ΤΟ ΠΙΤΣΙΡΙΚΙ

O ένοπλος σύντροφος Παύλος Πολάκης ξαναχτύπησε μέσα από το fb ανεβάζοντας στα ύψη την εμφυλιοπολεμική αδρεναλίνη του φρεντοτσίνο Ελληνάρα ο οποίος έχει καταλάβει τις παραλίες με ρακέτες-καλάσνικωφ μπαμ μπουμ χτυπιέται με τα μπαλάκια. Εκείνη λοιπόν την στιγμή ξυπνάει το θηρίο και ξαναχτυπά:

«Κι αυτό για όσους έπαθαν πανικό, για την ” προσβολή” των οσίων και ιερών συντεταγμένων του βαθέος κράτους. Καλό ξημέρωμα».

Ο κ. Πολάκης συνόδευσε το παραπάνω σχόλιο με το τραγούδι «Οι αστοί τρομάξανε», δείτε πιο κάτω τους στίχους. Στο ίδιο τέμπο και το άρθρο του Θανάση Καρτερού στην ΑΥΓΗ με τίτλο ΜΙΛΑ το οποίο παρακινεί τους συντρόφους να μιλήσουν.

Φυσικά αυτό που αρνούνται να δουν τόσο ο Πολάκης όσο και ο Καρτερός είναι αυτό που συμβαίνει σήμερα στην Δικαιοσύνη με κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ. Είναι προφανές πως πάσης φύσεως βαρόνοι έχουν βρει τις “άκρες” τους στο νέο κατεστημένο και επιχειρούν να εξοντώσουν τους αντιπάλους τους. Βρωμάει το πράγμα και μόνο κάθαρση δεν υπάρχει. Για να δούμε την πολύ ενδιαφέρουσα συνέχεια των εξαγγελιών του Πολάκη. Πάντως όπως πάει ο υπουργός και κάποιοι άλλοι στον ΣΥΡΙΖΑ πολύ σύντομα θα καλέσουν τα κόκκινα τάγματα να αρπάξουν τα κονσερβοκούτια…

Κι αυτο για οσους παθαν πανικο,για την” προσβολη” των οσιων και ιερων συντεταγμενων του βαθεος κρατους.Καλο ξημερωμα

Στίχοι:Πάνος Τζαβέλας 

Μουσική: Βασίλης Τζανακάκης

Οι αστοί τρομάξανε
και κάστρα φτιάξανε
να χτίσουν τα παιδιά
των εργατών

Μα αυτοί με μια γροθιά
σπάζουνε τα δεσμά
τα καστρα καταργούνε
των αστών

Και μες στο καρναβάλι
οι αστοί την πάθαν παλι
ο Μπεζεντάκος μας
άφησε γεια

Παντού τρεξίματα
τηλεγραφήματα
πάλι ραπίσματα
απ’ την εργατιά

Τον πήγανε κλεισμένο
διπλόμανταλωμένο
να τον δικάσουνε
σε θάνατο

Μα αυτός τρυπάει τον τοίχο
χωρίς κανέναν ήχο
και βρίσκουν κούτσουρο
στο θάλαμο

Στ’ άχυρα ψάχνουνε
ψύλλους για να βρούνε
ζητούν τον ένατο
απ’ τους οχτώ

Μ’ αυτοί είναι μακριά
εβίβα βρε παιδιά
ζήτω το Κόμμα μας
το εργατικό

Το άρθρο του Θανάση Καρτερού με τίτλο ΜΙΛΑ στην ΑΥΓΗ:

Η πλάκα με τους «Παραιτηθείτε» τελείωσε. Αν βάλει όσο μυαλό διαθέτει κάτω ο Μητσοτάκης και ζητήσει τη γνώμη κάποιων συμβούλων του, που «έκαναν καριέρες με τις διαδηλώσεις», ίσως καταλάβει τα γιατί. Εμάς δεν μας πέφτει λόγος και ούτε μπορούμε να συγκριθούμε με έναν απόφοιτο των καλύτερων αμερικανικών πανεπιστημίων. Εξάλλου το πολιτικό σόι που κάνει κουμάντο στη Ν.Δ. δεν παίρνει από μαθήματα. Μια χαρά τη βρίσκει τη συγκέντρωση, μια χαρά τη χαζομάρα, μια χαρά την αντιπολίτευσή του. Προφανώς, εν αναμονή του «πλειοψηφικού ρεύματος» που θα πνίξει τον Τσίπρα, μια χαρά του φαίνονται οι μπουρμπουλήθρες.

Στη δική μας πλευρά, όμως, καλό θα ήταν να συζητήσουμε πώς ό,τι ξεκίνησε με φιλοδοξίες τραγωδίας του ΣΥΡΙΖΑ μετατράπηκε σε κωμωδία της Ν.Δ. Για να επιβεβαιωθεί έτσι ο κανόνας που μάθαμε στις σπουδές μας επί του πεζοδρομίου: Στην πολιτική δεν κάνεις ό,τι θέλεις. Κάνεις ότι μπορείς. Και τα κινήματα, μεγάλου μάλιστα βεληνεκούς, δεν γεννιούνται με το πάτημα ενός κουμπιού: Enter, και φύγαμε. Γεννιούνται όταν μεγάλες κοινωνικές ομάδες δεν μπορούν και δεν θέλουν να ζουν όπως πριν. Και οι από πάνω, η πολιτική και οι συλλογικότητες, μπορούν μόνο να βοηθήσουν στον τοκετό και στον βηματισμό τους. Με λογική κι ευαισθησία.

Το άλλο και πιο σημαντικό για όσους κινούνται -με όποιους αστερίσκους- στον αστερισμό της στήριξης της κυβέρνησης είναι η στάση τους απέναντι στη στάση των κατσαρολιστών. Το γεγονός, δηλαδή, ότι κινητοποιήθηκε ένας κόσμος ολόκληρος, στο Διαδίκτυο και όχι μόνο. Το γεγονός ότι χιλιάδες άνθρωποι πήραν την υπόθεση ειρηνικά και ειρωνικά στα χέρια τους, άνοιξαν το καπάκι της κατσαρόλας, αποκάλυψαν ποιος – ποιος – ποιος θα φαγωθεί. Και το γεγονός ότι το εναρκτήριο λάκτισμα της μετωπικής αντιπαράθεσης το έδωσε ένας υπουργός, που τσίγκλησε με τη συνταγματική βέργα τη σφηκοφωλιά. Και πετάχτηκαν έξω οι σφήκες, που παρίσταναν τις μέλισσες.

Έτσι είδαν όλοι το χρώμα των άνευ χρώματος και το κεντρί των άνευ κέντρου. Επειδή αποφασίσαμε να πούμε τα σύκα – σύκα. Και θυμήθηκα τον μεγάλο Αζίζ Νεσίν: Για να είμαι τουλάχιστον σωστός στα σχέδια και στα όνειρά μου, ανάμεσα σε λυγμούς και σε παροξυσμούς, κρατώ τη γλώσσα μου, γιατί νομίζω πως θα ‘ρθει η στιγμή που δεν θα αντέξω και θα ξεσπάσω και δεν θα φοβηθώ και θα ελπίζω και κάθε στιγμή το λαρύγγι μου θα γεμίζω με έναν φθόγγο, με έναν ψίθυρο, με ένα τραύλισμα, με μια κραυγή που θα μου λέει: ΜΙΛΑ!

Αυτά έγραφε πριν από πολλά χρόνια. Υπάρχει κανείς που δεν καταλαβαίνει ότι για μας η στιγμή του ΜΙΛΑ είναι τώρα;

http://kourdistoportocali.com