ΤΟ ΠΙΤΣΙΡΙΚΙ

Έτσι μεγάλωσε. Με μία θλίψη απροσδιόριστη στα μάτια. Όχι ότι το ήθελε. Έτσι ήταν φτιαγμένη, έτσι ήταν μαθημένη. Να φοράει συνέχεια στο πρόσωπο, στα μάτια, μία θλίψη. Μία θλίψη κόσμημα. Προσπάθησε, πολλές φορές, να την εξορκίσει. Καλύτερη λύση, το γέλιο. Γελούσε συνέχεια. Σε σημείο παρεξήγησης. Κανένας δεν μπορούσε να καταλάβει το λόγο του πηγαίου γέλιου της. Μόνο αυτή ήξερε, μόνο αυτή ήθελε να ξέρει. ‘Το κόσμημα της θλίψης, θέλει ένα γελαστό πρόσωπο για να δείχνει καλύτερο’ είπε κάποια στιγμή στην καλύτερή της φίλη. Και γέλασε.

Κάποτε, η ζωή της πρόσφερε το κλάμα. Ένα κλάμα άηχο, βγαλμένο από της καρδιάς της τα βάθη. Ένοιωσε το υγρό στοιχείο να της καίει το πρόσωπο. Έτρεξε να κοιταχτεί στον καθρέπτη. Δεν είχε ξαναδεί το πρόσωπό της κλαμένο. Και ήταν η πρώτη φορά, που το κόσμημα της θλίψης έλαμπε. Μία λάμψη απόκοσμη, διαφορετική. Κι’ από τότε, δεν έπαψε να κλαίει. Δεν έπαψε να στολίζει το κόσμημα της θλίψης της, με το κλάμα της ψυχής της.

εγραψε το πιτσιρικι