Κάποτε, αγαπημένε μου, μπορεί να με θεωρήσεις δειλή ή κι ανώριμη γι” αυτό που κάνω.Για να είμαι ειλικρινής, δε μ” ενδιαφέρει ιδιαίτερα. Έτσι κι αλλιώς, ποτέ σου δε με κατάλαβες. Δεν ξέρω καν αν προσπάθησες. Αυτό που ξέρω, είναι πως γνωρίζεις καλά πως με ενοχλεί η ανία. Κι εμείς, το κουράσαμε πολύ, καλέ μου. Ξεκινούσαμε, σταματούσαμε. Πάλι αρχή, πάλι τέλος. Σαν φανάρι πάνω στην εθνική οδό. Στην τελευταία, όπως αποδείχθηκε, διαδρομή μας, εγώ άρχισα να επιβραδύνω, αφού έβλεπα την πορτοκαλί διαρκή ένδειξη του σηματοδότη. Εσύ, όμως, μου φώναξες «πράσινο» κι είχε κάτι επιτακτικό η φωνή σου. Πίστεψα σ’ αυτό που είπες κι ας ήξερα ότι παρέβλεψα αυτό που είδα. Το πορτοκαλί, όμως, έγινε κόκκινο, μάτια μου και συνέβη το μοιραίο. Ήταν η πρώτη φορά που δε θα έβαζα εσένα πάνω από μένα. Δε θα χαράμιζα κι άλλη ζωή, για να κάνεις εσύ τα καπρίτσια σου. Καιρό τώρα, μ’ έχεις σε δεύτερη και τρίτη μοίρα. Νομίζεις πως δεν καταλαβαίνω πού τριγυρίζεις και τι κάνεις. Θαρρείς και το σώμα σου δεν προδίδει πως λερώνεται από πολλά και ξένα χέρια. Πώς μετά να κουμπώσει στο δικό μου!Η μυρωδιά του λαιμού σου μπερδεύεται με τη σαπίλα της ζωής σου και δε μου αρέσει πια. Αν νομίζεις πως δεν ξέρω, επειδή ακόμη σηκώνω το τηλέφωνο ή επειδή ακόμη, μετά από απαράδεκτες συμπεριφορές, σου χαμογελάω και σε παίρνω αγκαλιά, είσαι βαθιά νυχτωμένος, αγόρι μου. Επιτηδευμένα σ’ αφήνω να πιστεύεις πως είσαι ο ένας. Πως θα σε περιμένω. Μα το τί πιστεύεις με το τί ισχύει, ένα ψέμα δρόμος. Συγγνώμη για τη φορά που βγήκαμε μαζί στο κλαμπ που πηγαίναμε και ο τυπάς, που ήμουν μαζί του το προηγούμενο βράδυ, σε κοιτούσε και γελούσε, εν αγνοία σου, εις βάρος σου. Συγγνώμη για τον, τυχόν, ψυχολογικό πόλεμο που προκάλεσα για το ποια θα υπερτερήσει, ενώ ουσιαστικά δεν ήθελα να επιλέξεις εμένα. Εγώ είχα ήδη αποφασίσει. Δε θα συνέχιζα μαζί σου. Μία συγγνώμη και για τις φορές που χρησιμοποίησα την ύπαρξη σου ως αποκούμπι για να λύσω δικά μου μπερδέματα, με τα οποία ουδεμία σχέση είχες. Ήταν οι περισσότερες.Ένα ευχαριστώ που μου έμαθες πως υπάρχει πολλή συναισθηματική σκατίλα εκεί έξω και μια ευχή. Όταν σε ρωτήσουν τι έχεις σκοπό να κάνεις με τη ζωή σου, να μην ανασηκώσεις τους ώμους, αλλά να έχεις μία απάντηση, έστω και φτηνή. Υπάρχει περίπτωση να μην καταλάβεις, δίχως μετάφραση, όσα αποτυπώθηκαν ή να μην αναζητήσεις καν το νόημα και τη βαρύτητα κάθε λέξης που χρησιμοποίησα. Αυτή την επιλογή την αφήνω σε σένα. Όσον αφορά εκείνη, την άλλη, θ’ αφήσω να ενώσει τα κομμάτια σου, χαριστικά. Είναι ο μόνος τρόπος να ωριμάσει ο πόνος που θα της προκαλέσεις. Δεν είμαι τόσο μεγαλόψυχη, απλά φθάρθηκε τόσο πολύ η εικόνα σου σε μένα και δεν ήμουν ποτέ ιδιαίτερα φαν των ανούσιων διαλόγων και καταστάσεων. Δεν αρκούμαι σε ρηχές καθημερινότητες και σε μη ρεαλιστικές σχέσεις. Κράτα, επίσης, ότι οι ελπίδες σου δεν πρόλαβαν ν’ αποδειχθούν φρούδες. Σαν επίλογο, το δικό μου γράμμα μπορεί να μην είναι βουτηγμένο στο κλάμα, σαν του Πλούταρχου, αλλά εμπεριέχει αλήθεια. Μια αλήθεια εύθραυστη σαν κρύσταλλο. Μήτε το φύλαγα να στο δώσω. Παραλήπτης δίχως διεύθυνση, όπου φυσάει ο άνεμος. Καλή χρονιά με την συνοδεία του χάρτινου φιλιού!Το δικό μου αντίο.

°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°
<< ΤΟ ΠΙΤΣΙΡΙΚΙ ΕΙΝΑΙ ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟ ΚΑΙ ΒΑΣΙΖΕΤΑΙ ΜΟΝΟ ΣΤΟΥΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΕΣ ΤΟΥ. ΥΠΟΣΤΗΡΙΞΤΕ ΤΙΣ ΔΙΑΦΗΜΙΣΕΙΣ ΤΗΣ GOOGLE ΠΑΤΩΝΤΑΣ ΠΑΝΩ ΣΤΙΣ ΔΙΑΦΗΜΙΣΤΙΚΕΣ ΕΙΚΟΝΕΣ. ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ >>
°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°