ΤΟ ΠΙΤΣΙΡΙΚΙ

Εδώ Μιλάμε και Γράφουμε Ελληνικά

Ένα καλοκαίρι στην Αμφίπολη

Σεπτεμβρίου 02, 2014 pitsiriki1

Εγραψε: Pitsirikos Αγαπητέ Πιτσιρίκο, ήταν καλοκαίρι, δε θυμάμαι πότε ακριβώς αλλά ήταν λίγο μετά το τσιρλιπιπί του Πάγκαλου στον Πρετεντέρη. Είχα πάει για διακοπές στο πατρικό μου χωριό στην Μεσσολακκία Σερρών (ναι εκεί κοντά στον τάφο της Αμφίπολης), και, όπως καταλαβαίνεις, βαριόμουν του κερατά γιατί, αν δεν είσαι αρχαιολόγος ή πρώην πιτσαδόρος, τι στο διάβολο να κάνεις εκεί πέρα.

Ένα μεσημέρι, είχα βγάλει τον Charlie (τον σκύλο μου) για να κάνει την ανάγκη του, αλλά το κάθαρμα είχε βαλθεί να με ψοφήσει στην κούραση. Όλο το χωριό γυρίζαμε, τίποτα αυτός.

Για να μην στα πολυλογώ, αποφασίζουμε να τραβήξουμε πιο μακριά, έτσι και για βόλτα. Τον βάζω στο αμάξι και τραβάμε προς Αμφίπολη.

Χαρά ο μικρός, δεν περιγράφεται. Σαν τον Άκη με τα υποβρύχια ένα πράμα. Μύριζε από δω, κατουρούσε από κει, δεν είχε αφήσει χωράφι για χωράφι.

Σκοτείνιαζε και αποφάσισα να γυρίσουμε, αλλά ο μικρός είχε άλλες διαθέσεις.

Κάποια στιγμή τον έχασα από τα μάτια μου. Αρχίζω να τον φωνάζω, μάταιος ο κόπος, κάπου θα έχει τρυπώσει λέω.

Πιάνω ένα φακό που είχα στο αυτοκίνητο, γιατί είχε σχεδόν νυχτώσει και δεν έβλεπα τίποτα και αρχίζω να ψάχνω όλη τη περιοχή.

Για καλή μου τύχη, τον βλέπω να βγαίνει από ένα χαντάκι μέσα, κουνιστός και λυγιστός, σαν να μην τρέχει τίποτα.

Κάτι κράταγε στο στόμα του και έπαιζε. Πάω κοντά να δω, πού το βρήκες αυτό ρε μαλάκα, του λέω;

Κάτι σαν πέτρινο φτερό ήταν. Δεν είχα ιδέα τι ήταν και που το ξέθαψε . Εν τω μεταξύ, μου ερχόταν μια μυρωδιά άσχημη (κοινώς σκατίλα), οπότε λέω κάπου εδώ είναι ο θησαυρός.

Λίγο παραπέρα, βλέπω ένα μικρό λοφάκι από χώμα, πλησιάζω, από κει ερχόταν η μυρωδιά και πάω να τα μαζέψω.

Είχε μια προεσοχή, κάτι σαν πόρτα. Πρέπει να είναι κάποιο παλιό κτίσμα το οποίο το έχουν καλύψει με μπάζα σκέφτηκα γιατί είχε ένα μεγάλο κομμάτι από μωσαϊκό κάτω. «Θέλει και μωσαϊκό ο κώλος σου» του λέω.

Και εκεί συνειδητοποιώ ότι δεν έχω μαζί μου σακούλες. Ντράπηκα να τα αφήσω έτσι. Καθόμουν αμήχανος και δεν ήξερα τι να κάνω.

Δεν γαμιέται, λέω, θα σκεπάσω την είσοδο με μερικές πέτρες, σιγά μην τα δει κανείς ποτέ…

Νίκος Κ.

(Αγαπητέ φίλε, πρώτη φορά πήγα στην Αμφίπολη το 1994. Θα πρέπει να σας εξομολογηθώ -και σας παρακαλώ να μείνει μεταξύ μας- πως είμαι αρχαιοκάπηλος. Γιατί να τα πάρει κάνας αλήτης να τα πουλήσει σε τίποτα ξένους και να μην τα πουλήσω εγώ; Έχω και δυο σκυλιά από την Κίνα -πολύ σπάνια ράτσα- που ανακαλύπτουν αρχαία. Αν το αντικείμενο δεν είναι τουλάχιστον 2 χιλιετιών, ο Ανδρόνικος και ο Σλήμαν -έτσι φωνάζω τα σκυλιά μου-, δεν το πλησιάζουν. Έχουμε μεγάλη παράδοση στην αρχαιοκαπηλία στην Ελλάδα και πρέπει να τιμάμε τις παραδόσεις μας. Να είστε καλά.)