Φίλε Πιτσιρίκο, πολλές φορές αναρωτιέμαι αν θα μπορούσε – μετά τα όσα έχουν ή δεν έχουν συμβεί – να γίνει κάτι προκειμένου να βελτιωθεί η κατάσταση και να αλλάξει εκείνο που μοιάζει με «το χρονικό ενός προαναγγελθέντος θανάτου».

Η αλήθεια είναι ότι υπάρχουν ακόμα στιγμές που ελπίζω και θεωρώ ότι οι ευκαιρίες να ανατρέψουμε τα πράγματα δεν έχουν χαθεί ακόμα.

Όταν όμως καθίσω κάτω και με την λογική σταθώ πάνω στα δεδομένα, διαπιστώνω με λύπη πως οι γενιές από τα 20 -τουλάχιστον-και πάνω έχουν χάσει την δυνατότητα να απολαύσουν μια κοινωνία διαφορετική από αυτήν την μίζερη στην οποία θα υποχρεωθούν να ζήσουν.

Πρόσεξε, δεν λέω ότι έχουν χάσει την ικανότητα, την δυνατότητα ή την υποχρέωση να αγωνιστούν για μια καλύτερη και δικαιότερη κοινωνία. Το αντίθετο θα έλεγα.

Έχουν χάσει όμως αμετάκλητα την δυνατότητα του θερισμού. Η μόνη σπουδαία (και δύσκολη λόγω της ιστορίας τους/μας και ηθικο-πολιτικού τους/μας background) αποστολή που τους/μας μένει να φέρουμε εις πέρας είναι εκείνη της σποράς.

Ο θερισμός θα έρθει – αν έρθει – αργότερα για εκείνους που είναι ακόμα μικροί και τώρα διαμορφώνουν χαρακτήρα και συμπεριφορές. Θα έρθει – σίγουρα θα έρθει – για εκείνους που ακόμα δεν έχουν γεννηθεί.

Ποιο είναι όμως το καθήκον τώρα; Ποιος είναι ο σπόρος που πρέπει τα επόμενα χρόνια, τους επόμενους μήνες να φυτέψουμε στο χώμα της κοινωνίας για να ανθίσει η ανατροπή – όποια μορφή κι έχει αυτή – αύριο;

Ο μόνος τρόπος για να βρούμε την απάντηση στο ερώτημα αυτό είναι να στοχαστούμε βαθιά και να βρούμε ποια ήταν τα αίτια των τωρινών και μελλοντικών μας δυστυχιών. Να βρούμε τι ήταν αυτό που μας πήραν πρώτα από όλα τα άλλα, χρόνια πριν.

Τι ήταν εκείνο που στερηθήκαμε και χάσαμε την όποια δυνατότητα αντίστασης είχαμε. Ποια ήττα ήταν αυτή που έφερε την συντριβή μέσα σε λίγο χρονικό διάστημα και χωρίς ουσιαστική αντίσταση.

Για μέτρα που ψηφίστηκαν και δικαιώματα που καταργήθηκαν μέσα σε ένα βράδυ, θυμάμαι τους γονείς μου και τους φίλους τους – την προηγούμενη γενιά – να δηλώνουν αυτάρεσκα ότι δεν πρόκειται να περάσουν ποτέ γιατί «θα σηκωθούν και οι πέτρες».

Κι όμως, χωρίς να ανοίξει ρουθούνι πέρασαν! Ούτε τις Θερμοπύλες της δεν είχε η γενιά των πατεράδων μας και η δική μας γενιά φυσικά. Ούτε την σίγουρη αλλά αξιοπρεπή ήττα δεν αξιωθήκαμε. Γιατί;

Πέρα από τα κουσούρια της φυλής – έχουμε μιλήσει για αυτά – αντιλαμβάνομαι σιγά-σιγά παρατηρώντας από μακριά την κατάσταση στην Ελλάδα κι από κοντά τα πράγματα στην Εσπερία, ότι υπάρχει κι άλλη μια βασική αιτία της ήττας και της συντριβής. Ήμασταν και είμαστε ακόμα, άοπλοι.

Εκείνοι ρίξανε τον σπόρο του ατομικισμού και του προσωπικού βολέματος από τις αρχές της δεκαετίας του 1990. Μάθανε (δυστυχώς αυτό συνέβη και με την αμέριστη δική μας βοήθεια) τα παιδιά μας πώς να ξεχωρίζουνε από τα άλλα παιδιά, πώς να δείχνουνε με το δάκτυλο τους άταχτους, τους παραβάτες, και τους αδύναμους. Υπονόμευσαν, ξεφτιλίζοντας την με τον χειρότερο τρόπο κάθε έννοια συλλογικότητας, δράσης και εκπροσώπησης.

Ξεχάσαμε πώς είναι το να πολεμάμε μαζί, πώς είναι το να πολεμάει ο ένας για τον άλλον, πώς είναι το να αναδεικνύεται το κοινό συμφέρον και να αγωνίζεσαι για αυτό.

Κι αφού μας χωρίσανε, μας επιτεθήκανε. Και μετά μας ξεσκίσανε. Χαλαρά.

Σε αυτήν την ήττα τεράστια είναι η ευθύνη των λεγόμενων «αριστερών» κομμάτων. Συνέχισαν την ίδια τακτική, τις ίδιες πρακτικές, την ίδια γλώσσα, όταν έβλεπαν τους διάφορους συνδικαλιστές (πολλούς από τα σπλάχνα τους) να αυτονομούνται να γίνονται εξαρτήματα του συστήματος εξουσίας και να απομακρύνονται από τους εργαζόμενους που υποτίθεται πως εκπροσωπούσαν.

Κι όταν ήρθε η επίθεση του κεφαλαίου, ο λαός είχε να διαλέξει ανάμεσα στους ξεπουλημένους της ΓΣΕΕ (που στήριζε κι ο ΣΥΡΙΖΑ) και στους αυτιστικούς του ΠΑΜΕ (που περιχαράκωσε η ηγεσία του ΚΚΕ για να διατηρήσει καθαρά τα χαρακτηριστικά της ράτσας της).

Μοναδική επιλογή που είχαμε τότε ήταν η πιο πλατιά συσπείρωση, ήταν η δημιουργία ενός νέου πατριωτικού λαϊκού μετώπου, ενός νέου ΕΑΜ.

Να αξιοποιηθεί η εμπειρία μαχητικής διαμαρτυρίας και κοινωνικής αλληλεγγύης στις γειτονιές της φτώχειας από τα ριζοσπαστικά κινήματα της δεκαετίας του ’60 στις ΗΠΑ και αλλού.

Η ευκαιρία χάθηκε την εποχή που γέμιζαν οι πλατείες. Η ήττα μας ήταν -κι έγινε μέσα στους μήνες που ακολούθησαν- οριστική και αμετάκλητη.

Οι «αυτιστικοί» συνέχισαν την περιχαράκωση τους και οι «ευρωπαϊστές» ζητούν τώρα πια περισσότερες ψήφους για να μας εκπροσωπήσουν «καλύτερα».

Ούτε το ένα, ούτε το άλλο έχει σημασία.

Μπορείτε να ακολουθήσετε τις μοναχικές σας πορείες στους δρόμους της Αθήνας, μπορείτε να ψηφίσετε όποιον θέλετε ελπίζοντας να συμβεί σε ότι μες την καρδιά σας ποθείτε.

Όποιος διατηρεί ακόμα αυταπάτες, ας τις αφήσει να καούν κι αυτές μέσα στην νύχτα όμορφα. Δεν έχει την παραμικρή σημασία τώρα πια.

Να μην ξεχάσετε, όμως, να λέτε στα παιδιά σας τις νύχτες πριν αποκοιμηθούν ιστορίες για τους ανθρώπους που κρατούσαν ο ένας το χέρι του σφικτά και που όταν είχε κρύο κοιμόντουσαν αγκαλιασμένοι για να επιβιώσουν.

Να μην ξεχνάτε να τους λέτε ότι πιο σημαντικό πράγμα στην ζωή, είναι η ζωή του άλλου.

Να τους μάθετε να υπερασπίζονται τον συμμαθητή, τον φίλο, τον γείτονα ακόμα κι όταν δεν θίγεται το δικό τους συμφέρον σε τίποτα.

Να τα μάθετε πως είναι ντροπή η ρουφιανιά, πως εκείνος που με το δάκτυλο δείχνει τον συμμαθητή στην δασκάλα στα οκτώ του μπορεί να γίνει καταδότης του ίδιου του εαυτού όταν ενηλικιωθεί.

Να τους ψιθυρίζετε συνωμοτικά στο αυτί ιστορίες για εκείνους που έζησαν και μεγάλωσαν και νίκησαν γιατί έμειναν όλοι μαζί, ενωμένοι.

Να τους λέτε ιστορίες για την δύναμη των πολλών και για κάθε νίκη που η ενότητα έφερε. Μιλήστε για την συλλογικότητα, την αλληλεγγύη και την νίκη στα παιδιά σας.

Μιλήστε κι ας μην ξέρετε ονόματα. Μιλήστε κι ας μην θυμάστε ημερομηνίες ή συγκεκριμένα γεγονότα. Τα παιδιά άλλωστε δεν χρειάζονται ονόματα.

Κι αφήστε τον χρόνο και τα όνειρα να κάνουν την υπόλοιπη δουλειά. Ποιος ξέρει μπορεί χρόνια μετά γύρω από τους μπάτσους που θα παίζουν τους cowboys στα Εξάρχεια να μαζευτούν μερικές χιλιάδες και να τους τρομάξουνε.

Φιλιά από την Εσπερία

Ηλίας

(Αγαπητέ Ηλία, οι αυταπάτες και οι ψευδαισθήσεις για την πλειοψηφία των Ελλήνων συνεχίζονται. Κι αυτοί που σου ζητούν να τους υποδείξεις τον τρόπο με τον οποίο θα γίνει η αλλαγή και η ανατροπή, θέλουν μια αλλαγή που να μην αλλάζει απολύτως τίποτα. Κι αν είναι δυνατόν, αυτή η αλλαγή να γίνει από τον καναπέ. Οι δυο Μαύροι Πάνθηρες της φωτογραφίας πλήρωσαν ακριβά το τίμημα της απόφασής τους τους να σηκώσουν τις γροθιές τους πάνω στο βάθρο των Ολυμπιακών Αγώνων, την ώρα της ανάκρουσης του εθνικού ύμνου των ΗΠΑ. Δεν υπάρχουν αλλαγές, αν οι άνθρωποι δεν παίρνουν την ευθύνη. Αλλά σήμερα οι μαύροι έχουν τα ίδια δικαιώματα με τους λευκούς -θεωρητικά τουλάχιστον- και ένας μαύρος είναι πρόεδρος των ΗΠΑ. Εμείς ακόμα ψάχνουμε κάποιον ηγέτη από πολιτική δυναστεία και κάνουμε κριτική στους Αμερικανούς. Ηλία μου, μην σκας. Αν δεν καταρρεύσει εντελώς η σάπια Ελλάδα, καμία πραγματική αλλαγή δεν θα γίνει. Θα γίνει, όμως, κάποτε. Μακάρι να ζούμε, να την ζήσουμε. Να είσαι καλά.)

Για τις ζωές των άλλων  http://pitsirikos.net/