ΤΟ ΠΙΤΣΙΡΙΚΙ

Είμαι ο αθέατος ηδονοβλεψίας, κρυμμένος πίσω από τα χρόνια που πέρασαν. Προσπαθώ να βρω τα ίχνη από τα βήματά σου και να επαναλάβω το ταξίδι σου, πατώντας πάνω τους. Είναι πολλά τα χρόνια, πολλοί οι άνθρωποι…Κρατώ γερά την άκρη του σχοινιού που κάποτε μου έριξες, μα ξέχασες να μαζέψεις. Γιατί ξέχασες να το μαζέψεις. Θέλω να σου θυμώσω μα είσαι πάντα τόσο δυνατός. Θέλω να σε προδώσω μα δεν μου έδωσες το δικαίωμα. Ζεις μόνος, έξω από μένα. Κι αυτό είναι τόσο επίπονο, όσο και ανακουφιστικό…Είσαι ο ήρωας του παραμυθιού που μαζί δημιουργήσαμε, με μόνο σκοπό να ξεγελάσουμε την ιστορία. Με μόνο αποτέλεσμα να ξεγελάσουμε την αλήθεια.. Αλλά εγώ πήρα το ρόλο του αφηγητή κι έτσι δεν μπορώ να σου μιλήσω. Θέλω να σε ξεχάσω μα είσαι πάντα παρών. Θέλω να σε θυμάμαι μα δεν έχω ελπίδα. Απόψε σε είδα άλλη μια φορά. Κρύφτηκα πίσω από ακατανόητα εμπόδια και σε κοίταζα. Δεν έχεις αλλάξει…Έχεις πάντα, όλα εκείνα τα χρώματα κρυμμένα στη ματιά σου. Έμεινα εκεί, ν’αυτοκτονώ και όχι να σε σκοτώνω. Λόγια… λόγια γλυκά και παθιασμένα και άρρωστα και σκοτεινά…Θέλω να βρω το γιατί μα δεν υπάρχει λόγος.
Είμαι η νεράιδα των αποξηραμένων λέξεων.

εγραψε το πιτσιρικι