητας. Λόγια που η θύμησή τους με ταξιδεύει σε χώρους μακρινούς κι ολόφωτους,
σε χώρους που δεν υπάρχουν πια,
σε χώρους που, όσο κυλάει ο χρόνος,
τόσο πιο πολύ τους ποθώ,
τόσο πιο πολύ τους αποζητώ,
τόσο πιο πολύ τους χρειάζομαι.
Στις απέραντες θάλασσες
των γκριζογάλανων ματιών σου
θα ταξιδεύει για πάντα η θύμησή μου.
Μέχρι να ’ρθω κι εγώ μέσα στο απέραντο γαλάζιο, για να μείνω κοντά σε σένα, και να μη χωρίσουμε ποτέ ξανά. Ποτέ…Μέχρι τότε θα συνομιλούμε μέσ’ απ’ τις φωτογραφίες σου. Εσύ με προέτρεψες μ’ έκανες ν’ αγαπήσω Τη ζωή, Το Δίκαιο…
Το γράψιμο , ( -Γιε μου πάρε μολύβι και χαρτί και γράψε.. Γράψε για την ζωή γράψε για το έρωτα ) Τον Έρωτα
Τον χορό ( τον αντρίκιο κοντά σου έμαθα να χορεύω τα πρώτα βήματα και φιγούρες ) το μαύρο χρώμα,
τον συγχωριανό σου τον Τσιτσάνη .
και την πολιτική.. Σήμερα τα θυμάμαι όλα αυτά μέσα από τη μορφή σου και βουρκώνω …Στις απέραντες θάλασσες
των γκριζογάλανων ματιών σου
θα ταξιδεύει για πάντα η θύμησή μου.
Πάνω σε θάλασσες κι ωκεανούς
λαμπυρίζουν χιλιάδες ήλιοι.
Δεν τους βλέπεις, ¨Αρχοντα μου,
εκεί που βρίσκεσαι, μέσ’ στο απέραντο γαλάζιο, δίπλα στους αγγέλους,
Αρχάγγελος; Είναι οι ευχαριστίες μου σ’ εσένα για όσα μου ’δωσες,
για όσα με δίδαξες. Είναι η αγάπη μου για σένα. Αγάπη άφθαρτη κι αναλλοίωτη. Διασπασμένη σε χιλιάδες ήλιους που λαμπυρίζουν πάνω σε θάλασσες κι ωκεανούς.
Δες την αγάπη μου για τη Ζωή όπως εσύ μου τη δίδαξες ! Δες την πώς λαμπυρίζει. Κατέκλυσε όλη την πλάση.
Ούτε ένας κόκκος άμμου έμεινε χωρίς το φως της…

έγραψε το πιτσιρίκι