Πέρασε η ώρα. «Σβήσε τα φώτα να πέσουμε για ύπνο», μου λες. Με φιλάς απαλά στα χείλη. «Καληνύχτα! Όνειρα γλυκά». Κι όμως, απόψε δε θα κλείσω μάτι.
Δεν είναι άλλη μία από τις αϋπνίες μου. Είναι ένα από τα βράδια που ο εγκέφαλος ρολάρει τρελά κι εγώ στριφογυρίζω στο κρεβάτι σαν την άδικη κατάρα και σκέφτομαι. Σκέφτομαι και, είτε με πιάνουν τα κλάματα, είτε χαμογελάω.

Απόψε χαμογελάω. Γιατί είμαι μαζί σου. Ακουμπάς στο μαξιλάρι, τυλίγεις το χέρι σου γύρω από τη μέση μου και βυθίζεσαι στον ύπνο. Πού να ξερες!

Δε φαντάζεσαι πόσα κρύα χέρια μ’ έχουν αγκαλιάσει. Δεν ήταν πολλά. Καθένα όμως απ’ αυτά όπως με πήρε αγκαλιά, έτσι και μ’ έδιωξε απ” αυτήν. Ένα ακόμη σπρώξιμο προς εσένα.

Δε θα σε αποκαλέσω «έρωτα της ζωής μου». Άραγε υπάρχει τέτοιος; Είμαστε μαζί πολύ λίγο καιρό για να σου δώσω αυτόν τον τίτλο. Αυτό που ξέρω είναι πως η καρδιά μου είναι δική μου και είναι επιλογή μου σε ποιον θα τη δώσω. Επέλεξα εσένα. Για όσο αντέξουμε, και το λέω επειδή τίποτα δεν είναι δεδομένο.

Κάπου μέσα σ’ αυτές τις σκέψεις ακούω την ανάσα και το ελαφρύ ροχαλητό σου. Σπάνε τη σιωπή μέσα στο κρύο δωμάτιο. Τόσο κρύο, που με τραβάς λίγο πιο κοντά σου για να ζεσταθούμε. Βολεύομαι λοιπόν κι εγώ λίγο καλύτερα. Αλλάζω πλευρό, ακουμπάω το κεφάλι μου στο στήθος σου και νιώθω το ρίγος που σε διαπερνάει όταν η ανάσα μου αγγίζει το λαιμό σου.

Απόψε η ύπαρξη σου γύρω μου είναι ζωντανή. Αύριο μπορεί να έχει πεθάνει. Να γίνεις άλλη μία αγκαλιά που θα με διώξει και θα με στείλει σε κάποιον άλλον.

Επιστρέφω στις σκέψεις μου. Φαντάζομαι εσένα κι εμένα. Περνούν οι μήνες και η φλόγα μας εκεί, ακάθεκτη να καίει ό,τι παγωμένο υπήρξε στο παρελθόν. Νυχτώνει και ξαπλώνουμε. Μιλάμε, κάνουμε έρωτα ή με παίρνεις αγκαλιά και βυθιζόμαστε στα όνειρά μας. Χωρίς να ξέρουμε αν το αύριο θα είναι ίδιο με το σήμερα ή διαφορετικό από το χθες.

Απλά ζούμε την κάθε στιγμή κι όσο αυτή διαρκέσει. Πίστεψε με, στην ηλικία που είμαστε και οι δύο, αυτό μου είναι αρκετό. Να το ζήσω. Να σε ζήσω κι ας μην είσαι για πάντα. Να δίνεις τόπο στην οργή και ό,τι χαλάει να το φτιάχνουμε μαζί.

Δε θέλω να εξαφανιστείς χωρίς να δώσεις εξηγήσεις. Χωρίς να το παλέψουμε. Κι εάν, εν τέλει, έρθουν έτσι τα πράγματα, που δε θ’ αντέχουμε ο ένας τον άλλον, να με πάρεις μία τελευταία αγκαλιά πριν φύγεις. Δε θέλω να έχω καμία πικρή ανάμνηση να αμαυρώνει εσένα και τις όμορφες στιγμές που πέρασα μαζί σου.

Κάνω στροφή στο «Τώρα». Σ’ σένα που κοιμάσαι τόσο ήρεμα δίπλα μου και στο σκοτεινό δωμάτιο γύρω μας. Πιάνω το χέρι που έχεις τυλίξει γύρω απ’ τη μέση μου και πλέκω τα δάχτυλα μου με τα δικά σου. Βυθίζομαι στη ζεστή σου αγκαλιά και την αφήνω να με νανουρίσει. Σαν το μωρό που έχει ανάγκη την παρουσία του γονιού του για να μπορέσει να κοιμηθεί.

Χαμογελάω. Σου ψιθυρίζω μια καληνύχτα και κλείνω τα μάτια.

Περιμένω πώς και πώς να ζήσουμε μαζί το αύριο.

°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°
<< ΤΟ ΠΙΤΣΙΡΙΚΙ ΕΙΝΑΙ ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟ ΚΑΙ ΒΑΣΙΖΕΤΑΙ ΜΟΝΟ ΣΤΟΥΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΕΣ ΤΟΥ. ΥΠΟΣΤΗΡΙΞΤΕ ΤΙΣ ΔΙΑΦΗΜΙΣΕΙΣ ΤΗΣ GOOGLE ΠΑΤΩΝΤΑΣ ΠΑΝΩ ΣΤΙΣ ΔΙΑΦΗΜΙΣΤΙΚΕΣ ΕΙΚΟΝΕΣ. ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ >>
°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°