Απόψε δεν έγραψα. Την έκσταση της στιγμής που γίνονται όλα ένα δεν μπόρεσα να αγγίξω, να αποτυπώσω. Δώσε της χώρο κι ανάσα. Τα λόγια έμειναν φτωχά απέναντι στο μεγαλείο του έρωτα και του θανάτου. Στάθηκαν σε δυο κορυφές αντικρυστές, ο έρωτας κι ο θάνατος κι έπαιξαν στα ζάρια το μεγαλείο του βασανισμένου ανθρωπάκου. Εκεί στα ζάρια παίχτηκε μικρό μου η ζωή μας. Γιατί δεν υπάρχει πιο μεγαλειώδες πράγμα από εκείνο που δεν ειπώθηκε ποτέ με λόγια. Από εκείνο που γεννήθηκε με το σπέρμα του θανάτου στη μήτρα της ζωής.

Δειλιάζουν οι σκέψεις και σφίγγονται τα δάκτυλα μικρό μου, σαν προσπαθώ να γράψω για το σύμπαν το άπειρο. Της βελόνας την ακμή και των ματιών μας το αδιόρατο σμίξιμο. Σφίχτηκε η καρδιά μου να θωρώ τους φόβους ανίσχυρους μπροστά στον θάνατο και τη ζωή. Τούτα τα δυο – βλέπεις μικρό μου – δεν πάνε μόνο χέρι χέρι, είναι το ίδιο σου το χέρι. Ένα κι αδιαίρετο αυτό το απροσδιόριστο κάτι. Το παν και το τίποτα. Άχρονη κι «αδιάστατη» στέκει η αλήθεια. Εκείνη που ξευτέλισε τις λέξεις και τις κοινωνίες μας. Εκείνη που αποδόμησε τον χρόνο και τους μήνες μας. Εκείνη που γελοιοποίησε όσα δεν ζήσαμε γιατί τρομάξαμε. Άχωρη, τρομακτική και αζύγιαστη, σαν πεταλούδα που σε άγγιξε για μια στιγμή κάτω απ’ το στήθος σου, στέκει μικρό μου η αλήθεια. Η αλήθεια που δεν μπόρεσα ποτέ, και ποτέ δεν θα μπορέσω να σου πω.

Απόψε δεν έγραψα μικρό μου. Έμεινα παγωμένος να θαυμάζω το άγραφο, το άλαλο και το βουβό που μας έσπειρε και μας έθρεψε. Μια ροή συνεχής, άπειροι στροβιλισμοί στον ίδιο άξονα. Πιάσαμε ο καθείς το αλογάκι του στο ίδιο καρουζέλ, στροβιλιστήκαμε στη μουσική του κόσμου και στον καλπασμό του, στον ίδιο ρυθμό και άξονα. Κι όμως οι ανόητοι μικρό μου, φτιάξαμε αποστάσεις, ρόλους και ρυθμούς ανθρώπινους. Είμαστε ανόητοι μικρό μου, μα σ’ αγαπώ. Με έναν τρόπο που δεν θα στον πω ποτέ. Τα μάτια του σκυλιού τον ξέρουν μα οι λέξεις μου μένουν άγραφες. Μια γάτα κουτσή θα στο ψιθυρίσει, ένα παιδί θα στο ζωγραφίσει στον τοίχο. Είσαι και είμαι μικρό μου το σκυλί, η γάτα, το παιδί, ο θάνατος και η ζωή. Δεν μας οικτίρω που δεν βρήκαμε τις λέξεις. Μη μου φοβάσαι. Είναι που απλά δεν υπάρχουν.

Να αγαλλιάζεις μικρό μου με τις άγραφες λέξεις και τ’ ανείπωτα. Είναι όσα μας διαχωρίζουν – έστω για τούτη την περασιά μας – από το χώμα.

°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°
ΤΟ ΠΙΤΣΙΡΙΚΙ ΕΙΝΑΙ ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟ ΚΑΙ ΒΑΣΙΖΕΤΑΙ ΜΟΝΟ ΣΤΟΥΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΕΣ ΤΟΥ. ΥΠΟΣΤΗΡΙΞΤΕ ΤΙΣ ΔΙΑΦΗΜΙΣΕΙΣ ΤΗΣ GOOGLE ΠΑΤΩΝΤΑΣ ΠΑΝΩ ΣΤΙΣ ΔΙΑΦΗΜΙΣΤΙΚΕΣ ΕΙΚΟΝΕΣ. ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ
°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°