Είναι η Ελλάδα που όπου νάναι θα παρουσιάσει πλέονασμα και ανάπτυξη. Είναι η Ελλάδα που περικυκλωμένη από τις φλόγες του πολέμου, θα γίνει το προπύργιο ασφαλείας, ο επίγειος Παράδεισος.Ενα μικρό σημείο στο χάρτη, όπου μέσα κατοικεί ένας λαός που περιμένει στην ουρά να περάσει από το κρεβάτι του Προκρούστη, να τον τραβήξουν αν είναι πολύ κοντός, να τον πετσοκόψουν αν περισσεύει από τα νούμερα των απανταχού συμμοριών, ντόπιων και ξένων, ένας λαός που κινείται ανάμεσα στη κατάθλιψη και τη παράνοια, με μια Πολιτεία που ταξιδεύει σε άλλους γαλαξίες….

Γύρω από αυτό το τοπίο κινούμενης άμμου, έχει αρχίσει η αντίστροφη μέτρηση για το μεγάλο μακελειό. Μια Ευρώπη γερασμένη, υποταγμένη στα παιχνίδια των κερδοσκόπων, μια ανατολή που φλέγεται, ένας χωροφύλακας που χρωστάει της Μιχαλούς σε όλο το πλανήτη και ζητάει και τα ρέστα. Μια σήψη παντού. Η ανθρωπότητα πρωταγωνιστής σε ένα ριάλιτυ τρόμου. Κι εμείς οι τρεις στο καφενέ.

Η γυναίκα ήταν καθισμένη δίπλα στο παγκάκι. Μια φτώχια και μια αξιοπρέπεια μαζί δύο σε ένα. Μια μορφή τόσο βασανισμένη και τόσο μεγαλόπρεπη την ίδια στιγμή. Σ΄αυτό το βλέμμα που αντίκρυσα έκανε παιχνίδι ο πόλεμος κι η ευπρέπεια μαζί. Βάζανε στοίχημα ποιος θα νικήσει. Δε ζήταγε τίποτα. Το βλέμμα της ταξίδευε σε κάποιο μέρος της κόλασης που το ένοιωσα γνώριμο.

Πόσο καιρό ανεργία? της είπα έτσι στο ξεκάρφωτο.
Δυο χρόνια, μου απάντησε. Δυο χρόνια μετά από τριάντα χρόνια δουλειάς. Ετσι απλά σαν να γνωριζόμασταν από χρόνια.

Της πρόσφερα ένα τσιγάρο, το πήρε.
Δεν υπάρχει περίπτωση να βρω δουλειά στα πενήντα. Ούτε εγώ, ούτε ο άντρας μου κι αυτός άνεργος. Και τα παιδιά μικρά ακόμα. Ολη μέρα γύριζα να βρω κάτι, και τώρα ντρέπομαι να πάω στο σπίτι. Τι να τους πω…

Ηθελα να βάλω το χέρι μου αυθόρμητα στο πορτοφόλι και να της δώσω τα ψιλά που είχα έτσι για ένα καφέ. Και σκέφτηκα πως να τολμήσω να δώσω ασπιρίνη σ΄εναν άνθρωπο που η ζωή του είναι σε κώμα…

Μου ήρθαν σκηνές καθημερινής αθλιότητας στο μυαλό, μου ήρθαν σκηνές πολέμου, δυστυχίας, φτώχειας ανακατεμένες με ηλιοκαμένους εκδρομείς που πέρναγαν βιαστικά, ειδήσεις πολέμου που ακούω από το πρωί, χαμόγελα ηλιθίων που είδα στη τηλεόραση.

Τρικυμία στο κρανίο. Κι ένα success story να μου τη δίνει κατακέφαλα. Ανεξέλεγκτη η κατάσταση πλέον, η ζωή εκατομμυρίων ανθρώπων έχει περάσει στο έλεος που εύχονται να δείξουν οι τύραννοι τους. Δεν ξέρει κανείς τι είναι χειρότερο. Οι εικόνες μαχών με τα εκατοντάδες σακουλιασμένα πτώματα, τις κατεστραμένες πόλεις, τα παιδιά που ψάχνουν στα ερείπια τη μάνα τους? Οι εικόνες επέλασης της κερδοσκοπικής αθλιότητας όπου όλα μπαίνουν στο ζύγι κι οι μανάδες ντρέπονται να γυρίσουν στο σπίτι? Οι εικόνες των άλλων των λοβοτομημών κι ανίκανων να κατανοήσουν οτιδήποτε ξεπερνάει το επίπεδο σκουπιδιών που καταναλώνουν στη ζωή τους? Τους ξεπουλημένους πολιτικούς, διανοούμενους, επιστήμονες και λοιπές κατηγορίες που σέρνουν την ανόητη ζωή τους?

Αφησα τη γυναίκα να κάθεται εκεί στο παγκάκι. Ο νέος τόπος παραθερισμού των άθλιων των Αθηνών…

Και σκέφτηκα πόσο τραγικό είναι κάποιος να μιλάει για ασφάλεια, πατώντας πάνω σε μια νάρκη που έχει ήδη πάρει μπρος να σκάσει.

έγραψε το πιτσιρίκι

°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°
ΤΟ ΠΙΤΣΙΡΙΚΙ ΕΙΝΑΙ ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟ ΚΑΙ ΒΑΣΙΖΕΤΑΙ ΜΟΝΟ ΣΤΟΥΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΕΣ ΤΟΥ. ΥΠΟΣΤΗΡΙΞΤΕ ΤΙΣ ΔΙΑΦΗΜΙΣΕΙΣ ΤΗΣ GOOGLE ΠΑΤΩΝΤΑΣ ΠΑΝΩ ΣΤΙΣ ΔΙΑΦΗΜΙΣΤΙΚΕΣ ΕΙΚΟΝΕΣ. ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ
°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°

Follow @https://twitter.com/pitsiriki1