ΤΟ ΠΙΤΣΙΡΙΚΙ

Ντίνος Ηλιόπουλος: Ηθοποιός, ένας από τους μεγαλύτερους εκπροσώπους του ελληνικού θεάτρου και του κινηματογράφου. Ντίνος Ηλιόπουλος

Σπουδαίος έλληνας ηθοποιός, που διέπρεψε στην κωμωδία. Διακρίθηκε τόσο στο σανίδι, όσο και στη μεγάλη οθόνη.

Ο Κωνσταντίνος «Ντίνος» Ηλιόπουλος γεννήθηκε στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου στις 12 Ιουνίου 1915. Ο Πελοποννήσιος στην καταγωγή πατέρας του ήταν μεγαλέμπορος και η μητέρα του καταγόταν από την Υεμένη. Μετά το οικονομικό κραχ του 1929, η πολυάριθμη οικογένειά του εγκαταστάθηκε στη Mασσαλία, όπου ο Nτίνος τελείωσε το γυμνάσιο, με πρώτη γλώσσα τα γαλλικά. Στην Αθήνα έφτασε έξι χρόνια αργότερα και ακολούθησε εμπορικές σπουδές. Υπηρέτησε τη θητεία του στο στρατό, όμως η απόλυσή του απ” αυτόν συνέπεσε με την έναρξη του πολέμου του 1940 κι έτσι ξαναντύθηκε στο χακί και υπηρέτησε ως ασυρματιστής.

To 1939 έδωσε εξετάσεις στη Δραματική Σχολή του τότε Βασιλικού Θεάτρου, αλλά απορρίφθηκε. Το πείσμα και η επιμονή του να γίνει ηθοποιός τον οδήγησε στη σχολή του Γιαννούλη Σαραντίδη. Αποφοίτησε με άριστα και μπήκε στο χώρο του θεάτρου το 1944, κατά τη διάρκεια της Κατοχής, με το θίασο της Κατερίνας στο έργο του Λέο Λεντς «Κυρία, σας αγαπώ». Έκτοτε, συμμετείχε στους θιάσους της Μαρίκας Κοτοπούλη, της Μαίρης Αρώνη, του Δημήτρη Χορν και πολλών άλλων.

Το 1954 συγκρότησε θίασο με το Μίμη Φωτόπουλο, με τον οποίο αποτέλεσαν ανεπανάληπτο κωμικό δίδυμο. Τρία χρόνια αργότερα και μέχρι το 1969 δημιούργησε δικό του θίασο, ανεβάζοντας έργα όπως: «Το κοροϊδάκι της δεσποινίδος», «Η κυρία του κυρίου», «Το έξυπνο πουλί», «Ο φίλος μου ο Λευτεράκης», «Εξοχικόν κέντρον ο Έρως» κ.ά. Συχνά σκηνοθετούσε ο ίδιος τις παραστάσεις τού θιάσου του και διασκεύαζε ξένες φάρσες και κωμωδίες, προσαρμόζοντάς τις στα ελληνικά ήθη. Έγραψε και μερικές πρωτότυπες δικές του κωμωδίες, αλλά δεν είχαν μεγάλη ανταπόκριση («Ο άνθρωπος με το τρομπόνι»).
Τα επόμενα χρόνια στράφηκε στην επιθεώρηση, πρωταγωνίστησε σε μιούζικαλ («Καμπαρέ», «Γλυκιά Ίρμα»), περιόδευσε στις ΗΠΑ και στον Καναδά. Το 1977 ερμήνευσε τον «Αμφιτρύωνα» του Πλαύτου στο Εθνικό Θέατρο, ενώ το 1978 εμφανίστηκε στην Επίδαυρο και στο Ηρώδειο με τις «Θεσμοφοριάζουσες» του Αριστοφάνη σε σκηνοθεσία Αλέξη Σολωμού. Για την προσφορά του στο θέατρο τιμήθηκε με το Χρυσό Σταυρό Γεωργίου Α’.

Ο Ντίνος Ηλιόπουλος είχε λατρεία και για την έβδομη τέχνη. Ο κινηματογράφος είχε μπει στη ζωή του από το 1948, όταν έκανε το ντεμπούτο του στη μεγάλη οθόνη με την κωμωδία «Εκατό χιλιάδες λίρες» του Αλέκου Λειβαδίτη σε σενάριο του Νίκου Τσιφόρου. Ακολούθησαν περισσότερες από 90 ταινίες, πολλές από τις οποίες ανήκουν στη λεγόμενη «χρυσή εποχή του ελληνικού κινηματογράφου» κι έμειναν κλασικές στο είδος τους: «Θανασάκης ο πολιτευόμενος» (1954), «Κακρυκωσταίοι και Κοντογιώργηδες» (1960), «Το κοροϊδάκι της δεσποινίδος» (1960), «Μερικοί το προτιμούν κρύο» (1963), «Ο φίλος μου ο Λευτεράκης» (1963), «Το Δόλωμα» (1964), «Η Κοροϊδάρα» (1967), «Ο Στρατής παραστράτησε» (1969).

Ο ρόλος, όμως, που σημάδεψε την καριέρα του, ήταν εκείνος του Θωμά, του υπαλληλάκου που εκλαμβάνεται ως αρχηγός του υποκόσμου, στο αριστούργημα του Νίκου Κούνδουρου «Ο Δράκος» σε σενάριο του Ιάκωβου Καμπανέλλη (1956). Το 1986 συμμετέχει στην ταινία του Θόδωρου Αγγελόπουλου «Μελισσοκόμος» στο ρόλο του φίλου του Σπύρου, του βασικού πρωταγωνιστή της ταινίας που ερμήνευσε ο Μαρτσέλο Μαστρογιάνι.

Στο ενεργητικό του περιλαμβάνονται, ακόμα, τρεις δίσκοι – ο ένας με σατιρικά του Γεώργιου Σουρή, δύο βιβλία με ευθυμογραφήματα, μία ποιητική συλλογή και φυσικά η αυτοβιογραφία του με τίτλο «Ένας Hλιόπουλος ονόματι Nτίνος», που εκδόθηκε το 1999 από την «Άγκυρα».

Στην προσωπική του ζωή, από το 1963 ήταν νυμφευμένος με την Χίλντεργκαρντ Βίντσερ, με την οποία απέκτησε δύο κόρες, τη Χίλντα και την Εβίτα.

Ο Ντίνος Ηλιόπουλος πέθανε στην Αθήνα στις 4 Ιουνίου 2001, σε ηλικία 85 ετών.

Σύμφωνα με τον θεατρικό κριτικό Κώστα Γεωργουσόπουλο, ο Ντίνος Ηλιόπουλος αποτελεί μοναδικό φαινόμενο στο ελληνικό θέατρο. «Καλλιέργησε ένα φανταιζίστικο ύφος, γεμάτο φαντασία, ποιητική αίσθηση, ονειροπόληση και παιδική αφέλεια. Κάτοχος μιας χορευτικής τεχνικής και διαθέτοντας την ικανότητα του αυτοσχεδιασμού χωρίς να φτηναίνει το στυλ, ο Ηλιόπουλος δεν έχει προγόνους ούτε μιμητές. Δημιούργησε κωμικούς χαρακτήρες με φινέτσα, αγαθό χιούμορ και εύθραυστη επιφάνεια. Ήταν ένας κλόουν, ένας πιερότος, γεμάτος καλές προθέσεις, που συνεχώς έσπαζε τα μούτρα του επάνω στη σκληρή πραγματικότητα. Μέσα από τη συνεχώς έκπληκτη μάσκα του διέκρινες μια δακρυσμένη ωριμότητα και μια φιλοσοφημένη αποδοχή τού μοιραίου».

Φιλμογραφία

Εκατό χιλιάδες λίρες (1948)
Μαντάμ Σουσού (1948)
Διαγωγή… μηδέν! (1949)
Οι απάχηδες των Αθηνών (1950)
Τα αρραβωνιάσματα (1950)
Προ παντός… ψυχραιμία (1951)
Τα τέσσερα σκαλοπάτια (1951)
Ο γρουσούζης (1952)
Ο πύργος των ιπποτών (1952)
Εύα (1953)
Θανασάκης ο πολιτευόμενος (1954)
Νυχτερινή περιπέτεια (1954)
Χαρούμενο ξεκίνημα (1954)
Γλέντι λεφτά κι αγάπη (1955)
Τζο ο τρομερός (1955)
Ο Δράκος (1956)
Της τύχης τα γραμμένα (1957)
Κάθ” εμπόδιο για καλό (1958)
Μέλπω (1958)
Μια λατέρνα μια ζωή (1958)
Τέσσερις νύφες και ένας γαμπρός (1958)
Αμαρυλλίς, το κορίτσι της αγάπης (1959)
Γαμήλιες περιπέτειες (1959)
Να πεθερός, να μάλαμα! (1959)
Φτώχεια και αριστοκρατία (1959)
Καλημέρα Αθήνα (1960)
Μακρυκωσταίοι και Κοντογιώργηδες (1960)
Οικογένεια Παπαδοπούλου (1960)
Το κοροϊδάκι της δεσποινίδος (1960)
Τρεις κούκλες κι” εγώ! (1960)
Χριστίνα (1960)
Ζητείται ψεύτης (1961)
Η κυρία του κυρίου (1962)
Ο ατσίδας (1962)
Μερικοί το προτιμούν κρύο (1963)
Ο φίλος μου ο Λευτεράκης (1963)
Παλληκαράκια της παντρειάς (1963)
Κάτι να καίει (1964)
Οι κληρονόμοι (1964)
Το δόλωμα (1964)
Φωνάζει ο κλέφτης (1965)
Ότι λάμπει είναι χρυσός (1966)
Να ζη κανείς ή να μη ζη (1966)
Οι κυρίες της αυλής (1966)
Η κοροϊδάρα (1967)
Ο ανακατωσούρας (1967)
Ο γεροντοκόρος (1967)
Ο κόσμος τρελλάθηκε (1967)
Ο σατράπης (1967)
Η Αθήνα μετά τα μεσάνυχτα (1968)
Ο πιο καλός ο μαθητής (1968)
Ο Στρατής παραστράτησε (1969)
Ο θαυματοποιός (1969)
Νάτανε το 13 νάπεφτε σε μας! (1970)
Ο ντιρλαντάς (1970)
Οι 4 άσσοι (1970)
Οι εκβιασταί (1972)
Συμμορία εραστών (1972)
Οι φανταρίνες (1979)
Τζακ ο καβαλλάρης (1979)
Ξεβράκωτος Ρωμιός (1980)
Ο ποδόγυρος (1980)
Πονηρό θηλυκό κατεργάρα γυναίκα (1980)
Ένας κοντός θα μας σώσει (1981)
Γκαρσονιέρα για δέκα (1981)
Κατάσκοπος Νέλλη (1981)
Μια φορά και ένα καιρό (1981)
Ο Κώτσος έξω από το Ν.Α.Τ.Ο. (1981)
Απίθανοι αλλοιώτικοι κι ωραίοι (1982)
Εδώ και τώρα αγγούρια (1982)
Ξυπόλητα… καμάκια (1982)
Ο αυτάκιας (1982)
Άγριες πλάκες στα θρανία (1983)
Δάσκαλε τι δίδασκες (1983)
Μια παπαδιά στα μπουζούκια (1983)
Στα σαγόνια της εφορίας (1983)
Άλλος για τον Παράδεισο (1984)
Αδέξιος εραστής (1984)
Και κλάααμα… στα σχολεία (1984)
Ροκάκιας την ημέρα… το βράδυ καμαριέρα (1984)
Ρόδα τσάντα και κοπάνα Νο3 (1984)
Κορίτσια για… τσίμπημα (1985)
Μια παπαδιά στα μπουζούκια Νο2 (1985)
Τα τούβλα (1985)
Ο ιππότης της λακούβας (1986)
Ο μελισσοκόμος (1986)
Πόντιος είμαι ότι θέλω κάνω (1987)
Υπέρ επείγον (1989)
Ράδιο Μόσχα (1996)
Τηλεοπτικές εμφανίσεις

Ο Ντίνος στη χώρα των θαυμάτων (1972, ΥΕΝΕΔ)
Ο ανθρωπάκος (1972, ΥΕΝΕΔ)
Ο Θωμάς και ο Χατζηθωμάς (1973, ΕΙΡΤ)
Η μεγάλη παρέλαση (1979, ΕΡΤ)
Τα ξύλινα σπαθιά (1983, ΕΡΤ)
Βραδυά επιθεώρησης (1984, ΕΡΤ)
Σχεδόν τίποτα… Σχεδόν κανείς (1985, ΕΡΤ)
Κουφώματα (1988, ΕΤ2)
Η ιστορία της κωμωδίας (1990, ΑΝΤ1)
Αξιότιμοι κύριοι (1991, ΕΤ1)
Δέκα μικροί Μήτσοι (1992, Mega)
Πάτερ ημών (1995, ΑΝΤ1)
Πάτερ ημών: Καληνύχτα παππού (1995, ΑΝΤ1)
Το παλτό (1996, ΕΤ2)
Η ζωή που δεν έζησα (1998, Mega)
Βιντεοταινίες

Πηδάτε γιατί χαθήκαμε (1984)
Ένα τραγούδι θα σου πω (1985)
Κλεφτρόνια της πλάκας (1985)
Μια νύφη για όλους (1985)
Ο ιππότης της λιγούρας (1985)
Σούπερ σταρ για κλάματα (1986)
Στον πυρετό της δόξας και της λόξας (1986)
Για μια χούφτα εκατομμύρια (1987)
Ελεήστε γιατί χανόμαστε (1987)
Κατάσκοποι της συμφοράς (1987)
Μας τελείωσες (1988)
Πως τη λεν τη βαζελίνη τούρκικα (1988)
Κλέψαν τα δις την κάλπη να δεις (1989)
Οι τελευταίοι Πασοκράτορες (1989)
Τα πήρες όλα και έμεινες (1989)
Εμφανίσεις στο Εθνικό Θέατρο

«Αμφιτρύων» του Πλαύτου, σε σκηνοθεσία Αλέξη Σολομού (1977), ως Ερμής και Σωσίας.
«Θεσμοφοριάζουσες» του Αριστοφάνη, σε σκηνοθεσία Αλέξη Σολομού (1978), ως Συγγενής.
«Εκκλησιάζουσαι» του Αριστοφάνη, σε σκηνοθεσία Αλέξη Σολομού (1981), Βλέπυρος.
«Μακμπέθ» του Γουίλιαμ Σαίξπηρ, σε σκηνοθεσία Αλέξη Σολομού (1981), ως Πορτιέρης.
«Συζυγικές σκηνές» του Ζορζ Φεντό,  σε σκηνοθεσία Στέλιου Παπαδάκη(1982) , ως Λουκιανός.

http://feedproxy.google.com