Εγω σου μιλαω για τον έρωτα την αυγη, Χωρίς πίκρα στην καρδιά μου, χωρίς θλίψη στην ματιά μου, με μια μικρή αχτίδα ελπίδας όπως σου αξίζει.
Εσύ αν και είσαι μακριά μου, κάπου χαμένη στα συννεφα… με ένα εκτυφλωτικό φως και με κάτι σπασμένα φτερά… βρίσκεσαι δίπλα μου κρατώντας την πένα μου και δίνοντας ζωή στις λέξεις μου…δίνοντας πνοη στην γραφη μου. Εγω σου γραφω για τα μάτια σου στην σκια του φεγγαριου, για αυτα τα υγρά και μαυρα, γλυκά και θλιβερά όμορφα, στην παραλία της οδύνης και του χαμου, του ανομολόγητού σου πόνου… ζωγραφιζω πετωντας στο ονειρο με λευκή καρδιά και ένα χαμόγελο, σαν και αυτά που με έκαναν να ερθω κοντά σου..γραφω και σβήνω τη ζωή μου στην ψυχή σου με ένα φιλί και ένα αληθινο όνειρο…Γραφω για χρώματα που μπορούν να βάψουν την ελπίδα στην αγαπη και του αληθινού έρωτα..Γραφω και σβήνω τη ζωή μου στην ψυχή σου με ένα φιλί και ένα χορο της φωτιας….Γραφω λεξεις κοφτες και αερινες πως μπορούμε να αγαπηθούμε πριν να πεθάνουμε…Θα σβήσω το φως της λαμπας τώρα…τελος η γραφη…για να μπορώ να σε ρωτάω στο σκοτάδι….Λενε αγαπη μου πως οι αποστασεις παγωνουνε τις σχεσεις….αν ομως εστω ενα απο αυτα τα στιχακια που διαβαζεις τωρα σου διαγειρουν ομορφα αισθηματα….τοτε απλα σηκωσε τα ματια σου προς τον ουρανο και δες το πιο φωτεινο αστερι….θα ειναι σαν να κοιτας εμενα στα ματια….γιατι αυτο το αστερι θα γινει γεφυρα για να σε φερει πλαι μου…Αν καποτε πεθανω μην πιστεψεις ποτε πως η αγαπη μου τελειωσε..,σκεψου πως θα σε περιμενει σε αλλες αισθησεις περιγραφοντας την ομορφια σου…Ενα βραδυ τοτε που στα ομορφα φεγγαρια στο ειχα πει, πιο πολύ να μ” αγαπάς δεν μου φτάνει, πιο πολύ να σ” αγαπώ δεν αρκεί…Έχω να σηκωθώ νωρίς αύριο… Πρέπει να κλαδέψω τις τριανταφυλλιές… Αλλιώς, πώς θα θυμάμαι το χαμόγελο της μικρης μου αφροδιτης….
εγραψε το πιτσιρικι
