Ήθελα να καταπιαστώ κάποια στιγμή με το θέμα της μοναξιάς. Να κάνω μια προσπάθεια να αναλύσω την έννοια αυτή από κάθε οπτικό πρίσμα και να αναφερθώ σε κάποιες απόψεις. Να είναι δηλαδή οι σκέψεις μου εφ’ όλης της ύλης, όσων αφορά το νόημα αυτής.

Να παρουσιάσω πρώτα πως ορίζεται η έννοια της μοναξιάς, πρόκειται για μια έμφυτη ανθρώπινη ανάγκη για αλληλεπίδραση και δημιουργία στενών σχέσεων όπως έχει πει εύστοχα και ο R. Weiss. Ο άνθρωπος είναι από τη φύση του κοινωνικό όν, δεν μπορεί να αντέξει τη μοναξιά για πολύ. Και αν την αντέξει, σύμφωνα με τον Αριστοτέλη, ή είναι ένα όν φαύλο, ή πρόκειται για Θεό.

Ο σκοπός του κάθε ανθρώπου, όπως τον ορίζει και η κοινή λογική: έχει έρθει σε αυτόν τον κόσμο για να μάθει να ζει με άλλους ανθρώπους, να αποτελεί κομμάτι της κοινωνίας με ότι αυτό συνεπάγεται, να είναι δηλαδή μέλος αυτής και κατά τη διάρκεια της ζωής του να αποκτά αρκετές ιδιότητες.

Βέβαια η μοναξιά πάντα καραδοκεί στην γωνία με τον ένα ή τον άλλο τρόπο και σου κλείνει επιδέξια το μάτι, είναι κι αυτή μια γνώριμη κατάσταση όπως τόσες και τόσες άλλες.

Υπάρχουν αρκετές μορφές της μοναξιάς. Υπάρχει η μοναξιά του μικρού παιδιού, εκείνη του εφήβου, ενός ερωτευμένου, του ενήλικα και των ηλικιωμένων. Όπως υπάρχουν και αρκετές διακυμάνσεις αυτής. Κάθε περίπτωση είναι δύσκολη, αν και πιστεύω πως η πιο οδυνηρή μάλλον είναι η μοναξιά όπως την βιώνουν οι ηλικιωμένοι. Γιατί εκείνοι είναι η πιο αδύναμοι, με εμφανή τα σημάδια του χρόνου και της ταλαιπωρίας. Το τελευταίο που θα ήθελαν είναι σε αυτές τις στιγμές να βρίσκονται μόνοι τους.

Δεν πρέπει να ξεχνάμε άλλη μια σημαντική διάκριση, είναι άλλο θέμα η μοναξιά και άλλο η μοναχικότητα. Πιστεύω πως η μοναχικότητα είναι καθαρά μια επιλογή του κάθε ανθρώπου, ενώ η μοναξιά έρχεται και χωρίς να την επιλέξουμε, είναι το αίσθημα που δημιουργείται όταν διάφορες καταστάσεις λαμβάνουν χώρα με τον έναν ή τον άλλο τρόπο.

Αχ ρε μοναξιά, πόσα τραγούδια έχουν γραφτεί για σένα.
Πόσους ανθρώπους τυραννάς και πόσοι προσπάθησαν
στο παρελθόν να σε ζωγραφίσουν.
Πόσοι σε μίσησαν και πόσους αρρώστησες.
Πόσους να πήρες μαζί σου φεύγοντας και πόσοι ερωτεύτηκαν με μια σου ψαύση.
Πόσοι έπεσαν στην αγκαλιά σου για να λυτρωθούν.
Πόσοι δάκρυσαν με ένα σου βλέμμα.
Πόσοι κάηκαν στο πέρασμα σου και πόσοι αφανίστηκαν.
Κι εγώ να μη βρίσκω, τελικά τι να γράψω για σένα.
Να μη μπορώ να σε εξηγήσω, να σε αποφύγω, να σε παρακάμψω και να σε ξεχάσω.

Εμπνευσμένο από τα μικρά συμβάντα μιας αναπόφευκτης φθοράς. Κι ο χρόνος λήσταρχος καθώς είναι πάντα θα περνάει με ή χωρίς εσένα για συντροφιά.

°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°
<< ΤΟ ΠΙΤΣΙΡΙΚΙ ΕΙΝΑΙ ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟ ΚΑΙ ΒΑΣΙΖΕΤΑΙ ΜΟΝΟ ΣΤΟΥΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΕΣ ΤΟΥ. ΥΠΟΣΤΗΡΙΞΤΕ ΤΙΣ ΔΙΑΦΗΜΙΣΕΙΣ ΤΗΣ GOOGLE ΠΑΤΩΝΤΑΣ ΠΑΝΩ ΣΤΙΣ ΔΙΑΦΗΜΙΣΤΙΚΕΣ ΕΙΚΟΝΕΣ. ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ >>
°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°

Πηγή