Αυτόν τον ένα ολόκληρο χρόνο. Φοβάμαι. Δε θέλω να ξανά ονειρευτώ. Ούτε τα άσχημα μα προπαντός ούτε τα καλά. Αυτά μαζί σου. Γιατί άλλωστε;

Τραγούδια έχασαν το νόημά τους, και στιγμές επίσης το δικό τους. Οι αναμνήσεις κάηκαν στην επέτειο, μια επέτειο θλίψης. Θα ήταν χαράς αλλά επιλέξαμε να την μαυρίσουμε. Εκείνη τη μια μέρα μετά, που γιόρτασα την ημέρα των γενεθλίων μου, εκείνη τη μια μέρα που πήρα το πρώτο αεροπλάνο. Και μετά αλλά 5 μέχρι σήμερα. Για μένα και για σένα. Όλα στον βρόντο. Όλα χάθηκαν.
Και σαν σήμερα νόμιζα πως ξαναγεννήθηκα. Σαν σήμερα πίστεψα στην αγάπη. Σαν σήμερα αγαπήθηκα όσο ποτέ άλλοτε. Σαν σήμερα σε αγάπησα όσο κανέναν άλλον.

Και μας πετάξαμε στις φλόγες, μαζί με όλα τα άλλα τα κακά, σαν να είναι κάτι που ήθελες να ξεφύγεις. Τι κι αν φοβάσαι την αγάπη; Τι κι αν φοβάσαι να δεθείς; Εγώ τα ξεπέρασα για σένα. Εγώ σου φέρθηκα σωστά. Αυτή είναι η διαφορά μας.

Μα εγώ ακόμα περιμένω… Ξέρεις κάποια στιγμή η μοίρα θα επιστρέψει στον καθένα μας αυτό που του αξίζει.

Γι’ αυτό το “σαν σήμερα” το δικό μας, που θα κρατήσω για πάντα κλειστό μες στην καρδιά μου, σου εύχομαι να βρεις αυτό που ψάχνεις. Να βρεις την πηγή της αγάπης άνευ όρων μέσα σου που τόσο πολύ προσπαθείς – μου είπες. Να βρεις τον εαυτό σου και να αφεθείς στην αγάπη, γιατί αυτή είναι που αξίζει, μην το ξεχνάς. Μην μετανιώσεις για τίποτε, μόνο για αυτούς που πλήγωσες( αλλά όποιος αγαπάει συγχωρεί.) Σου εύχομαι την ευτυχία που ένιωσα μαζί σου στις στιγμές μας να γεμίσει όλη σου τη ζωή.
Και σου εύχομαι πολλά ακόμα που δεν μου έδωσες την ευκαιρία να σου πω γιατί τη μάχη μας την έχασα.