Νύχτα μην έρχεσαι…γιατί το σκοτάδι χορεύει με τις λέξεις και η ψυχή μου κουρνιάζει και κλαίει…
με το κλάμα μικρού παιδιού που δεν του αξίζω. Ο ήχος των δεικτών την ύπαρξη μου κομματιάζει
Και θέλω να τρέξω… να τρέξω! Να βρεθώ σε ένα ξέφωτο ένα βράδυ αξημέρωτο να ψελλίζω το όνομα του..
Θυμήθηκα πολλά και δάκρυσα ασυναίσθητα, γιατί δάκρυσε κι αυτός σταγόνες δάκρυα γνώριμα Ας μπορούσα να τα πάρω πίσω… Ποτέ να μην τα νιώσει να κυλούν Να μ’ έπαιρνε η αιώνια σιωπή Ποτέ να μην μιλούσα Σ ένα όνειρο να ζούσα.. Κι όμως με βρήκε το σκοτάδι Και πάλι μόνη μου γυρνώ Και χάνομαι μες της πανσέληνου το χρώμα..
Κάθε βήμα μου πιο σκοτεινό δίνει μάχη με την τρέλα. Και όταν ξυπνώ απ’ τα σκοτάδια μου αρχίζω και ουρλιάζω
για σκέψεις απ’ της ψυχής μου τα υπόγεια για πληγωμένους αγγέλους που πίστεψαν σε λόγια Δεν πίστεψαν σ’ αισθήματα, στου έρωτα τη φλόγα.. Και έτσι εγώ θα φύγω , θα χαθώ Να μη μιλάτε πια για μένα.. Εγώ θα «ζω» από μακριά
Και κάθε νύχτα μου ποτέ δε θα σωπαίνω.. δυστυχισμένη κάθε βράδυ θα πεθαίνω…
εγραψε το πιτσιρικι
