«Συγγνώμη». Έτσι θα ξεκινήσω αυτό το γράμμα. Τώρα που το διαβάζεις δεν είμαι δίπλα σου. Δεν είμαι ζωντανή.

Ποιος ξέρει άραγε πώς θα είναι το μετά; Δεν φοβάμαι. Κουράστηκα πια να ζω έτσι. Ταλαιπωρούμαι καιρό και ταλαιπωρώ κι εσένα μαζί. Κι εσύ δεν έφταιξες σε τίποτα.

Συγγνώμη που ήμουν εγώ η επιλαχούσα απ” την παλιο-αρρώστια.
Συγγνώμη που τα τελευταία δύο χρόνια μπαινο-βγαίναμε στα νοσοκομεία.
Συγγνώμη για το άγχος που περνούσες κάθε φορά που περιμέναμε τα αποτελέσματα των εξετάσεων.
Συγγνώμη για τις ατελείωτες ώρες αναμονής έξω από κάθε χειρουργείο.

Συγγνώμη για τα μελανά σημάδια στο κορμί μου.
Συγγνώμη που έπεσαν τα μαλλιά μου, που χλόμιασα, που γέρασα, που κουράστηκα, που ασχήμυνα.

Συγγνώμη που αρρώστησα.

Συγγνώμη που στην αρχή φοβήθηκα τόσο και παραιτήθηκα. Να ξέρεις ότι εσύ μου έδωσες δύναμη να συνεχίσω, να προσπαθήσω.

Και να, που πέρασε ο καιρός και φάνηκε πόσο αδύναμη ήμουν. Με νίκησε τελικά.

Και ξέρεις; έχω θυμό. Μεγάλο θυμό. Γιατί δεν χόρτασα τα μάτια σου, την αγκαλιά σου, τα χέρια σου επάνω στο κορμί μου. Γιατί δεν με πήρες να φύγουμε από όλη αυτή την τρέλα. Γιατί παρακάτσαμε.

Γιατί δεν γέννησα τα παιδιά σου. Γιατί εκείνο το σπίτι στη θάλασσα έμεινε όνειρο τελικά. Γιατί δεν πρόλαβα να σου φτιάξω όλα αυτά τα φαγητά που σου είχα υποσχεθεί. Γιατί δεν προλάβαμε να γυρίσουμε τον κόσμο. Γιατί κάποιες φορές σε στεναχώρησα.

Γιατί ενώ ξέρω ότι πρέπει, δεν θέλω να σου πω να ξαναφτιάξεις τη ζωή σου, να ξανα-ερωτευτείς, να ξανα-παντρευτείς. Γιατί δεν ξέρω αν βρήκα τις σωστές λέξεις, τους σωστούς τρόπους να σου πω ότι εσύ, εσύ ήσουν ο μοναδικός λόγος. Για όλα.

Γιατί μόνο μαζί σου είχε νόημα.

Δεν ξέρω τι έχει για εμένα μετά.

Να μην στεναχωριέσαι, να είσαι δυνατός.
Να σε προσέχεις, θα σε προσέχω…

°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°
ΤΟ ΠΙΤΣΙΡΙΚΙ ΕΙΝΑΙ ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟ ΚΑΙ ΒΑΣΙΖΕΤΑΙ ΜΟΝΟ ΣΤΟΥΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΕΣ ΤΟΥ. ΥΠΟΣΤΗΡΙΞΤΕ ΤΙΣ ΔΙΑΦΗΜΙΣΕΙΣ ΤΗΣ GOOGLE ΠΑΤΩΝΤΑΣ ΠΑΝΩ ΣΤΙΣ ΔΙΑΦΗΜΙΣΤΙΚΕΣ ΕΙΚΟΝΕΣ. ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ
°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°