Σαν σήμερα δύο χρόνια πριν…
Έτυχε(;) να είναι Σάββατο του Λαζάρου το τέλος μιας δύσκολης, πολύχρονης, ανηφορικής πορείας με σπάνιες ευτυχισμένες στιγμές – οάσεις στην έρημο της απελπισίας σου. Ένα τέλος που έσταξε βάλσαμο στην ψυχή σου.
Επέλεξες να είναι το τέλος. Ήρθε και καρφιτσώθηκε η ιδέα του στο είναι σου όπως το αγκίστρι στο στόμα του ψαριού. Και εσύ δεν ήθελες να το αφήσεις. Καμία προσπάθεια να απαγκιστρωθείς. Κανείς και τίποτα δεν ήταν αρκετά ικανό να σε κρατήσει άλλο. Αντιθέτως, πάλεψες να παραμείνεις αγκιστρωμένος σε αυτό το τέλος, πάλεψες με τις χιλιοχαρακωμένες γροθιές σου να μη σε αποσπάσει κανείς απο την τελική ευθεία. Όπως σε όλα σου, επαναστάτης και στην τελευταία αυτή μάχη με τη ζωή.

Πολλά μπορώ να γράψω με αφορμή την απώλεια σου, πολυαγαπημένε μου.
Αρκούν όμως τα λίγα.
Λίγα λόγια λοιπόν από συναισθήματα, εικόνες και μυρωδιές, γεμάτα αναμνήσεις.

Ένα καναρίνι στο κλουβί.
Το σπασμένο κασετάκι. Μια νότα μπουζουκιού.
Η κοντόκανη καραμπίνα.
Ένα τρύπιο κοχύλι. Το κύμα στο ακρογυάλι. Το άρωμα της θάλασσας.
Όλα όσα μου έμαθες, όσα μου χάρισες, όσα μοιραστήκαμε σε αυτή τη ζωή,
αυτά που μου θυμίζουν εσένα, αυτά που άφησες πίσω, αυτά που αγάπησες
προσπαθώ να τα χωρέσω στο γέρικο σκαρί της «Γοργόνας» και να τη ρίξω στο νερό.
Σαν το γέρικο μα έμπειρο κυνηγόσκυλο θα βρει τα ίχνη σου,
θα πλεύσει τη στερνή ρότα της μέχρι να σε βρει,
και θα σου δώσει την παραγγελιά μου.
Δεν είναι μεγάλη. Όχι, δε θα σε κουράσει.
Εξάλλου δε μένουν πολλά να πω, να σου πω…

Πάντα σε θυμάμαι και σ” αγαπώ.

ΠΗΓΗ

°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°
ΤΟ ΠΙΤΣΙΡΙΚΙ ΕΙΝΑΙ ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟ ΚΑΙ ΒΑΣΙΖΕΤΑΙ ΜΟΝΟ ΣΤΟΥΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΕΣ ΤΟΥ. ΥΠΟΣΤΗΡΙΞΤΕ ΤΙΣ ΔΙΑΦΗΜΙΣΕΙΣ ΤΗΣ GOOGLE ΠΑΤΩΝΤΑΣ ΠΑΝΩ ΣΤΙΣ ΔΙΑΦΗΜΙΣΤΙΚΕΣ ΕΙΚΟΝΕΣ. ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ
°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°

Follow @https://twitter.com/pitsiriki1