Σε εθνική καύλα έχουν μετατραπεί οι επιτυχίες της Άννας Κορακάκη στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Ρίο, όπου κατέκτησε χάλκινο μετάλλιο στο αεροβόλο πιστόλι από τα 10 μέτρα και χρυσό μετάλλιο στο αεροβόλο πιστόλι από τα 25 μέτρα.

«Πέτυχε διάνα», Εθνική Αννάταση» – ή Αννάσταση – και διάφορα άλλα γραφικά συνόδεψαν τους τίτλους των ειδήσεων, αν και μέχρι προχθές το μόνο πιστόλι που ξέραμε ήταν αυτό που έριξε ο Μπόμπόλας στις τράπεζες και ο Μαρινόπουλος σε όποιον μιλάει ελληνικά.

Εντάξει, δεν πειράζει. Κάλλιο αργά παρά ποτέ.

Αφού με το Νίκο Γκάλη γέμισαν τα γήπεδα και όλοι κρατούσαν από μια μπάλα μπάσκετ στα χέρια, μπορεί τώρα με την Κορακάκη να βγουν στους δρόμους με τα όπλα.

Αγανάκτηση για το νταμάρι στη Δράμα όπου προπονούνταν η χρυσή ολυμπιονίκης μας, οργή για το ανύπαρκτο Κράτος που δε στάθηκε δίπλα της, αναρτήσεις γραμμένες στο β” ενικό απευθυνόμενες στην ίδια την Κορακάκη – λες και θα τα διαβάσει ποτέ -, περηφάνια για τη μικρή και ταλαιπωρημένη Ελλαδίτσα μας και τον εθνικό μας ύμνο που ακούστηκε ξανά στα πέρατα του κόσμου, από όλα είχε ο φεησμπουκικός μπαξές για μια αθλήτρια και ένα αγώνισμα – άθλημα δεν το λες με τίποτα – που πριν από 2 μέρες δεν ήξερε κανείς ότι υπάρχουν.

Όλα γραμμένα από κάτι αποτυχημένους που επιμένουν να προβάλλουν τις προσωπικές επιθυμίες και προσδοκίες τους μέσα από τις επιτυχίες των άλλων.

Το χρυσό μετάλλιο της Κορακάκη, χρυσή ευκαιρία για αυτούς για λίγη προβολή.

Προβολή. Η λέξη που ερμηνεύει περισσότερα από τα μισά ψυχολογικά μας προβλήματα.

Ακούστε, πατσαβουράκια. Το χρυσό μετάλλιο δεν είναι δικό σας. Ούτε καν το χάλκινο. Δεν είναι καν της Ελλάδας. Της Κορακάκη είναι και μόνο δικό της. Απλά δε γινόταν να το πάρει χωρίς το εθνόσημο στο μπλουζάκι. Δεν θα ήταν το εθνόσημο της Ελλάδας, θα ήταν της Ζιμπάμπουε. Το ίδιο κάνει.

Ποτέ καμία χώρα δε διαγωνίστηκε στη σκοποβολή, ούτε έγινε καλύτερη επειδή μια Κορακάκη πήρε μερικά μετάλλια.

Στην αρχαία Ελλάδα οι πόλεις έριχναν τα τείχη για να υποδεχτούν τους ολυμπιονίκες τους. Στη σύγχρονη Ελλάδα το πολύ να ρίξουμε ένα θερμό χειροκρότημα τώρα και ένα ακόμα πιο θερμό γαμωσταυρίδι αν στην επόμενη Ολυμπιάδα η Κορακάκη κάνει το λάθος να μην πάρει ούτε τσίγκινο μετάλλιο.

Θα την καταναλώσουμε για μερικές μέρες ακόμα κι αυτό ήταν όλο.

Διαβάζω όλες αυτές τις μαλακίες και πραγματικά απορώ αν με κάποιους ζούμε στην ίδια χώρα.

Σε ποια Κορακάκη να σταθεί δίπλα το ελληνικό κράτος, βρε βόδια; Σε ποια Κορακάκη στάθηκε ποτέ δίπλα για να σταθεί και τώρα; Εδώ δε στέκεται δίπλα σε πρόσφυγες, αστέγους και ανέργους.

Μην κοιτάτε που αυτοί δεν έχουν ολυμπιακά μετάλλια στο στήθος.

Είστε καθόλου με τα καλά σας όταν ζητάτε σκοπευτήρια για να προπονείται η Κορακάκη;

Έχετε δει ποτέ σε τι κατάσταση βρίσκονται οι ολυμπιακές εγκασταστάσεις της Ελλάδας;

Ή τα γράφετε έτσι για να τα γράφετε;

Εδώ στη Δράμα έτρεξαν να γκρεμίσουν τη χωματερή που έκανε προπόνηση η Κορακάκη για να μη σκάσουν οι κάμερες και γίνουν διεθνώς ρεζίλι.

Αυτοί είμαστε. Σκατόβλαχοι για πάντα.

Και να σας πω κάτι; Ζμπούτσαμ να έχει σκοπευτήριο η Κορακάκη.

Συγγνώμη κιόλας αλλά δεν το λες και προτεραιότητα για μια χώρα που βυθίζεται στα σκατά.

Εξάλλου, στην Ελλάδα δεν είναι τίποτα προτεραιότητα, εκτός από τις καρέκλες των πολιτικών και τα συμφέροντα των ολιγαρχών.

Κι αυτό η Κορακάκη το ξέρει. Και δε νομίζω να περιμένει τίποτα από κανέναν.

Να είσαι καλά κοπέλα μου και πάντα επιτυχίες.

Λέτε να το διαβάσει;

(Ανήθικο δίδαγμα: Ο τίτλος «Εθνική καύλα» σε συνδυασμό με τη φωτό είναι το λεγόμενο click bait. Σεξιστικό, ρατσιστικό, φασιστικό, δεν έχει καμία σημασία. Είναι ο σίγουρος τρόπος να πάρεις κλικ και προβολές. Αυτό δηλαδή που κάνουν καθημερινά όλα ανεξαιρέτως τα μεγάλα σάιτ για να δικαιολογούν τα λεφτά που παίρνουν από τις διαφημίσεις ενώ τα περισσότερα έχουν απλήρωτο το προσωπικό τους.
Κι εμείς βγάζουμε λεφτά. Όχι από το μπλογκ όμως, από τη σελίδα. Από το μπλογκ – τα Google Ads δηλαδή – έχουμε βγάλει 170 ευρώ σε 3 χρόνια. 4,70 ευρώ το μήνα. Ευτυχώς, δεν έχουμε προσωπικό.
Γενικά οι Έλληνες θέλουν να διαβάζουν αυτά που γράφεις, να γουστάρουν ή να βρίζουν με τις αναρτήσεις σου αλλά σε κάθε περίπτωση να το κάνεις τζάμπα. Πράγματα που, στην Αμερική ας πούμε, είναι αυτονόητα. Το να στηρίζεις δηλαδή το μπλογκ που σου αρέσει ώστε να συνεχίσει να υπάρχει.
Προφανώς, αν δεν ήταν δικό μας το μπλογκ και γράφαμε σε κάποιο μέσο όλοι αυτοί θα ζητούσαν να το κάνουμε κι εκεί τζάμπα. Απλήρωτοι κι εμείς. Στη χώρα του τζάμπα δεν πρέπει να πληρώνεται κανείς.
Εμείς βέβαια, είχαμε ζητήσει κάποτε από τους αναγνώστες μας να πατάνε κλικ στις διαφημίσεις του μπλογκ για να βγαίνει κανά ψιλό – ψίχουλα είναι κυριολεκτικά – αλλά, αν και κάθε κείμενό μας κάνει δεκάδες χιλιάδες προβολές, μας έγραψαν όλοι στα αρχίδια τους. Θα μπορούσαμε να βάλουμε κουμπί donation αλλά αφενός δε μας αρέσει καθόλου σαν σκέψη, αφετέρου έχουμε την υποψία ότι θα μας έγραφαν και πάλι στα αρχίδια τους.
Οπότε, μετά από 3,5 χρόνια, δεχτήκαμε να βάλουμε διαφήμιση στη σελίδα μας.
Όποιος έχει πρόβλημα με αυτό, μπορεί να αποχωρήσει. Το μόνο που έχει να κάνει είναι να πατήσει ένα κουμπάκι. Ένα κλικ. Αυτό που δεν έκανε για να στηρίξει όταν το ζητήσαμε.)

Πηγή