Έφτασε αυτή η εποχή που τόσο περιμέναμε… Τα παιδιά μας έχουν πάρει τον δρόμο τους και δεν μας χρειάζονται πια, αρκεί να καθόμαστε από κάποια μεριά να τα καμαρώνουμε! Στην ευτυχία μας ήρθαν να προστεθούν και εγγόνια. Είμαστε δυο μας τώρα! Όπως τότε στην αρχή, θυμάσαι;
Δεν θυμάσαι…

Όλο μου κάνεις πλάκα τον τελευταίο καιρό! Όλο κάνεις πως δεν θυμάσαι! Συνέχεια μου ζητάς να σου θυμίσω γεγονότα απ’ τη ζωή μας! Καλά εντάξει, την επέτειο μας πάντα την μπέρδευες, αλλά την γέννηση του μεγάλου μας γιου; Πως γίνεται;
Σταμάτα να φωνάζεις! Τον τελευταίο καιρό όλο φωνάζεις… Δεν τολμώ να σου πω κάτι και εκνευρίζεσαι! Και καλά εμένα, αλλά μαλώνεις συνέχεια και τα εγγόνια μας! Να σήμερα δεν ήθελαν να έρθουν να μας δουν. Τι έχεις πάθει; Αρχίζω και ανησυχώ! Δεν είσαι εσύ…
Γιατί δε μου μιλάς; Γιατί κλείνεσαι στον εαυτό σου; Γιατί κοιμάσαι συνέχεια; Τόσα γιατί και ποιος θα μου δώσει απαντήσεις; Πια δεν μου γελάς! Μόνο ρωτάς, κι αν δε ρωτάς φωνάζεις, κι αν δε φωνάζεις, μένεις βουβός για ώρες. Σε βλέπω σκέφτεσαι… Σκέφτεσαι κι αναστενάζεις!
Τι σκέφτεσαι;

Χτες το βράδυ πάλι δεν κοιμηθήκαμε… Νιώθω τόσο κουρασμένη… Άκουγα που πηγαινοερχόσουν όλο το βραδύ μέσα στο σπίτι και κάθε φορά που σε ρωτούσα αν χρειάζεσαι κάτι νευρίαζες… Κατά τις τέσσερις το πρωί σε βρήκα να κοιμάσαι στο μπάνιο… Μου είπες πως έψαχνες την κουζίνα και δεν την έβρισκες! Τι έχεις πάθει; Σαράντα χρόνια στο ίδιο μέρος είναι… Εσύ το έχτισες το σπίτι μας, θυμάσαι;
Δεν θυμάσαι…

Στα παιδιά δεν λέω τίποτα μην στεναχωρηθούν… Αρκετές σκοτούρες έχουν στο κεφάλι τους… Οι δυο μας θα το περάσουμε κι αυτό!
Πήγαμε στο γιατρό… Σα βόμβα έσκασαν τα λόγια του μέσα στο κεφάλι μου…
-Ο σύζυγος σας έχει Alzheimer, είπε. Κάθε 68 δευτερόλεπτα διαγιγνώσκεται και μια νέα περίπτωση νόσου Alzheimer παγκοσμίως. Στην Ελλάδα ζουν 200.000 άτομα, συμπλήρωσε. Μα δεν τον άκουγα… Μετά από την λέξη «Alzheimer» κάπου χάθηκα μέσα στις σκέψεις μου… Ξύπνησα ξανά μόνο στη λέξη «φροντιστής».
Ο όρος δεν μου έκανε εντύπωση! Πάντα ήμουν αυτή που σε φρόντιζα γιατί σ’ αγαπούσα και σ’ αγαπώ!
Να το θυμάσαι…

Μα τι λέω; Το νιώθεις και το νιώθω κάθε φορά που με κοιτάς με αυτό το βλέμμα! Είσαι ο άνθρωπος μου και θα θυμάμαι και για τους δυο!
Φοβάμαι…

Σίγουρα φοβάμαι τις δυσκολίες… Αλλά κοντά σου έμαθα να παλεύω! Το φορτίο μου είναι μεγάλο αλλά θα παλέψω και για τους δυο μας! Μου έμαθες το μαύρο να το βλέπω γκρι και να προσπαθώ για το άσπρο! Όταν γυρίσαμε σπίτι μου έδωσες το μεγαλύτερο χαμόγελο που μου έχεις δώσει ποτέ… Σα να άκουγες τις σκέψεις μου!
Θα το θυμάμαι…

°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°
ΤΟ ΠΙΤΣΙΡΙΚΙ ΕΙΝΑΙ ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟ ΚΑΙ ΒΑΣΙΖΕΤΑΙ ΜΟΝΟ ΣΤΟΥΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΕΣ ΤΟΥ. ΥΠΟΣΤΗΡΙΞΤΕ ΤΙΣ ΔΙΑΦΗΜΙΣΕΙΣ ΤΗΣ GOOGLE ΠΑΤΩΝΤΑΣ ΠΑΝΩ ΣΤΙΣ ΔΙΑΦΗΜΙΣΤΙΚΕΣ ΕΙΚΟΝΕΣ. ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ
°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°

Follow @https://twitter.com/pitsiriki1