ΤΟ ΠΙΤΣΙΡΙΚΙ

Θα ζήσεις μια ζωή χωρίς εξάρσεις, χωρίς εξεγέρσεις. Στα καμαρίνια της ιστορίας. Η καθαγιασμένη μετριότητα μιας ζωής ριγμένης κάπου εκεί, κάπου εκεί ανάμεσα σε όλα αυτά που ήθελες να κάνεις και σε όλα αυτά που κάνεις. Κοιμάσαι τις νύχτες και ξυπνάς τα πρωινά. Ενδιάμεσα στην αφύπνιση και την κατάκλιση, υποτίθεται ότι προλαβαίνεις να ζεις. Όμως όταν κοιμάσαι δεν είσαι πια ο εαυτός σου, ονειρεύεσαι. Και όταν ξυπνάς δεν είσαι πια ο εαυτός σου. Η μέρα σου αρχίζει με βλαστήμιες ή μπορεί μονάχα μ” έναν αναστεναγμό κι ένα πικρό βήχα που βγάζει από τα πνευμόνια σου πίσσα, τσιμέντο και ανία. Δε θα μπορέσεις να σταθείς όρθιος, δε θα μπορέσεις ν” αντέξεις το βάρος άλλης μιας μέρας αν δεν ξεφορτωθείς τ” απομεινάρια της νύχτας. Ο ήλιος είναι σκληρός, πιο σκληρός κι απ” τον καθρέφτη, όπου βλέπεις τις ρυτίδες να απλώνονται χωρίς καμία σοφία να κυλάει μέσα τους. Δεν είναι ωριμότητα, είναι χαμός. Μα δε θρηνείς για όσα άφησες, δε θρηνείς για όσα χάνεις. Κοιτιέσαι εκεί μέσα, μέσα στον εαυτό σου που κοιτιέται στον καθρέφτη, και βλέπεις έναν άνθρωπο αλλότριο, παράδοξο, ξένο. Κάποτε ίσως και να υπήρχες. Δεν μπορείς να γεμίσεις κανέναν χώρο με την παρουσία σου, γιατί είσαι πιο άδειος και από μια παρένθεση. Αναλώνεσαι, καθημερινά σε όλα αυτά που κάνουν τόσο ανούσιο το βίο σου, τόσο φασματική την πολιτεία σου, τόσο κοινότοπη τη ζωή σου. Δεν γεννήθηκες έτσι. Κανείς δεν γεννιέται αμνός, κανείς δεν γεννιέται σφάγιο. Απλά συνήθισες. Τι άλλο μπορούσες να κάνεις, απ” το να συνηθίσεις; Συνήθισες την ιδέα ότι δεν είσαι τίποτα άλλο από τροφή για τα λιοντάρια. Οι θεατές χειροκροτάνε κι εσύ χαμογελάς. Σας ευχαριστώ, για όσα μου πήρατε. Κάπως έτσι τελειώνει ο κόσμος. Όχι με πάταγο ούτε με λυγμό, αλλά με ένα χλιαρό χειροκρότημα. Η παράσταση έλαβε τέλος. Χρήματα δεν επιστρέφονται. ….

εγραψε το πιτσιρικι