Στο πειθαρχικό παραπέμπει η ΕΣΗΕΑ τους υπεύθυνους των ιστοσελίδων οι οποίες έσπασαν την απεργία στις 26 Νοεμβρίου και έβαλαν τους δημοσιογράφους τους να ανεβάζουν ειδήσεις – δηλαδή τους δημοσιογράφους που δουλεύουν στα σάιτς, τους οποίους η ΕΣΗΕΑ δεν θεωρεί κανονικούς δημοσιογράφους για να τους δεχτεί στα μητρώα της.

Στην ανακοίνωσή της η Ένωση Συντακτών Ημερησίων Εφημερίδων Αθηνών δίνει μια σειρά από απεργοσπαστικές ιστοσελίδες, τις οποίες θα παραθέσω στο τέλος του κειμένου γιατί όταν τις διαβάζεις μαζεμένες, ζαλίζεσαι, κι εγώ θέλω να γράψω κι άλλα.

Η ΕΣΗΕΑ λέει στην ανακοίνωσή της ότι οι δημοσιογράφοι των σάιτς –τους οποίους η ίδια δεν αναγνωρίζει ως δημοσιογράφους- δεν σεβάστηκαν τις συλλογικές αποφάσεις των σωματείων και δούλεψαν την ώρα που οι κανονικοί δημοσιογράφοι απεργούσαν.

Λίγο πριν το τέλος της η ανακοίνωση λέει ότι όσοι δημοσιογράφοι δουλεύουν σε σάιτς –τους οποίους η ΕΣΗΕΑ δεν θεωρεί δημοσιογράφους- έχουν το δικαίωμα να ασφαλιστούν στο ΕΤΑΜ-ΜΜΕ, αλλά θα συνεχίσουν να μένουν εκτός του σωματείου των κανονικών δημοσιογράφων, γιατί μπορεί να το πάρουν πάνω τους και να τη δουν Γιάννης Πρετεντέρης.

Είμαι πολύ συγκινημένος με την αντίδραση της ΕΣΗΕΑ σε τόσο λεπτά ζητήματα, όπως αυτό που έχει να κάνει με το δικαίωμα στην απεργία και την ύπαρξη της πιθανότητας να ασφαλιστεί κάποιος μη-δημοσιογράφος των σάιτς στο ταμείο που δεν έχει ακριβώς δημοσιογράφους, αλλά μπορεί να απεργεί μαζί τους.

Η ΕΣΗΕΑ δεν αναγνωρίζει ως δημοσιογράφους όσους εργάζονται σε ειδησεογραφικά σάιτς, ενώ σε γενικές γραμμές δεν τους αναγνωρίζει καν ως εργαζόμενους. Γι’ αυτό και όσοι δούλευαν στα σάιτς αμείβονταν εδώ και σχεδόν μια δεκαετία με το ένα τρίτο των χρημάτων όσων ήταν δημοσιογράφοι πριν καταργηθούν όλες οι συλλογικές συμβάσεις εργασίας, αλλά ζούσαν με την ικανοποίηση ότι θα απεργήσουν δίπλα τους.

Το ίδιο συμβαίνει και με τις περιπτώσεις εκείνων που εργάζονται απλήρωτοι, παίρνουν μαύρα λεφτά, ή γυρίζουν από εδώ κι από εκεί με τα μπλοκάκια της πείνας και της ξεφτίλας.

Σχεδόν όλοι όσοι εργάζονται στα σάιτς δεν είναι ακριβώς δημοσιογράφοι, γιατί στην ουσία το μόνο που κάνουν είναι να αντιγράφουν ό,τι διαβάζουν σε άλλες ιστοσελίδες ή το Αθηναϊκό Πρακτορείο Ειδήσεων.

Από την άλλη, σχεδόν όλοι οι πραγματικοί δημοσιογράφοι της ΕΣΗΕΑ λένε ό,τι τους πουν τα αφεντικά τους αλλά πιο δημιουργικά, γιατί αυτό είναι η δημοσιογραφία στην Ελλάδα.

Η ΕΣΗΕΑ κάλεσε πριν από μερικούς μήνες όσους δουλεύουν στα σάιτς να πουν πού εργάζονται και να μπουν κάποια στιγμή στα μητρώα των δημοσιογράφων για να καταλάβουν πώς είναι να ασκείς αυτό το λειτούργημα.

Πάντως, κανείς ακόμη δεν γνωρίζει τι έχει συμβεί με αυτήν την ιστορία. Ίσως επειδή η ΕΣΗΕΑ έχει άλλες δουλειές και δεν προλαβαίνει να δει τι τρέχει στις γαλέρες των ιστοσελίδων. Γι’ αυτό και με ανακοινώσεις της καλεί τους απεργοσπάστες υπεύθυνους των ιστοσελίδων να λογοδοτήσουν, μιας και οι περισσότεροι από αυτούς είναι μέλη της. Δηλαδή κανονικοί δημοσιογράφοι.

Η ΕΣΗΕΑ αποτελεί μια από τις πιο σκληροπυρηνικές συντεχνίες στη χώρα. Ίσως η πιο σκληροπυρηνική από όλες. Παρόλα αυτά, τα περισσότερα από τα μέλη της –που είναι κανονικοί δημοσιογράφοι- σκυλοβρίζουν εδώ και τέσσερα χρόνια όλους τους άλλους εργαζόμενους όταν αντιδρούν επειδή δεν θέλουν να απελευθερωθούν.

Εκτός από τους υπόλοιπους εργαζόμενους, πολλά από τα μέλη της ΕΣΗΕΑ έχουν κατασυκοφαντήσει ακόμη και τους συναδέλφους τους τεχνικούς, εικονολήπτες, ηχολήπτες, μοντέρ κλπ.

Ό,τι συμβαίνει στο χώρο της δημοσιογραφίας εδώ και χρόνια ήταν ο προπομπός αυτών που εφαρμόστηκαν σχεδόν σε όλους τους εργασιακούς χώρους μετά τη χρεοκοπία της χώρας. Οι γαλέρες των ιστοσελίδων δεν είναι χθεσινό φαινόμενο. Εκμεταλλεύονται μια ολόκληρη γενιά υποψηφίων δημοσιογράφων τους οποίους η ΕΣΗΕΑ αγνοούσε ή δεν ήθελε να ξέρει τίποτα γι’ αυτούς.

Βέβαια, δεν είναι καλό να βάζεις όλους τους πραγματικούς δημοσιογράφους σε ένα τσουβάλι, όμως δεν είδα καμία παράταξη «πραγματικών δημοσιογράφων» να θέτει ζήτημα άμεσης ένταξης στα μητρώα όσων εργάζονται στα σάιτς.

Εδώ και πάρα πολλά χρόνια η ΕΣΗΕΑ βλέπει τα αφεντικά των σάιτς –που είναι πραγματικοί δημοσιογράφοι- να στήνουν το ένα χρεοκοπημένο μέσω ενημέρωσης μετά το άλλο με τα δάνεια που τους έδιναν οι τράπεζες και δεν επέστρεφαν ποτέ.

Η δημοσιογραφία στην Ελλάδα έχει κατρακυλήσει στη λίστα της ελευθερίας του Τύπου πιο χαμηλά κι από δικτατορικά καθεστώτα, επειδή πρώτοι από όλους οι ίδιοι οι δημοσιογράφοι επέλεξαν να κουρελιάσουν το ρητό «η δημοσίευση είναι η ψυχή της δικαιοσύνης».

Το κακό είναι πως το μεγαλύτερο πρόβλημα τής -εδώ και τέσσερα χρόνια χρεοκοπημένης- Ελλάδας, είναι ότι δεν υπάρχει δικαιοσύνη. Αν υπήρχε ποτέ δικαιοσύνη τότε ούτε θα χρεοκοπούσε ούτε η δημοσιογραφία της θα βρισκόταν κάτω από το Λεσότο, το Μπουτάν, το Τόγκο και τη Νικαράγουα.

Το ξέρω ότι το Μπουτάν και η Νικαράγουα έχουν φημισμένες σχολές δημοσιογραφίας, όμως και η Ελλάδα είναι σε πολύ καλό επίπεδο, αλλά λίγο παρεξηγημένο.

Έχω ξαναγράψει κι άλλες φορές ότι μου προκαλεί τεράστια εντύπωση πως στην Ελλάδα υπάρχει ακόμη ο όρος δημοσιογραφία, αφού όλα σχεδόν τα ΜΜΕ έχουν μετατραπεί σε γραφεία Τύπου τραπεζών, επιχειρηματιών και πολιτικών.

Παρόλα αυτά, πιστεύω ότι το πρώτο βήμα που μπορεί να πάει μπροστά όσους εργάζονται στα μέσα ενημέρωσης είναι η δημιουργία ενός ενιαίου σωματείου Τύπου.

Μόνο με αυτόν τον τρόπο μπορούν να δημιουργηθούν οι κατάλληλες συνθήκες διεκδίκησης των εργασιακών δικαιωμάτων όσων δουλεύουν στα ΜΜΕ και η εξασφάλιση ότι κανείς πλέον δεν θα τους ξεσκίζει χωρίς να υπάρχουν αντίποινα.

Όμως αυτό το ενιαίο σωματείο εργαζομένων στον Τύπο είναι ο μεγαλύτερος εφιάλτης όσων αισθάνονται «πραγματικοί δημοσιογράφοι» και των αφεντικών τους. Διότι, τότε, ίσως βγει παραέξω πόσοι δουλεύουν στα γραφεία Τύπου των εταιρειών, των κομμάτων και των τραπεζών το πρωί, και βάζουν την υπογραφή τού «δημοσιογράφου» το βράδυ.

Γι’ αυτό και η ΕΣΗΕΑ δεν θα στηρίξει ποτέ της κάτι τέτοιο. Αλλά θα συνεχίσει να υπενθυμίζει με ανακοινώσεις της στον κάθε μελλοντικό δημοσιογράφο το δικαίωμα της ασφάλισης του στο ΕΤΑΠ-ΜΜΕ, όπως η κυβέρνηση υπενθύμισε στους πρόσφυγες από τη Συρία να μην κάνουν και πολλές χαρούλες γιατί στην Ελλάδα έχουμε 1,2 εκατ. ανέργους.

Και μετά θα συνεχίζει να νομίζει ότι μόνο σε αυτή ανήκουν οι πραγματικοί δημοσιογράφοι.

(Πριν από δύο χρόνια έδωσα μια συνέντευξη σε μια Γερμανίδα φοιτήτρια δημοσιογραφίας για την πτυχιακή της εργασία, η οποία είχε θέμα τη δημοσιογραφία των πολιτών στην Ελλάδα. Όταν της περιέγραψα πώς λειτουργεί το σύστημα της ένταξης των δημοσιογράφων στην ΕΣΗΕΑ και τις συνθήκες στις οποίες εργάζονται, δεν μπορούσε να το καταλάβει. Όχι γιατί είναι ηλίθια, αλλά επειδή δεν με πίστευε)

(Φυσικά και δεν θέλω να προστατέψω τα αφεντικά των σάιτς που σπάνε τις απεργίες. Όμως και να μην τις έσπαγαν, θα το καταλάβαινε κανείς;)

(Οι ιστοσελίδες στην ανακοίνωση της ΕΣΗΕΑ είναι αυτές: protothema.gr , zougla.gr, huffingtonpost.gr, skai.gr, star.gr, antenna.gr ,ethnos.gr, imerisia.gr ,iefimerida.gr, enikos.gr, kontranews.gr, tlife.gr, newsit.gr ,newsbomb.gr, newsbeast.gr, thetoc.gr, capital.gr, euro2day.gr, axiaplus.gr, nooz.gr, bankingnews.gr, matrix24.gr, koolnews.gr, parapolitika.gr, onsports.gr, newpost.gr, lifo.gr, athensvoice.gr, makeleio.gr, defencenet.gr, kathimerini.gr, e-typos.gr

Υπήρχαν κι άλλες που δεν απεργούσαν. Αν θέλει άλλον έναν ρουφιάνο στις τάξεις της η ΕΣΗΕΑ μπορώ να τις δώσω, με αντάλλαγμα να με κάνει μέλος της.)   http://polyfimoss.wordpress.com