Αγαπητέ πιτσιρίκο, είμαι η Έφη:
Υπήρξαν φορές που φοβήθηκα κάποιες τελευταίες φορές που έλαβα μέρος σε πορεία διαμαρτυρίας. Πέρα από το γεγονός ότι ένιωθα μία διάχυτη απογοήτευση για το γεγονός ότι συμβαίνουν τα ίδια και τα ίδια, δεν σας κρύβω ότι φοβήθηκα.

Φοβήθηκα την έντονη καταστολή, φοβήθηκα τους μπάτσους με τις ασπίδες, τα γκλομπ, τα χημικά και τις άγριες επιθέσεις προς διαδηλωτές.

Κάποτε, δεν φοβόμουν καθόλου, έλεγα «σκασίλα μου, θα είμαι κάθε μέρα στο δρόμο» και κατάφεραν να με φοβίσουν. Φοβήθηκα για την σωματική μου ακεραιότητα.

Από τις κινητοποιήσεις του 2008 μέχρι σήμερα, αντιμετωπίζω αναπνευστικά προβλήματα λόγω του άσθματος που ενεργοποιήθηκε από την ανεξέλεγκτη ρίψη χημικών.

Με μετέφεραν σε νοσοκομείο και νοσηλεύτηκα για μία μέρα, θυμάμαι. Οι γιατροί μου είπαν τότε: «δεν πρέπει να ξαναπάς σε πορεία».

Τότε εκνευρίστηκα και είπα: «όχι εγώ θα ξαναπάω». Μου είπαν τουλάχιστον αν ξαναπάς να παίρνεις μαζί σου αντιασφυξιογόνο μάσκα. Αυτές που, αν σε πιάσουν δηλαδή, σε χώνουν μέσα για «οπλοκατοχή».

Τελικά, ξαναπήγα αλλά πρόσεχα, έβρισκα σημεία για να μπορέσω να φύγω γρήγορα. Ο φόβος ήταν μαζί μου διαρκώς.

Με τον καιρό, καθώς επιδεινωνόταν η κατάσταση με το άσθμα μου, σταμάτησα να πηγαίνω. Αλλά ένιωθα άσχημα, κάτι μέσα μου μού φώναζε «σε νίκησαν».

Τα τελευταία χρόνια έχω ταλαιπωρηθεί πάρα πολύ με το αναπνευστικό μου, επισκέψεις στα επείγοντα ολόκληρους χειμώνες, κρεβατωμένη για μέρες και πάει λέγοντας. Καταρρακώθηκα σωματικά αλλά και ψυχικά.

Με όλο αυτό που ξέσπασε τελευταία -και προφανώς μιλάω για το Ρωμανό-, αισθάνομαι ότι με την πρώτη δυσκολία έκανα πίσω. Εκείνος όμως όχι, δεν διαπραγματεύεται τίποτα μπροστά στο όραμά του.

Επιπρόσθετα, φοβήθηκα, τον τρόπο με τον οποίο σου φορτώνουν κατά την σύλληψή σου οτιδήποτε και σε χαρακτηρίζουν τρομοκράτη. Ήμασταν μάρτυρες σε σκηνικά που έλεγες: «θα μπορούσα να είμαι στη θέση του».

Πλέον δεν με νοιάζει, μετά τα χθεσινά, μετά τις αποφάσεις του συστήματος δικαιοσύνης, μετά την καπήλευση κινήσεων για σκοπούς και μετά την απάθεια της πλειονότητας της κοινωνίας δεν με νοιάζει.

Έχουμε ένα όραμα και ναι αξίζει γι” αυτό να φτάσουμε μέχρι το τέλος.

Εκεί είμαι και θα είμαι κάθε μέρα και ας μου φορτώσουν μολότοφ, ας με σαπίσουν στο ξύλο και ας με βάλουν φυλακή. Ας μας βάλουν όλους φυλακή.

Εξάλλου όλο αυτό που ζούμε τα τελευταία χρόνια είναι μία φυλακή μόνο που δεν έχει ορατά κάγκελα. Μας χαρακτηρίζουν τρομοκράτες, κωλόπαιδα, αλήτες και άπλυτους.

Αλλά αυτό τον κόσμο, αν κάνουμε μια ιστορική ανασκόπηση, τον άλλαξαν κάποιοι «άπλυτοι» όπως χαρακτηρίζονταν πάντα.

Αυτοί άφησαν ιστορία, αυτοί άνοιξαν το δρόμο, αυτοί μας απέδειξαν ότι το όραμα παίρνει σάρκα και οστά αν το κυνηγήσεις.

Και πλέον φτάσαμε σε τέλμα. Ή δρούμε ή σκάμε.

Και θα δράσουμε γιατί αυτό το σύστημα είναι για φτύσιμο.

Τ” ακούτε;

(Αγαπητή Έφη, σε καταλαβαίνω απόλυτα γιατί κι εγώ έχω άσθμα. Ο γιατρός μου είπε πως είμαι μαλάκας που πάω στις διαδηλώσεις. Βέβαια, άσθμα είχε και ο Τσε Γκεβάρα. Και πήγε πολύ πιο πέρα από τις διαδηλώσεις και τα χημικά. Έφη, κι εγώ φοβάμαι. Δεν υπάρχει άνθρωπος που να μη φοβάται. Αλλά αυτό που φοβάμαι περισσότερο από όλα είναι να ζήσω και να πεθάνω σκλάβος και ξεφτιλισμένος. Αυτός ο φόβος νικάει τους άλλους αλλά όχι πάντα. Αν τους νικούσε πάντα, θα είχα πάρει όχι Καλάσνικοφ αλλά μπαζούκας. Πάντως, έχω μάθει να παραδέχομαι πως είναι καλύτερος από εμένα αυτός που δεν έμεινε στα λόγια αλλά τα έκανε πράξη. Πάρα πολλοί Έλληνες είπαν στην παρέα τους πως θα πάρουν τα όπλα τα τελευταία χρόνια -και θα τα στρέψουν ενάντια στη σάπια εξουσία- αλλά λίγοι το έκαναν. Να είσαι καλά.)