Τα χρόνια περνάνε και φεύγουν κι εμείς δε το καταλαβαίνουμε παρά μονάχα όταν τα προσπερνάμε… Όταν βλέπουμε τα άσχημα, όταν βιώνουμε την θλίψη των στιγμών και των κρυφών στεναγμών… Τότε καταλαβαίνουμε πόσο λάθος κάνουμε!

Πόσο λάθος είναι να προσπερνάμε τις στιγμές… Αυτές τις απλές έστω, όπου μέσα κι από την πιο απλή στιγμή νιώθουμε ευτυχισμένοι… Ο κόσμος μας έχει γεμίσει κακία και κτητικότητα του »εγώ» μας, χωρίς να αντιλαμβανόμαστε πραγματικά πως πέρα από όλο αυτό υπάρχει και η μοναδικότητα των στιγμών που τις αφήνουμε να χάνονται μέσα σε ένα κόσμο γεμάτο από βλέμματα θολά. Γεμίσαμε λόγια ανείπωτα, πήξαμε από »καλούς» ανθρώπους που έχουν σαν επίκεντρο μονάχα το φαίνεσθαι τους κι όχι τα ουσιώδες της ζωής. Κι αναρωτιέμαι: Για πόσο ακόμη θα αφήνουμε την ζωή μας να μας προσπερνάει;




Βλέπω κόσμο γεμάτο ασθένειες, βλέπω παιδιά να παλεύουν να κρατηθούν στη ζωή για ένα καλύτερο μέλλον, αυτό το μέλλον που το μόνο που ζητούν να έχουν είναι απλά: ΥΓΕΙΑ.
»Να “χουμε την υγεία μας» ακούς από παντού, μα ποιος φροντίζει πραγματικά την υγεία του; Χανόμαστε εμείς οι άνθρωποι. Χανόμαστε στα βάθυ της πλημμύρας από μια θύελλα βροχής που την αποκαλούμε καθημερινότητα. Την αφήνουμε να μας πνίξει μέσα στα άγχη της, μέσα στην ρουτίνα του να τρέχουμε να φτάσουμε, και τρέχουμε και τρέχουμε για να προλάβουμε, για να τα κάνουμε όλα. Για να πετύχουμε σε όλα. Και ενώ εμείς τρέχουμε, η ζωή τρέχει κι αυτή μαζί μας κι έτσι δεν καταλαβαίνουμε πως η υγεία μας χάνεται μέσα σ” αυτό το βούρκο.

Σβήνει η ζωή σαν φλόγα από κερί μα εμείς οι άνθρωποι το ξεχνάμε. Το προσπερνάμε. Δεν ζούμε τις στιγμές με το παραπάνω. Κάτι σα να τις κρατήσουμε στα χέρια μας και να τις χαρούμε με όλο μας το είναι. Γιατί; Γιατί ξεχνάμε και παραφερόμαστε στην τρέλα του αύριο και όχι προπαντός του τώρα; Αύριο θέλω να είμαι καλύτερος. Αύριο θέλω να φτάσω εκεί. Αύριο θέλω να τελειώσω με ότι με απασχολεί, αύριο αύριο αύριο…
Το τώρα;

Ας ξυπνήσουμε επιτέλους από την άνοια των στιγμών. Ας αρχίσουμε να κάνουμε πράξη όσα θέλουμε- όσα επιθυμούμε από το σήμερα, από το τώρα που ζούμε, που αναπνέουμε στιγμές χαράς με τους αγαπημένους μας. Εκεί που είμαστε καλά ας κλείσουμε τα μάτια για μια στιγμή, για μια τοσοδούλα στιγμή κι ας πούμε ναι…
Ευχαριστώ που το ζω αυτό τώρα!
Τώρα!
Είναι άνθρωποι που παλεύουν με την ώρα της στιγμής για να έχουν αυτό το τώρα…
Είναι παιδιά που παρακαλάνε για να έχουν αυτό το τώρα που εμείς το προσπερνάμε…
Σε ένα κόσμο γεμάτο τρέξιμο και βιασύνη, ας μάθουμε επιτέλους να απολαμβάνουμε το τώρα κι ας αφήσουμε το αύριο για την επόμενη ημέρα, για το επόμενο »τώρα» μας!

Ερχόμαστε σε αυτή τη ζωή για να μάθουμε από το σήμερα για το αύριο, και όχι από το αύριο για το σήμερα!

Υ.Ρ. Στα παιδιά που δεν πρόλαβαν να ζήσουν το σήμερα κάνοντας πράξη το αύριο.

°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°
ΤΟ ΠΙΤΣΙΡΙΚΙ ΕΙΝΑΙ ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟ ΚΑΙ ΒΑΣΙΖΕΤΑΙ ΜΟΝΟ ΣΤΟΥΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΕΣ ΤΟΥ. ΥΠΟΣΤΗΡΙΞΤΕ ΤΙΣ ΔΙΑΦΗΜΙΣΕΙΣ ΤΗΣ GOOGLE ΠΑΤΩΝΤΑΣ ΠΑΝΩ ΣΤΙΣ ΔΙΑΦΗΜΙΣΤΙΚΕΣ ΕΙΚΟΝΕΣ. ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ
°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°